Donderdag, 12 juli 2007
Het wil dit jaar maar niet lukken met het weer. Echt slecht is het niet, maar wanneer ik de balkondeur open en mijn neus naar buiten steek, voelt het koud aan. Echter, tussen de wolken door is er voldoende blauw te zien, de zon doet zijn best er een feestje van te maken en naar het weekeinde toe beloofd het steeds beter te worden. Zoals mijn moeder altijd al zei: “Als er voldoende blauw in de lucht te zien is om er een jurk van te maken, dan wordt het beter.” Waar mijn moeder deze (volks)wijsheid vandaan had, weet ik niet. Maar niets weerhoudt mij ervan om mezelf voorlopig aan deze herinnering vast te klampen.

Nog nagenietend van gisterenavond, schuif ik aan tafel voor een paar sneetjes van het heerlijke notenbrood van onze lokale bakker te eten.

Nadat ik onder de douche uitkom, ziet het er buiten al aanzienlijk beter uit. Zeker wanneer ik richting Bozen kijk. In mijn enthousiasme probeer ik snel een panoramafoto vanaf het balkon te maken. Maar een oud gezegde "Haastige spoed is zelden goed!", doet zich ook voor mij gelden wanneer ik met mijn knie tegen de balkondeur aanloop. Helaas, hoewel ik een aantal foto's heb gemaakt, blijkt bij het samensmeden van de foto’s tot een panorama, dat ik toch te veel heb staan te hinken: het programma 'Stitch' weet er deze keer echt niets van te maken.

Omdat de achterstand met het maken van mijn verslag steeds groter wordt, ga ik eerst hier mee verder. Tja, wanneer ik net de eerste letters van deze dag intik, komt Ans terug van de bakker. Belangstellend vraag ik of ze nog bekenden is tegengekomen. Nee, is haar antwoord, maar Ans geloofd dat ze Barbara Kerschbaumer heeft zien lopen. De lichtvoetige Barbara (zie ook mijn verslag van 2004), is uit duizenden te herkennen. Kortom, Ans kan zich moeilijk vergist hebben. Oké, net wanneer ik weer mijn toetsenbord wil beroeren, wordt er op onze voordeur geklopt. Ik loop naar de voordeur en herken het slanke silhouet (jawel, oog voor schoonheid kan mij niet ontzegd worden) van Barbara. Ik nodig Barbara uit om binnen te komen en met een “Setz dich, Barbara!”, schuiven we aan de eettafel in de keuken. Barbara is blij ons te zien en komt ons uitnodigen voor een etentje. Zo’n aanbod sla je natuurlijk niet af, hoewel mijn darmontsteking mij zegt het toch iets rustiger aan te doen. Barbara is zo blij met de aanvragen die ze krijgt vanaf mijn site, dat ze het heel fijn vindt om ons te verrassen met een etentje. Wanneer ze hoort dat ook Kees en Anita in Feldthurns zijn, bedenkt ze zich geen moment en nodigt die ook uit. We praten nog heel even na, maar Barbara heeft, zoals gewoonlijk, veel haast. ...

... Wanneer Barbara onze vakantiewoning verlaat, zal het niet lang meer duren voordat Kees en Anita arriveren. Het heeft daarom geen zin om nog aan mijn verslag te beginnen. Ans en ik kijken nog op de kaart voor een leuk doel voor deze dag. Kees heeft namelijk, om begrijpelijke reden, niet veel zin om een grote rit te rijden. In eerste instantie hadden Ans en ik nog gedacht aan een wandeling op de Seiser Alm. Maar, omdat de kabelbaan vanuit Seis nog buiten gebruik is, kun je alleen vóór negen uur naar de parkeerplaats van Compatsch rijden. Na negen uur kun je alleen nog met de bus naar Compatsch en voor Kees is dit geen optie. Op de kaart zien Ans en ik ook een kabelbaan in Wolkenstein naar Restaurant/Berghaus Ciampinoi. Wij zijn al vaak met de auto langs dit kabelbaanstation in Wolkenstein gereden en het lijkt Ans een mooi uitgangspunt voor een niet al te moeilijke wandeling. Ja, volgens Ans dan, zelf heb ik daar een hard hoofd in. Waarom? Wel, het bergstation van deze kabelbaan ligt op 2254m en vandaar zul je altijd eerst naar beneden moeten lopen; niet bepaald ‘mijn ding’.

