Klik hier om naar de Startpagina te gaan
of ga naar JacoPlaza voor
meer informatie. Ans en Frans Jacobs, Frans en Ans Jacobs,
Ans Jacobs, Frans Jacobs, Dorfmann, Wiesenrain, Feldthurns, Velturno, Klausen, Chiusa, Dolomieten, Dolomiten, Dolomiti, Bozen, Bolzano, Brixen, Bressanone,Eisacktal, Isarco, Villnösstal, Teis, Gufidaun, Langkofel, Platkofel, Geislergruppe, Peitlerkofel, Würzjoch, Ütia de Börz, Ütia Vaciara, Ütia de Goma, Kaltern, Kalterersee, St. Michael, St. Paul, Eggental, Karersee, Lago di Carezza, Passo di Castalunga, Karerpass, Vigo di Fassa, Rosengarten, Penserjoch, Marmolada, Kloster Säben, die Gärten von Schloss Trauttmansdorff, Völserweier, Völs am Schlern, Feldthurnerhof, Eislöcher
Afscheid en KLausen (Chiusa) |
|---|
We beginnen de dag op ons balkon en laten de omgeving nog maar eens lekker op ons inwerken. Zoals al die andere jaren, beseffen we ook nu weer dat dit uitzicht morgenvroeg ingeruild is tegen het uitzicht op het huis van onze overburen op minder dan 20 m afstand. En hoewel Bert en Helma hun voortuintje prachtig bijhouden, gaat mijn voorkeur toch uit naar die enorme tuin die het Eisacktal en Villnösstal heten. De Geislergruppe maakt morgenvroeg plaats voor een stapel stenen dat een huis heet. ... |
 ... Onder het drinken van een kop koffie peins ik na wat ik dit jaar over de laatste dag in mijn verslag zal schrijven. Verleden jaar zaten we onder gelijke omstandigheden op dit balkon en toen schreef ik: “Terwijl ik uitkijk over het Eisacktal en het Villnösstal naar de Geislergruppe bedenk ik dat dit de droomwereld zou kunnen zijn die, ontdaan van details, lijkt op de volmaakte, vredige wereld waar wij zo naar verlangen. Morgen zullen we weer ongewild deelnemen aan de hectiek van het dagelijkse leven. Keren we terug naar het land waar Zalm de dienst uitmaakt en Balkenende minister-president is. Een land waar het lijkt dat steeds meer het recht van de sterkste, de slimste, de rijkste en de gezondste gaat gelden. Een land waar men …”. Hoewel e.e.a. nog steeds geldt, wil ik niet te veel somberen over wat ons morgen en de dagen daarna te wachten staat. Één ding is in ieder geval anders: we hoeven morgen niet een woning in te trekken die volledig op z’n kop staat vanwege een verbouwing; ’n hele geruststelling. ... |
 ... Bijna traditiegetrouw willen we ook vandaag een laatste bezoek aan Klausen brengen. De omstandigheden zijn fantastisch en even na tienen rijden we weg bij onze vakantiewoning Wiesenrain. Ondanks deze vroege maandagochtend is het op de parkeerplaatsen in Klausen ontzettend druk, zeg maar gerust chaotisch. Dit alles heeft te maken met de werkzaamheden in Klausen aan de stadsverwarming, die zich nu ook lijken uit te breiden naar de parkeerplaats. Ook het plaatsen van een paar bouwcontainers, die gebruikt gaan worden bij de renovatie van een historisch pand, dragen hier op zijn minst een (onrustig) steentje aan bij. Geen nood, ondanks deze chaos heb ik redelijk snel een gaatje voor mijn Astra gevonden. ... |
Klausen: het romantische kunstenaarsstadje
Klausen trok sindsdien ontelbare kunstenaars en dichters aan en zag zich afgebeeld en bezongen. Het schilderachtige stadje strekt zich lang uit tussen de Säbener Burgfelsen en de Eisack. De blik vestigt zich op de rijen mooie en afwisselend gekleurde gevels met daarboven de gotische kerken. Traditierijke pensions boden hier eeuwenlang onderdak aan beroemde gasten, ook al omdat de route van de Brenner naar het zuiden lange tijd dwars door het stadje liep. Het voormalige kapucijnerklooster herbergt de legendarische Loretoschat evenals de schilderijen- en de moderne museumgalerij. |
|
Vanaf de Kapuzienerhügel (Kapucijnerheuvel) net naast het klooster heeft u een uniek uitzicht over de stad en het dal. In de omgeving nodigt het mooi ingedeelde landschap uit tot wandelen en ontdekken.  Oude wegen leiden voorbij de burcht Branzoll naar het klooster van Säben en naar Pardell, naar Verdings en naar Latzfons, naar het keurige dorp Gufidaun en zo verder naar oude boerderijen, groene weiden en dichte bossen. Klausen en omgeving zijn een geliefde bestemming en mogen zich telkens verheugen op het bezoek van terugkerende gasten. |
 |
 |
