Klik hier om naar de Startpagina te gaan
of ga naar JacoPlaza voor
meer informatie. Ans en Frans Jacobs, Frans en Ans Jacobs,
Ans Jacobs, Frans Jacobs, Dorfmann, Wiesenrain, Feldthurns, Velturno, Klausen, Chiusa, Dolomieten, Dolomiten, Dolomiti, Bozen, Bolzano, Brixen, Bressanone,Eisacktal, Isarco, Villnösstal, Teis, Gufidaun, Langkofel, Platkofel, Geislergruppe, Peitlerkofel, Würzjoch, Ütia de Börz, Ütia Vaciara, Ütia de Goma, Kaltern, Kalterersee, St. Michael, St. Paul, Eggental, Karersee, Lago di Carezza, Passo di Castalunga, Karerpass, Vigo di Fassa, Rosengarten, Penserjoch, Marmolada, Kloster Säben, die Gärten von Schloss Trauttmansdorff, Völserweier, Völs am Schlern, Feldthurnerhof, Eislöcher, Emilio Comici Hütte
Emilio Comici Hütte |
|---|
Na het eten slaat echter de twijfel toe: tot tweemaal toe kom ik te laat op het toilet. Edoch, ik ben vastbesloten: het is vakantie en we trekken er op uit. Dan maar extra voorzieningen meenemen, maar gaan doen we. Om half tien zijn Kees en Anita bij ons. Zij stellen voor om een wandeling vanaf de het Sellajoch Haus te doen. Nu hebben Kees en Anita een andere wandeling als doel dan wij. Zij willen de wandeling naar de Plattkofel Hütte maken en Ans en ik stellen voor om de wandeling naar de Emilio Comici Hütte te doen. |
Kees en Anita vertrekken iets eerder en rijden een andere weg dan wij. De zon schijnt inmiddels op z’n best en de weg naar de Sellajoch is mooi. Kortom, wat wil ik nog meer? Tsja, iets minder oponthoud onderweg zou prettig zijn: vier keer moeten stoppen voor wegwerkzaamheden en de verkeersstroom door de plaatsen Ortisei, St. Cristina en Wolkenstein wil ook niet echt vlotten. Het verkeer in die steden begint ontoelaatbare vormen aan te nemen. Maar uiteindelijk komen we dan toch aan bij de parkeerplaats achter Rifugio Passo Sella. Voordat we op weg gaan, nemen we eerst een kop koffie bij Rifugio Passo Sella. Met enige verbazing zien we hoe druk het is op de weg naar de Sellajoch (Passo di Sella). Niet alleen met auto’s maar ook fietsers en voetgangers die vanaf de parkeerplaatsen naar de Sellajoch lopen.
|
 ... De rotsblokken van de stenen stad vormen een waar kletterparadijs voor jong en oud. Vooral de jeugd kan zich hier bekwamen in het klettersteigen. Het is nauwelijks voorstelbaar hoe mooi de natuur op zo’n 20 m vanaf de parkeerplaats is. Het felle ongefilterde zonlicht doet de bloemen extra mooi opkomen tegen het groen. De lichte contrasterende rotsblokken geven een extra dimensie aan het geheel. Al wandelend waan je jezelf in een voor jou persoonlijk aangelegd rotstuinje. ... |
 |
 |
 |
 |
|
 ... Na de stenen stad is het even klimmen: we lopen bovenlangs de almweiden tamelijk steil omhoog over een goed bergpad. Schuin voor ons zien we het prachtige massief van de Puez, met daarnaast de machtige Sellaklotz en, wanneer we onszelf wat verder omdraaien, de gletsjer van de Marmolada in de verte. ... |
 ... Vervolgens loopt het pad vrijwel zonder stijgen of dalen naar een met weiden bedekt zadel waar een kruisbeeld staat. Hierna gaat de wandeling verder via een gemakkelijk pad over de hooggelegen weiden Gran Plan en Plan da Tambres verder; in de verte zien we de weg naar de Grödner joch. ... |
 ... Alleen de laatste meters naar de Rifugio Emilio Comici zijn wat steiler. Deze particuliere hut is genoemd naar één van de beroemdste bergbeklimmers van de Dolomieten. ... |
|
|
| Rond half zes zijn we terug bij de parkeerplaats. Een heerlijke middag was het en nogmaals vraag ik mezelf af waarom het zoveel jaren heeft geduurd voordat we dit kleine paradijsje hebben gevonden. Zoveel keren zijn we hier voorbij gereden en hebben we onszelf niet gerealiseerd dat zo kort achter de parkeerplaats, de wereld er heel anders uit ziet. ... |
