Klik hier om naar de Startpagina te gaan
of ga naar JacoPlaza voor
meer informatie. Ans en Frans Jacobs, Frans en Ans Jacobs,
Ans Jacobs, Frans Jacobs, Dorfmann, Wiesenrain, Feldthurns, Velturno, Klausen, Chiusa, Dolomieten, Dolomiten, Dolomiti, Bozen, Bolzano, Brixen, Bressanone,Eisacktal, Isarco, Villnösstal, Teis, Gufidaun, Langkofel, Platkofel, Geislergruppe, Peitlerkofel, Würzjoch, Ütia de Börz, Ütia Vaciara, Ütia de Goma, Kaltern, Kalterersee, St. Michael, St. Paul, Eggental, Karersee, Lago di Carezza, Passo di Castalunga, Karerpass, Vigo di Fassa, Rosengarten, Penserjoch, Marmolada, Kloster Säben, die Gärten von Schloss Trauttmansdorff, Völserweier, Völs am Schlern, Feldthurnerhof, Eislöcher
De Bindelweg |
|---|
Ans d’r enthousiasme heeft schijnbaar ook zijn uitwerking op mij, want even later zit ik met kippenvel op de benen in mijn korte broek op het balkon aan de koffie in afwachting wat komen gaat. Terwijl ik door de nevel naar Gufidaun kijk, besluit ik om wat tijd aan mijn verslag te besteden. Dit jaar loopt het niet zo lekker met het schrijven van mijn verslag en hoe verder ik achterop raak, hoe moeilijker het wordt.
Onderwijl ik me (mentaal) begin te schikken naar Ans d’r plannen, ontvang ik van Kees en Anita een sms’je waarin zij informeren naar mijn ‘toestand’ en onze plannen. Ik antwoord in twee berichtjes dat Ans naar de Bindelweg wil en dat wij deze wandeling maken vanaf de parkeerplaats bij de Passo Pordoi en dat ik mijn twijfels heb over de wandeling naar de Leiteralm bij Dorf Tirol.
|
Over de Vial del Pan (Bindelweg)Ooit vervoerden de boeren van Sottoguda in Belluno hun graan over een muildierpad naar de molens op de Seiser Alm. De Ladinische naam van dit schitterende, hooggelegen pad verwijst daarna: Vièl dal Pan of 'Weg van het brood'. Route: Van Canazei neemt u de kabelbaan Belvedere via Pecol (1939 m) naar Col dei Ross (2384 m). Bij het bergstation heeft u een schitterend zicht op Sella, Marmolada, Sasso Lungo (Langkofel) en op het Lago di Fedaia, het eindpunt van de wandeling. Volg het bordje 'Viel dal Pan 601'. |
... Maar elk nadeel heeft zijn voordeel. Terwijl we zo voortsukkelen tussen de Sellapas en de Passo Pordoi en bij het ingaan van de zoveelste ‘Tornanti’ aan de voet van het machtige Sellamassief, besef ik hoe mooi het hier is. De Sasso Pordoi, het Sellamassief en de Langkofel maken je nietig, de natuur is er overweldigend. ... |
 |
 |
 |
 |
Wanneer we uiteindelijk aan onze wandeling beginnen en vanaf de Passo Pordoi richting de Bindelweg lopen, ziet het weer er al niet best meer uit. In de kapel direct aan het begin van deze klim naar de Bindelweg probeert Ans met een kaarske wat mooi weer af te dwingen. Later zal blijken dat we dit geld beter aan iets anders hadden kunnen besteden. Het deel vanaf de kapel naar de Bindelweg is niet echt steil te noemen, maar levert voor mij vanwege de stenen toch de nodige problemen op. Mijn grootste angst is, om deze weg naar beneden te moeten afleggen bij regenachtig weer. Nu weet ik wel dat veel mensen zich de meeste zorgen maken over zaken die waarschijnlijk nooit gebeuren en in mijn gedachten zie ik u al denken dat ik daar ook bij hoor, maar toch … (read my lips)
|
|
|
... Terwijl de eerste regendruppels voelbaar zijn, naderen Ans en ik de eerste hut met uitzicht op het Lago di Fedaia. Maar net voor het bereiken van deze hut horen we iemand fluiten. Omdat het geluid van achteren komt en het midden is van een in noodverkerend Murmeltier en een schaapherder die zijn bordercollie vanaf grote afstand een andere richting in stuurt, kijk ik achterom en zie Kees en Anita onze richting in komen snellen. En weer vraag ik mezelf vertwijfeld af waar die twee in godsnaam de energie vandaan halen. ...
