Ontmoeting met de Alpenfreaks

Dinsdag, 11 juli 2006
Je zou mogen verwachten dat je na zo’n dag als gisteren, als een blok in slaap zou vallen en in een ruk tot de volgende ochtend zou doorslapen. Wel, niets is minder waar. Waar Ans volledig is hersteld, voel ik mezelf, na een mindere nacht, gebroken. Maar of we willen of niet, we moeten vroeg op, om elf uur hebben we een afspraak met een aantal leden van de alpenfreaks bij het Sellajoch-haus en daar zien we toch wel naar uit.

Ondanks de goede weersvoorspelling wil het buiten nog niet echt vlotten. Hoewel het al flink warm is, hangt er nog de nodige nevel in het dal en laten de wolken zich moeilijk verdrijven. Snel probeer ik wat aan mijn verslag te werken, maar het onvoorspelbare gedrag van mijn darmen zorgt dat daar snel een einde aankomt. Een deel van deze ochtend wordt derhalve meer in de schaduwrijke omgeving van het toilet doorgebracht dan op het balkon in de zon. Tja, een mens moet in dit soort situaties keuzes maken. ...

... Omdat wij eerder in deze vakantie de wandeling naar de Emilio Comici Hütte al hebben gemaakt, willen Kees, Anita, Ans en ik vandaag de wandeling van het Sellajoch-haus naar de Plattkofel doen. Kortom, we maken kennis met de alpenfreaks en beginnen dan aan onze wandeling. Tenminste, zo heb ik het met Sandra afgesproken. Maar …, stilletjes heb ik hier zelf toch wat bedenkingen over. Zo’n bijeenkomst met Wouter en consorten kunnen we toch niet aan ons voorbij laten gaan. Daar komt bij, dat ik de wandeling van gisteren nog flink in de benen heb zitten en het daarom niet echt verstandig vind om vandaag weer een grote wandeling te maken. Voor Kees zijn knieën geldt volgens mijn bescheiden mening hetzelfde, hoewel Kees daar waarschijnlijk zelf andere ideeën over heeft. Maar in dit soort situaties mag/moet de ratio mijn inziens prevaleren, toch? Wel, we zullen zien.

Om half tien rijden Ans en ik weg uit Feldthurns. De afstand Feldthurns – Passo Sella is slechts 42 km en moet in principe in drie kwartier kunnen worden afgelegd, maar de weg naar de Passo Sella kan vol verrassingen zijn is onze ervaring. Zo ook vandaag. Bij de afslag naar Val Gardena (tolpoortjes Brenner) rijdt net een bus voor ons de weg op. Gelukkig rijdt de bus goed door, maar werkzaamheden in een tunnel voor afslag Ortisei zorgen voor oponthoud. Óók in St. Cristina en Wolkenstein is het weer aanschuiven. Maar al bij al zijn we ruim op tijd (10:45 uur) bij het Sellajoch-haus. ...

Alpenfreaks(1) 1-10 Alpenfreaks(1) 2-10 Alpenfreaks(1) 3-10 Alpenfreaks(1) 4-10 Alpenfreaks(1) 5-10 Alpenfreaks(1) 6-10 Alpenfreaks(1) 7-10 Alpenfreaks(1) 8-10 Alpenfreaks(1) 9-10 Alpenfreaks(1) 10-10 Interval 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 seconden

... Tju, de eerste parkeerplaats is vol en de tweede is nog niet open. De Subaru van Kees en Anita staat als eerste in de rij. Anita is al op zoek naar de parkeerwachter. Navraag bij het Sellajoch-haus, leert dat de goede man ergens moet rondlopen, maar alleen God weet waar; Italië op z’n best. Eindelijk vindt Anita de parkeerwachter op de eerste parkeerplaats. Het slot wordt van de ketting gehaald en wij kunnen de parkeerplaats op.