| ... Omdat de hoofdstraat van Klausen voor een deel open ligt, lopen Ans en ik, gewapende met onze camera’s, deze keer eens langs de ‘boulevard’ aan de Eisack. Boulevard is een groot woord, maar de achterzijde van deze historische panden aan de oever van de Eisack geven toch weer een ander beeld van dit historische stadje met zijn even markante Kloster Säben. ... |
 |
| ... Hoewel we het al zo vaak hebben gedaan, kunnen we het ook vandaag niet nalaten om naar de andere oever van de Eisack te lopen om wat foto’s te maken. Waarom? Wel, telkens zijn we onder de indruk van dit panorama en ons enthousiasme kent waarschijnlijk geen grenzen, de schier onbeperkte mogelijkheden van onze digitale camera’s en de enorme opslagcapaciteit van de geheugenkaartjes doen de rest. ... |
 |
De rest van de middag gebruiken Ans en ik om onze koffers te pakken en wat te luieren. Rond half vijf komt dan dat onvermijdelijke moment dat we met onze Astra afdalen naar de tolpoortjes aan de Brenner. De terugreis is begonnen. De weersomstandigheden zijn werkelijk fantastisch. Een strak blauwe lucht, een heerlijke temperatuur, een goedwerkende airco en niet al te veel verkeer zorgen ervoor dat de eerste kilometers voorbij vliegen. We genieten van de panorama’s en voordat we het weten zitten we rond kwart voor zeven op het terras met uitzicht op de Zugspitze aan onze eerste niet Italiaanse cappuccino. Had ik het vanmorgen in Klausen al niet gezegd: wel het is ondefinieerbare prut dat we van een chagrijnige ober krijgen voorgeschoteld tegen een prijs van €2,50 per kopje. Met weemoed denk je dan terug aan die cappuccino in Klausen waar je €1,80 voor hebt betaald. Ik moet toegeven dat de hoeveelheid die ik hier krijg het dubbele is, maar het ontbreken van een Rennies doet mij besluiten geen tweede kop te bestellen; we hebben tenslotte nog bronwater in de auto liggen. Gelukkig maakt het uitzicht veel goed. We maken dan ook een aantal mooie foto’s van de Zugspitze. Met het teleobjectief van Ans d’r Canon, lukt het vrij aardig om op het kabelbaanstation in zoomen. ... |
 |
Rond half vijf komen we aan in Waalwijk. Terwijl het buiten alweer licht begint te worden, gaan Ans en ik onze té hete woning binnen. Het moet hier de afgelopen weken behoorlijk warm zijn geweest. We brengen snel onze bagage binnen en gaan naar bed. Slapen is echter iets anders. In onze slaapkamer op het zuiden heerst een werkelijk tropische temperatuur. Slapen lukt niet en om half acht houden Ans en ik het voor gezien en staan op. Een beetje versuft loop ik naar de gordijnen en wil de balkondeuren openen om het balkon op te lopen. Helaas, het blijft bij wat graaien in de gordijnen. Tju, géén deuren, géén balkon! Ik loop naar beneden de woonkamer in en kijk naar buiten. Uchhhhrrr!!! Het weidse landschap heeft plaats gemaakt voor een straat, met mijn tuin en een paar bomen. Het uitzicht op de Geislergruppe? Ingeruild voor de zijgevel van de woning van Bert en Helma aan de overzijde van de straat. Ans!!!??? Ik wil teruggggg!!! |
volgende pagina  |
... De zon, de warmte en de gezellige drukte doen ons na verloop van tijd het centrum opzoeken; het is n.l. tijd voor onze afscheidscappuccino. We kiezen een heerlijk plekje onder de beschutting van een parasol en bestellen cappuccino met een allerlaatste apfelstrudel. Beseffend dat we wellicht vanavond en anders vannacht een kopje ondefinieerbare prut krijgen voorgeschoteld wanneer we onze eerstvolgende cappuccino bestellen en waarvoor we waarschijnlijk op zijn minst dertig procent meer voor moeten betalen, doet ons extra genieten van deze, voor dit jaar, allerlaatste Italiaanse cappuccino.
Na onze cappuccinopauze, lopen we nog wat verder door Klausen voor het maken van wat aanvullende foto’s. Rond één uur houden we het voor gezien en rijden terug naar Feldthurns. Net na thuiskomst komen Antonia en Johann langs voor het afrekenen van de kosten en voor het nemen van afscheid. Het valt ons moeilijk dit afscheid, de band wordt immers steeds hechter.
... De rest van de reis verloopt vrij goed: geen files en niet al te veel verkeer. Bij het bezinestation op de Hundsrück stoppen we voor te tanken. Niet alleen onze Astra voorzien we van de nodige brandstof, ook wijzelf eten in het wegrestaurant een broodje en drinken een kop cappuccino. Ik hou er maar over op, maar ook hier moeten we weer een flink aantal Euro’s afrekenen voor iets dat je geen cappuccino kunt noemen, het broodje smaakt daarentegen niet slecht.