|
Terwijl Kees en Anita het nog even wat ‘hoger’ opzoeken voor het maken van wat foto’s, vangen Ans en ik de terugweg aan. De eerste regendruppels vallen en boven het Lago di Fedaia zijn donderslagen hoorbaar. Al snel trekt het ook boven Canazei dicht en ook vanaf de Passo Pordoi komen donkere wolken aandrijven. Snel doen Ans en ik onze regenjassen aan en spoeden ons verder, voor zover ik van spoeden kan spreken. Want terwijl ik Ans vasthoud en met de andere hand de wandelstok gebruik, blijkt elke steen toch een enorme rotsblok te zijn. Maar niet alleen dat, ook mijn darmen zorgen voor een zeer ‘nijpend’ probleem en aangezien ik op dit moment mijn spieren voor anderen bezigheden nodig heb, hoop ik erop dat ik bij een misstap of valpartij ‘de zaak’ gesloten kan houden.
|
|
... Wanneer we in Feldthurns aankomen, blijkt het hier minder te hebben geregend. ’s Avonds overwegen we nog even naar Kees en Anita te gaan, maar wanneer het weer begint te regenen en te onweren besluiten we maar thuis te blijven en kruipen vroeg in ons bed. Ondanks dat het weer wat tegen heeft gezeten, was het toch weer een mooie dag; een dag om geleefd te worden. |
volgende pagina  |
Terwijl Ans naar de Bakker is, zie ik dat achter onze woning blauwe lucht over de bergen in aankomst is. Zou Ans dan toch …? Snel ga ik naar binnen en bestudeer ik mijn vakantievoorbereiding op de computer. De wandeling naar de Leiteralm over de Felzenweg bij Dorf Tirol zou ook een optie kunnen zijn, maar de weg lijkt mij te smal en de afgrond te diep. Daarbij gaat op dit moment mijn voorkeur uit, vanwege mijn darmproblemen, naar een wandeling zonder gebruik te hoeven maken van een kabelbaan (puur een praktische overweging).
Van Kees en Anita krijg ik snel een berichtje terug, dat óók zij opteren voor de Bindelweg, maar dat zij naar Canazei rijden en daar met de kabelbaan omhoog gaan naar de Bindelweg en aldaar op ons wachten. ... 
... Ans en ik vertrekken even naar kwart over negen. Op onze rit naar de Passo Pordoi zit alles tegen wat maar tegen kan zitten:
... Tja, zoals elk nadeel zijn voordeel heeft, zo is het omgekeerde natuurlijk ook merkbaar: pas rond kwart over elf arriveren we op de parkeerplaats aan de Passo Pordoi. Voordat we aan onze wandeling beginnen, maken we eerst wat foto’s van de omgeving.
... Wanneer Ans en ik aan het begin van de Bindelweg bij Rifugio Fredarola (2400m) zijn aangekomen is van Kees en Anita geen spoor te ontdekken. Snel verstuur ik een sms’je (wat zouden we zonder dit elektronische kleinood heden ten dage nog moeten beginnen) naar Kees en Anita. Even later krijg ik een bericht terug dat Kees en Anita niet verder kunnen met de kabelbaan vanwege de middagpauze (die Italianen leren het ook nooit). Ik stuur een bericht terug, dat wij inmiddels aan onze wandeling zijn begonnen. ... 