Rondom de Langkofel hangen nog wolken, maar met een temperatuur van 15º C en een zonnetje is het best aangenaam en we doen dan ook meteen onze wandelschoenen aan. Nog maar net de schoenen aan en rondkijkend of ik bekenden zie, hoor ik achter me een “Ha, Frans!”. Ik moet even kijken, maar al snel herken ik Marie-Louise. De begroeting is hartelijk, alsof we elkaar al jaren kennen. Ook Pieter met echtgenote en zijn goeduitziende dochters met vriendin verschijnen op het toneel. Niet veel later komen ook Sandra, Bart en Bo in hun Astra aanrijden. Van Sandra krijg ik te horen dat zij onderweg een sms’je van Wouter heeft ontvangen met de boodschap dat hij wat later komt. Dit verbaast mij niet omdat Wouter door het Gadertal komt en daar wordt flink gewerkt zoals wij zondag hebben kunnen zien. En terwijl we zo aan het bijpraten zijn, leiden we schijnbaar Bart teveel af. Want een jankende Bo maakt duidelijk dat Bart met z’n grote schoenen op zijn poot heeft gestaan. Bo zit met een zielige kop en de betreffende poot omhoog en laat het troosten van de omstanders gelaten over zich heenkomen. Of het nog niet genoeg is, staat Bart even later voor een tweede keer op één van zijn poten. Bo zit nu echt te kijken van ‘het moet nu niet gekker worden’. Even later laat Bo zijn bergschoentjes gelaten aantrekken, want stel dat Bart of iemand anders voor een derde keer …

Wanneer uiteindelijk ook Wouter met zijn gezin arriveert, kan de dag niet meer stuk. Kees biedt aan om een groepsfoto te maken en hoewel de dochters van Pieter de foto alleen maar aan schoonheid doen winnen, denken die twee daar in beginsel toch anders over. Maar na enig aandringen, gaan ook die twee uiteindelijk door de bocht en kan er een mooi plaatje worden geschoten van deze heugelijke dag. Toch prachtig dat mensen uit België en Nederland, die elkaar nog nooit hebben gezien, zo’n dikke duizend kilometer van huis elkaar ontmoeten en het gevoel hebben elkaar al jaren te kennen. ...

... Ik leg aan Wouter uit dat wij deze wandeling al eerder hebben gemaakt en dat wij een wandeling naar de Plattkofel willen doen. Wouter accepteert mijn uitleg, maar aan de teleurstelling op zijn gezicht zie ik dat hij ons besluit betreurt. Maar ook bij mij wordt de twijfel over onze beslissing steeds groter. Dit vereist weer een strategische aanpak. Terwijl de dames nog een laatste toiletgang maken bij het Sellajoch-haus, iets waar de dochters van Pieter gezien de hangtoiletten maar van afzien, stel ik aan Kees, Anita en Ans voor om een kop cappuccino te nemen voordat we aan onze wandeling gaan beginnen. Kijk dat praat al een stuk prettiger. Ik uit mijn twijfels over ons besluit en probeer dat extra kracht bij te zetten door aan te geven dat de wandeling van gisteren toch wel erg zwaar was. Ook bij Ans en Anita slaan de twijfels toe, want de ontmoeting met de alpenfreaks doet je toch wel wat en vraagt gewoon om meer.
Kees zit wat te mokken, hij wil het liefst de wandeling naar de Plattkofel doen. Hij probeert dit te motiveren met: als we weer naar de E. Comici Hütte lopen, dan kan ik geen foto’s maken. “Zwak argument, Kees! Kees, als wij de alpenfreaks achterna gaan en jij door het eerste stukje loopt, dan ben jij zo weer aan het fotograferen!”, probeer ik mijn broer over te halen. Anita en Ans stellen voor om te stemmen. Ik kan mezelf wel vinden in dit democratische besluit, wetende dat dit bij voorbaat een gewonnen race is. En inderdaad, het wordt drie tegen één.

Zo kan het dus gebeuren dat we even later met ons viertjes voor de tweede keer aan deze wandeling beginnen; op naar de alpenfreaks. Anita en Ans loodsen mij feilloos door de ‘stenen stad’ zoals het eerste stuk ook wel wordt genoemd. Terwijl ik Ans d’r hand vasthoudt, houdt Anita mij bij te grote afstappen aan de band van mijn fototas omhoog. Anita, als ik jou niet had …. Zonder problemen komen we op het vlakke gedeelte en met genoegen kan ik vaststellen dat Kees heerlijk aan het fotograferen en video-opnamen aan het maken is. ...

