Wandeling naar de Pfitscher Joch vanuit het Pfitscher Tal

Woensdag, 20-7-'05
Al bij het opstaan blijkt het een mooie dag te worden. Snel open ik de deur van onze slaapkamer naar het balkon. De lucht is strak blauw gekleurd, het zicht is voor juli goed te noemen, een pauw laat zich in de verte horen terwijl de kippen en de hond zich beneden op het erf van Johann’s broer zich vermaken op een mesthoop. Een dag bij uitstek voor de Seiser Alm.

Om 7:30 uur waag ik het erop om Kees en Anita over het doel van deze dag via een sms-je te informeren. Eerder dan verwacht komt er een antwoord: “Gaan eerst naar een garage voor een nieuwe accu en rijden dan waarschijnlijk naar Pfitscher Tal als alles meezit.”. Nu heeft ook Ans bij ons een duidelijke vinger in de 'bestemmingenpap'. Zij heeft al het nodige gelezen over dit dal en weet mij te overtuigen dat we al drie keer naar de Seiser Alm zijn geweest, dat een bezoek aan de Alm ons ook weer twee kaartjes kosten en dat het derhalve verstandiger is om een wandeling naar de Pfitscher Joch te doen. “Ok, ok, de lucht is vandaag overal blauw, dus laten we maar gaan. Maar …, als dat weggetje ook zo smal is, draai ik om of je rijdt zelf.”, laat ik onder licht protest horen en aan Ans kan ik zien dat zij weet aan welke weggetjes ik refereer. ...

... Ik kies voor de snelste weg en rij tot aan Sterzing over de Brenner. Bij Sterzing hoeven slechts de bordjes naar het Pfitscher Tal (Val di Vizze) te worden gevolgd en men rijdt zo de Zillertaler Alpen in.

St. Jakob in Pfitsch (S. Giácomo: 1446m) ligt 20 km ver het dal in en is de hoofdplaats van dit afgelegen bergdal. We laten St. Jakob voor wat het is en rijden meteen door richting het enkele kilometers verderop gelegen Stein (Sasso: 1555m). In deze laatste kilometers wordt de weg almaar smaller en daarmee Ans een stuk stiller (hebben m’n woorden toch nog indruk gemaakt): de schrik zit er bij Ans goed in sinds het innige contact van onze Astra met de vangrail in de omgeving van Villanders. Na het passeren van een paar kleine, houten bruggetjes, parkeer ik de auto op een kleine parkeerplaats langs de weg net voor het laatste bordje naar Stein.

Wij zijn niet de enige die hier de auto hebben geparkeerd. De weg naar Stein is smal en steil, maar rechts is ook een afslag naar een zandweg.

Nadat ik de omgeving (quasi) heb verkend – een man doet zoiets tenslotte voor zijn vrouw – geef ik met een ietwat teleurstellende stem aan dat ik het verstandiger vind om terug te rijden naar het begin van het dal. Daar heb ik een kabelbaan gezien, wellicht is dat een optie voor vandaag probeer ik voorzichtig.
Ans is zichtbaar teleurgesteld maar stemt zonder morren in. Net op dat moment komt een reddende engel, in de vorm van mijn broer Kees, in zijn 4-wiel aangedreven Subaru aanrijden. Het probleem met zijn auto zat in de accu en de klus was in een garage in Brixen sneller geklaard dan gedacht. ...

... Ooit bestonden de plannen om deze weg door te trekken naar de Dominikus Hütte aan het Schlegeis stuwmeer aan de Oostenrijkse kant van de grens. Dat is echter niet doorgegaan, omdat de centrale overheid in Wenen niet met subsidie over de brug wilde komen. Zo bleef het dal een stille hoek, ideaal voor de rustzoekende wandelaar. Geoefende bergwandelaars kunnen vanaf de derde haarspeldbocht van de Pfitscher Jochstrasse een mooie maar zware klimtocht naar de onbemande Hochfeiler Hütte (2700m) maken.

Voor ons ligt het even anders. Wij volgen de Jochstrasse die met zijn maximaal 10% stijging goed te lopen zou moeten zijn, maar ook hier is de werkelijkheid anders. ...

... We rijden naar beneden en Kees parkeert zijn auto meteen bij het Gasthaus met die vriendelijke, mooie en charmante eigenaresse. We drinken wat fris, bedanken haar voor de goede aanwijzingen en zij maakt wat foto’s van ons. Wat een fijne dag. Of zoals Anita het keer op keer uitriep: “Dit is super!”.