Penser Joch (Passo di Pénnes)

Maandag, 3 juli 2006
Rond zeven uur open ik de slaapkamerdeur naar het balkon. Hoewel nog maar net uit bed ben, dus nog enigszins verdoofd, merk ik dat het wazige beeld waarmee het landschap op mijn netvliezen verschijnt niet alleen te wijten kan zijn doordat mijn bril nog ergens in huis rondslingert. Nu is het nog niet zo erg dat ik op de tast mijn optisch hulpmiddel moet zoeken, maar vinden is toch weer iets anders. Blootsvoets beweeg ik mezelf terug naar de slaapkamer, even vergetend dat er een kleine verhoging is bij de ingang van de slaapkamer. Hoewel deze verhoging nauwelijks één centimeter bedraagt, schijnt dit voor mijn tenen niet zoveel uit te maken. Met een vloek ben ik nu echt wakker en besef dat ik in het vervolg beter moet opletten. Wanneer ik mijn bril op heb, ga ik wederom terug naar mijn balkon. De waas hangt er nog steeds. Het is heiig, er hangt meer bewolking en de broeierige warmte zo vroeg in de ochtend doet mij vermoeden dat het weer omslaat en er onweer op komst is. Ik ben weliswaar geen amateur meteoroloog en heb ook geen ambities om in de voetsporen te treden van Jan Versteegt of Erwin Krol - u zult deze Nederlandse weergoeroes vast wel kennen van radio en tv – , maar volgens mij kan een boer op klompen deze weersverandering aanvoelen komen.

Na het ontbijt zoek ik snel het balkon weer op om even bij te komen onder het genot van een kopje koffie en verder te werken aan mijn verslag. Om half tien rijden Ans en ik even naar de Spar in Klausen voor het doen van wat inkopen. Van Kees en Anita ontvangen we tijdens onze rit naar Klausen een sms’je: zij gaan naar Vahrn bij Brixen.

Ans en ik willen het vandaag wat rustig aandoen en besluiten tot het maken van een autorit over de Penserjoch. Eventueel kunnen we, als alles goed gaat, een wandeling boven op de Penserjoch maken. ...

... Rond elf uur rijden we over de Brenner richting Sterzing. Bij Sterzing verlaten we de Brenner en volgen de bordjes naar de Penserjoch. Hoewel in de ANWB-gids staat aangegeven dat de Penserjoch lang niet gemakkelijk is en daarom alleen aanbevolen wordt aan de niet-gehaaste toerist die ervaring heeft met rijden in de bergen, vind ik het allemaal wel meevallen en kan ook niet zeggen dat ik van het eerste stuk vanaf Sterzing echt onder de indruk ben. ...

... Onderweg naar de Penserjoch stoppen we voor het maken van een foto, want de uitzichten zijn, ondanks het mindere zicht, toch fraai. Wanneer we weer willen vertrekken weigert de motor van mijn Astra aan te slaan. Hoewel het door mijn achtergrond aan enige kennis van auto’s niet ontbreekt, sta ik bij de huidige stand van de techniek toch min of meer met m’n bek vol tanden wanneer mijn Ans vraagt: “Waarom doet-ie-het-nu-niet?” Omdat mijn auto’s  tot nu toe nog nooit dienst hebben geweigerd en het daarom bij mij aan opgebouwde routine ontbreekt om ver van de bewoonde wereld hulp in te roepen, vertrouw ik er min of meer op dat alles goed komt. En inderdaad, na een korte rustpauze en zonder een ingreep mijnerzijds blijkt alles na verloop van tijd weer te werken en tuffen we verder richting Penserjoch. Natuurlijk moet Ans weten wat de oorzaak van deze gedwongen pauze is. Voor mij is het slechts gissen, maar onder ons gezegd vermoed ik dat door de hitte teveel benzine is verdampt en dat de motor op z’n ouderwets gezegd gewoon ‘verzopen’ was. Gelukkig! Ans, die normaal gesproken blind vaart op mijn technisch kunnen, geloofd ook nu weer dat ik persoonlijk dit akkefietje zonder hulp van bovenaf heb verholpen. Zij neemt genoegen met mijn antwoord dat ik graag aandik met wat technische feiten uit het verleden en richt zich vervolgens weer volledig op haar Canon en de omgeving. ...

... Boven op de Penserjoch hebben we een wijds uitzicht. Ans en ik wandelen een eindje en zoeken een plaatsje waar we ons brood op kunnen eten. Op de terugweg naar de auto komen we een 84-jarige man tegen dit afkomstig is uit St. Michael. We maken een praatje en wijst ons op de prachtige hellingen vol met alpenroosjes die binnen nu en twee weken in volle bloei zullen staan en de hellingen rood doen kleuren. (Wij zijn klaarblijkelijk iets te vroeg.) Hij noemt het gebied uniek en verteld ons dat hij daarvoor elk jaar een aantal keren naar de Penserjoch rijdt. Ook de Eislöcher bij St. Michael zijn hem niet onbekend en vindt het een fenomeen dat niet verklaren valt. ...

... Even later rijden Ans en ik weg uit Sarnthein, zo’n 10 kilometer ten zuiden van Sarnthein, vernauwd het dal zich tot een zeer romantische kloof waardoor de Talvera (Talferbach) bruisend stroomt naar het bekken van Bolzano. Tegen de rotswand van deze kloof is met veel moeite een weg aangelegd; we rijden door maar liefst 23 geboorde tunnels naar Bolzano.

Vanaf Bolzano rijden Ans en ik door naar de Kalterersee (Lago di Caldaro). De bedoeling is om bij de Kalterersee nog even een terrasje te pikken. Hoewel de Kalterersee er van bovenaf zeer verleidelijk bij ligt, is de realiteit bij het meer toch even iets anders: boordevol toerisme en alleen toegankelijk via betaalde strandbaden. Kortom, als je niet wilt zwemmen en/of watersporten, dan heb je hier niets te zoeken.

We rijden over de Brenner terug naar Brixen, doen bij de Spar nog wat aanvullende boodschappen en rijden door naar Feldthurns. Rond half acht zijn we thuis. Vlak voor het eten begint het hevig te regenen en te onweren, een waar noodweer. Door de stormachtige wind en het vele regenwater ontstaat er een lekkage in de trappenhal. Reinhard, de zoon van Johann en Antonia, zorgt snel dat het water van de trappen verdwijnt.

Gelaten laat ik het noodweer over onze woning heenrazen, mijn darmontsteking heeft wederom een stevige stempel op deze dag gedrukt.