... Het zal net over de helft zijn dat Kees, die iets voorop loopt, een klein sprongetje in de lucht maakt en met een “Kijk, kijk!” ons de aandacht vestigt op een slang die over de het pad zijn weg zoekt naar een beschutte plek. Terwijl Kees de slang op het pad houdt, maakt Ans snel een aantal foto’s. Later zal blijken dat we hier met een Kreuzotter (Vipera berus) te maken hebben.

Alpenfreaks(2) 1-20 Alpenfreaks(2) 2-20 Alpenfreaks(2) 3-20 Alpenfreaks(2) 4-20 Alpenfreaks(2) 5-20 Alpenfreaks(2) 6-20 Alpenfreaks(2) 7-20 Alpenfreaks(2) 8-20 Alpenfreaks(2) 9-20 Alpenfreaks(2) 10-20 Alpenfreaks(2) 11-20 Alpenfreaks(2) 12-20 Alpenfreaks(2) 13-20 Alpenfreaks(2) 14-20 Alpenfreaks(2) 15-20 Alpenfreaks(2) 16-20 Alpenfreaks(2) 17-20 Alpenfreaks(2) 18-20 Alpenfreaks(2) 19-20 Alpenfreaks(2) 20-20 Interval 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 seconden

Rond één uur komen we boven bij de Emilio Comici Hütte. Iets verderop zitten de alpenfreaks lekker te picknicken in het gras. Al snel worden wij ontdekt en worden hartelijk begroet. Zelf sta ik niet meer zo stevig op mijn benen, reden om maar zo snel mogelijk op een grote steen te gaan zitten en hier niet meer vanaf te komen. Tot nu toe is er nog niets terecht gekomen van het maken van foto’s en vanaf deze steen zal dat gezien de stand van de zon ook niet gebeuren. Ik vertrouw er maar op dat Kees en Ans voldoende foto’s maken. Ondertussen geniet ik volop van dit treffen en kan met de meeste wat uitgebreider kennis maken. ...

... Helaas gaat de tijd op dit soort spaarzame momenten te snel en de verveling bij de jeugd wordt zichtbaar, het moment van afscheid is dan ook nabij. Terwijl Wouter, Ans en ik nog voldoende gespreksstof hebben om probleemloos de middag op deze steen door te brengen, zijn de zonen van Wouter al richting de parkeerplaats gelopen. Nadat ook Wouter met zijn vrouw is vertrokken, blijven Sandra en Bart nog even napraten. Want, ik heb het al eerder gezegd: Bart schijnt in Kees een goede gesprekspartner te hebben gevonden. En Bo? Och, die heeft het hier geweldig naar zijn zin. ...

... Wanneer een tijdje later ook Bart, Sandra en Bo vertrekken, is voor ons de tijd aangebroken om het terras van de Emilio Comici Hütte op te zoeken voor een welverdiende kop cappuccino. We zijn het er met ons viertjes over eens: blij dat we hiervoor gekozen hebben. Ja zelfs Kees knikt instemmend. Na nog een tijdje te hebben gezeten, beginnen ook wij aan onze terugweg. Ik ben blij wanneer we rond vijf uur terug zijn bij onze auto’s. Na de inspanning van gisteren, ben ik blij dat we het vandaag redelijk rustig hebben aangedaan.

Op de terugweg doen Ans en ik nog even wat boodschappen in de supermarkt in Ortisei. Wanneer we in het Eisacktal aankomen is het inmiddels flink warm geworden en schijnt de zon hier overvloedig.

’s Avonds gaan Ans en ik nog even bij Kees en Anita op bezoek. In de woning van Kees en Anita is het té warm en na een poosje rijden we terug naar onze vakantiewoning Wiesenrain en gaan nog een tijdje op het balkon zitten voordat we naar bed gaan. Het was een bijzondere dag die niet gemist had mogen worden en waar we nog lang met plezier naar terug kunnen kijken. Alleen jammer dat ik zelf van deze dag zo weinig foto’s heb gemaakt, nu maar hopen dat de foto’s van Ans en Kees gelukt zijn.