... Het weer wordt er niet beter op. Vanwege het slechte zicht maken we maar foto’s van de vele bloemen. Ondanks het mindere weer, is het op de Bindelweg redelijk druk. Voor – en achter ons loopt een zwerm Engelse dames, die onder leiding van een gids de flora aan het bestuderen zijn. Al fotograferend raken we af en toe in gesprek met één van de dames en natuurlijk kan ik het niet nalaten om op te merken dat ik al zóveel van dit soort bloemen op mijn site heb prijken; een beetje pochen hoort er natuurlijk bij.
... En wederom komt die altijd kwellende vraag in mij op die zo vaak aan mijn zelfvertrouwen knaagt wanneer één of andere bejaarde of mindervalide aan mij voorbijloopt terwijl ik het vuur uit mijn (berg)sloffen loop: Waarom heb ik zelf altijd het idee dat, wanneer ik alles uit de kast haal om snel te lopen en niet alleen het gevoel heb dat ik snel ga, maar zelf ook van mening ben dat ik daadwerkelijk rap vooruit kom. Waarom loopt die ander op zo’n moment mij dan altijd in sneltreinvaart voorbij alsof ik stil sta of komt ie in rasse schreden naderbij? Ik heb dit probleem al vaak met m’n Ans besproken, maar Ans doet dit doorgaans af met de opmerking: “Je hoeft toch niet altijd voorop te lopen, je gaat toch snel genoeg!” of “Je doet toch je best!”. Tja, zo lust ik er nog wel een paar. Zo’n antwoord geef je toch ook niet aan iemand wanneer je ziet dat een renpaard door een slak wordt ingehaald. Kortom, op dit moment hoef ik Ans niet met dit levensvraagstuk lastig te vallen, want het antwoord weet ik inmiddels al.
Maar het leven gaat door. Waar Anita en ik elkaar tegenkomen, is de stilte snel doorbroken en wordt mijn kwellende vraag snel naar de achtergrond gedrukt. Waarom, zult u denken? Wel, de trouwe lezer weet het al: wij hebben elkaar altijd enorm veel te vertellen, heerlijk toch. Zo ook deze keer, want tussen gisteravond en nu is er toch weer veel gebeurd en moeten er ook nog wat misverstandjes uit de weg worden geruimd. Schijnbaar heeft Anita mijn bericht niet goed gelezen, want die twee hebben in Canazei op ons zitten wachten en Anita begrijpt al helemaal niet dat wij al vóór hun op de Bindelweg kunnen zijn. Kees blijkt ampersand ook nog (auto)ziek te zijn geworden in de ‘tornanties’ vlak voor Canazei. Het heeft Anita genoopt om in Canazei wat reistabletjes te kopen en zo te horen hebben de tabletjes hun werking gedaan en is Kees inmiddels volledig hersteld.
Even lijkt het weer zich te herstellen. Edoch, terwijl wij buiten op het terras genieten van een kop cappuccino, zakken de wolken boven de Marmolada en wordt ook het zicht naar het begin van de Bindelweg rap slechter.
Bij Rifugio Fredarola stuur ik Kees en Anita een sms’je dat we naar onze auto gaan en niet op hun wachten. De afdaling naar de parkeerplaats bij de Passo Pordoi is door de regen spekglad. Voetje voor voetje schuifel ik aan de hand van Ans nar beneden. Zonder Ans zouden dit soort inspanningen niet meer mogelijk zijn, zo realiseer is mezelf wederom. Vind maar eens een partner die zoveel doet: het dragen van de rugzak, een zwaar fototoestel en constant mij vasthouden, soms voel ik Ans d’r pols knakken wanneer ik mijn balans verlies of struikel en met m’n volle gewicht aan d’r arm hang.
Uiteindelijk komen we drijfnat bij de auto. Onderweg krijgen we een ware hoosbuien over ons heen, vooral bij Wolkenstein en St. Cristina lijkt de hemel daadwerkelijk te zijn opengebarsten. In Ortisei doen we snel wat boodschappen bij de super. ... 