... Terwijl Ans en ik naar huis rijden, brengen Kees en Anita nog een kort bezoek aan Wolkenstein. ’s Avonds krijgen we een hevig onweer. Kees en Anita komen nog even op de koffie en moeten later in de regen en het onweer naar huis. Sandra heeft ’s middags een sms’je gestuurd. Na wat overleg d.m.v. enkele sms’jes nodigen wij ze uit voor morgenavond. |
volgende pagina  |
Omdat de wandeling naar de Plattkofel Hütte aanzienlijk langer is, gaan Kees en Anita ermee akkoord en kiezen ook voor de E. Comici Hütte. Deze wandeling maakt deel uit van de wandeling die beschreven staat in het boekje van de ANWB “Wandelgids Dolomieten”. De wandeling “Een koninklijk pad” vindt u op bladzijde 46. Het hoogteverschil is te verwaarlozen en bedraagt slechts 30 m. De rest van de wandeling is lang (6 uur) en daardoor zwaar. U dient voor de gehele wandeling rekening te houden dat er 300 m gestegen en gedaald moet worden. Maar het deel tot aan de Emilio Comici Hütte is een aangename en lichte wandeling.
Rond twaalf uur beginnen we uiteindelijk aan de wandeling. Het begin van de wandeling is niet moeilijk te vinden. Bij een splitsing voor een houten hutje gaat u schuin naar rechts, waarna u zich meteen in de zogenaamde ‘stenen stad’ bevindt. Deze bestaat uit reusachtige rotsblokken, die ooit van het bergmassief omlaag zijn gestort. Het pad door dit doolhof van steen is slecht gemarkeerd, maar de vele paadjes die u er ziet, komen uiteindelijk allemaal weer bij elkaar. ... 
... Het eerste stuk door de stenen stad, is extra lastig voor mij. Voor de wandeling naar de E. Comici Hütte staat zo’n 45 minuten. Wel, ik zorg voor het nodige oponthoud en ook aan het maken van foto’s zijn we, zoals gebruikelijk, de nodige tijd kwijt. Tel daarbij op de nodige praatpauzes en je komt al snel op het dubbele van de tijd. Kortom, ondanks het geklauter in het begin is het een heerlijke wandeling waar we met z’n viertjes veel plezier aan beleven en daar trekken we dan ook graag wat extra tijd voor uit. ... 
... Bij de Emilio Comici Hütte nemen we even de tijd om wat uit te rusten. Anita en Ans gaan wat drinken halen en het zal de trouwe lezer niet verbazen dat er even later, ondanks de warmte, toch weer vier cappuccino’s op tafel staan. Stellig zult u denken dat het veelvuldig kiezen van dit summum onder de Italiaanse koffies zal leiden tot ontwennings-verschijnselen na de vakantie. Tja, ik moet bekennen dat ik menigmaal met enige weemoed aan deze godendrank terugdenk wanneer ik na de vakantie bij La Place mezelf aan zo’n viskom met bruin nat met daarop wat chocoladepoeder zit te laven. Ik moet toegeven dat, zeker bij warm weer, een tweede kop cappuccino in Italië onvermijdelijk leidt tot een 'plaksmoel', maar dit is altijd nog beter dan te moeten kiezen voor een Rennie bij La Place na het 'leeglurken' van een tweede viskom.
Gesterkt door de cappuccino en volledig bij gekletst, lopen we later de skipiste achter de Emilio Comici Hütte omhoog. De helling is erg steil maar het loont de inspanning en geeft ons een mooi uitzicht over de omgeving. ... 
... Even later keren we terug. Ook voor de terugweg nemen we de tijd en al hebben we op de heenweg al veel foto’s gemaakt, ook op de terugweg weten we van geen ophouden. Het laatste stuk door de stenen stad levert weer de nodige problemen voor mij op, gelukkig kom ik zonder kleerscheuren door deze stenen passage. En geloof me, hoe moeilijk deze passage voor mij ook is, ik vind het de vele zweetdruppels en een kleine valpartij waard. Nog steeds ben ik onder de indruk van de contrasterende stenen tegen het groen en de felgekleurde bloemen; alsof je door een prachtig ingerichte rotstuin loopt.