Merano und die Gärten von Schloss Trauttmansdorff

De omgeving van Merano

De omgeving van Merano omvat het brede bekken van de Adige, Het Val Passiria (Passseier Tal, noordelijk van de stad) en het Val d'Ultimo (Ultental, zuidwestelijk van de stad). Op het eerste gezicht een nogal willekeurige samenstelling, maar je zult spoedig tot de ontdekking komen dat het gebied zowel een historische als een toeristische eenheid vormt., met uiteraard Merano als middelpunt. Historisch vormt deze streek het hart van het aloude Tirol, want hier stond de wieg van de graven van Tirol. Merano is lange tijd de hoofdstad van geheel Tirol geweest en de landsheren hadden er hun residentie, totdat in 1420 het geslacht uitstierf en de bezittingen in handen kwamen van de Habsburgers. De Habsburgers gaven het gedeelt aan de zuidkant van de Alpenkam in leen aan een 'Bruggraf', vandaar de naam 'Burggrafenamt' die de streek heeft gekregen. Uit die glorietijd stammen vele burchten, landgoederen en kasteelen, zoals het stamslot van de graven, Schloss Tirol, dat nog steeds zijn middeleeuwse macht uitstraalt. Menig dorp bezit een oude kerk of een kapel, die van binnen versierd is met fresco's of met hotgesneden vleugelaltaren, culturele erfenissen van onschatbare waarde. Zeer opmerkelijk bijvoorbeeld is het ongewoon grote en rijkbewerkte laatgotische vleugelaltaar van de Meraner Hans Schnatterpeck in de parachiekerk van Lana di Sotto.
Hoewel breder van opzet is het bekken van Merano landschappelijk een voortzetting van het bendedendeel van het Val Venosta. Boomgaarden en wijngaarden bedekken de vruchtbare grond van het bekken en de hellingen. De twee zijdalen, in hun aanvang dicht bebost, dringen door tot in de onherbergzame wereld van sneeuw en ijs: de Texelgroep en de Ötztaler Alpen in het noorden en de Ortlesgroep in het zuidwesten. Merano heeft zich ontwikkeld tot een belangrijke toeristenplaats. Talrijke bergbanen voeren naar skihellingen en mooie plekjes.

Over Merano

De als Kurort en toeristencentrum overbekende stad Merano bestond al in de Romeinse tijd als militaire nederzetting Castrum Maiense. Het in de Middeleeuwen onstane dorp werd pas belangrijk na de opkomst van de graven van Tirol. In 1317 kreeg Merano stadsrechten. Uit die 14e eeuw stammen ook bouwwerken als de parochiekerk San Nicolò, de Lauben en de stadstorens. In 1420 was het afgelopen met de glorie van de stad; in dat jaar werd namelijk de residentie van de Landsfürsten verplaatst naar Innsbruck. Belangrijke functies, bijvoorbeeld op het gebied van de handel, werden geleidelijk overgenomen door Bolzano (Bozen).
Uit een winterslaap van vier eeuwen werd Merano langzaam gewekt door de groeiende functie van (bronnen)badplaats. In 1836 schreef de Weense huisarts Josef Huber over de stad Meran, het klimaat en de kuren dier er gevolgd konden worden. Enkele jaren later kwamen in de wijk Maia Alta (Obermais) de eerste hotels, het Kurhaus werd gebouwd en een spoorverbinding met Bolzano kwam tot stand. Vernieuwing en uitbreiding van het Kurzentrum voorkwamen een tweede terugval van de stad, die in de eerste helft van de 20e eeuw moest concurreren met modernere en luxere badplaatsen. Tegenwoordig heeft Merano mogelijkheden voor behandeling van vele kwalen; beroemd zijn de druivenkuren waarvoor de herfst de beste tijd is. De stad heeft nog steeds het typische karakter van een badplaats. Sinds jaren worden de vele mooie promenades niet alleen bewandeld door kuurgasten, Merano is namelijk een druk bezocht toeristenoord geworden. Dat is ook niet verwondelijk, want de stad ligt tussen hoge, tegen de koude wind beschermende bergen in het bovendal van de Adige. Tochtjes in alle windrichtingen zijn er te maken naar boeiende berglandschappen. Bovendien heeft Merano een groot aantal zonnige en droge dagen, voor- en najaar zijn aangenaam en 's zomers kan het er zelfs erg warm zijn. De wintersport heeft een belangrijke plaats ingenomen, met name door het aanleggen van Merano 2000, een skikolonie boven het plateau van Avelengo (Hafling).

Over de Tappeinerweg

Sicherlich eine der schönsten Höhenpromenaden Europas; liegt längs der Ost-West-Achse der Stadt. Der Weg ist sehr sonnig und bietet auf einer durchschnittlichen Höhe von 380 m herrliche Ausblickspunkte über die Dächer der Stadt ins gesamte Burggrafenamt. Der Tappeinerweg ist ein Geschenk an die Stadt von Dr. Franz Tappeiner (1816 in Laas/Vinschgau geb.), berühmter Kurarzt, vielseitiger Wissenschaftler und anerkannter Fremdenverkehrsfachmann. Anlass für diese Schenkung war sein 50jähriges Arztjubiläum 1893. Tappeiner hat wesentlich zum Guten Ruf Merans als Kurort beigetragen. Der Spazierweg (ca. 4 km) führt von der Gilfpromenade über die Hänge des Küchelberges mit mehreren serpentinartigen Abgängen zur Stadt bis nach Gratsch. Neben dem einheimischen Pflanzenbestand wachsen hier Korkeichen, Eukalyptus- und Zürgelbäume, Erdbeerbäume, Mittelmeerkiefern, verschiedene Palmen- und Bambusarten, Geigenkakteen, Agaven, Magnolien und Olivenbäume. Diese üppige Vegetation in zum Teil geplanter Wildnis entlockt heute noch Staunen, v.a. durch ihre exotischen Pflanzen, z.B. die chinesischen Hanfpalme, die mittlerweile zu einem der Wahrzeichen Merans gehören.
Zugänge: über den Tiroler Steig hinter der Stadtpfarrkirche, in der Galileistraße (Talstation Sessellift Küchelberg), über den Schlehdorfsteig in der Verdistraße und von der Zenoburg aus, vorbei am Pulverturm. Darüberhinaus gibt es im Meraner Talkessel eine Vielzahl von Spazier-, Wander- und Waalwegen.