Wanneer Kees en Anita rond de klok van kwart over tien, onze vakantiewoning binnenlopen, lichten wij ze eerst in over de uitnodiging van komende zaterdag bij Barbara. Kees en Anita zijn enthousiast en zien de zaterdagavond volledig zitten. En geloof me: de kookkunst van Barbara staat op eenzame hoogte. We gooien ook meteen ons (wandel)voorstel (Of is hier ‘Ans d’r voorstel, meer op zijn plaats?) in de groep. Niet alleen het etentje bij Barbara wordt door Kees en Anita omarmd, ook de wandeling bij Ciampinoi wordt goed ontvangen. Alleen …, Kees bekijkt de kaart, ziet de Langkofel Hütte afgebeeld en meent in deze hut een mooi wandeldoel te ontwaren. Tja, da’s effe slikken! Voor mij wel te verstaan. Want dit 'doel der doelen', voor Kees dan, is voor mij, vrees ik, nimmer meer haalbaar. Tenzij, ja, tenzij je er ontzettend veel tijd voor inruimt, een paar spalken en een flinke verbandtrommel meeneemt. Maar ..., dan moet je niet rond het middaguur aan zo'n wandeling willen beginnen. En ..., niet onbelangrijk, graag iets minder stenen op het traject. Het doemscenario is nog steeds, dat ik pardoes voorover kukel en met mijn, toch al niet te fraai gebit, op één van die grote stenen terecht kom. Het effect hiervan laat zich niet raden. Maar ..., ik wil geen spelbreker zijn, dus laten we geen tijd verliezen. Voor meer informatie over deze wandeling kun je ook de fotoreportage van Eddy (alpenfreaks) bekijken: (http://www.wandelfun.be/Platkofel.htm). Op 18 juli hebben zij een wandeling vanaf Toni Demetz Hütte rondom de Platkofel gemaakt.

Rond half elf zijn we op weg en de rit naar Wolkenstein verloopt zonder al te veel problemen. Zij het, dat de gemiddelde snelheid, door het vele verkeer, voor Kees wat aan de lage kant ligt.

De parkeerplaats bij het kabelbaanstation is volledig bezet. Wij rijden daarom door naar het einde van Wolkenstein en geven de Subaru van Kees een plaats op een gratis parkeerplaats. Rond kwart voor twaalf, net voor de middagpauze, gaan we met de cabine omhoog. De cabines zijn van het type ‘gemakkelijk instappen’ en leveren derhalve voor mij geen probleem op. Terwijl we in de cabine zitten, en Ans en ik genieten van het uitzicht over Wolkenstein en haar prachtige omgeving, maakt Anita van de gelegenheid gebruik om haar altijd aanwezige honger te stillen met iets lekkers dat ze deze morgen bij de bakker heeft gekocht. ...

... Naar een plaatsje hoeven we niet te zoeken. Het terras is bijna leeg en we kiezen daarom voor lekker plaatsje uit de wind, in de zon en met een fantastisch uitzicht over de Seiser Alm en de Schlern. Snel bestellen we een heerlijk bord groentesoep.

In de hoek van het terras zitten nog een aantal Nederlanders uit Middelbeers. Een van de twee mannen, een leraar, maakt een gezellig praatje met ons terwijl de twee dames uit hun gezelschap van de gelegenheid gebruik maken om, gelegen in een ligstoel, te genieten van de zon. ...

... Wanneer we even later naar beneden gaan, is de zon wat minder uitdrukkelijk aanwezig en een koude wind maakt het onaangenaam om op het terras buiten te zitten. We drinken daarom binnen in het restaurant onze laatste cappuccino van deze dag.

Beneden in Wolkenstein, lopen we nog even door het stadje alvorens we huiswaarts keren.

Thuis maakt Ans een macaronischotel klaar. Ans doet er ook wat spek doorheen die we van Maria hebben gekregen. Echter, de combinatie van wat afleiding en een iets te hoog vuurtje, zorgen ervoor dat onze vakantiewoning even later gevuld is met een blauwgrijze walm. Flink ventileren is in zo'n geval de remedie. Jawel 'flink ventileren', maar de wet van Murphy bepaald dat het dit soort situaties windstil is.

Vandaag is ook onze laatste dag in de woning Wiesenrain van Johann en Antonia Dorfmann. Ans en ik hebben besloten, mits we bij Marianne en Vinzenz Delueg terecht kunnen, onze vakantie te verlengen tot en met maandag. De familie Veldman uit Nederland, zij hebben Wiesenrain via mijn site gevonden, heeft te kennen gegeven, dat zijn graag vrijdag al in de woning willen. Voor Ans en mij is dat geen probleem.

Inmiddels hebben Ans en ik van Marianne Delueg bevestigd gekregen, dat we niet alleen tot maandag onze vakantie kunnen verlengen, maar dat we ook een dagje eerder mogen komen. Kortom, de familie Veldman mag zowel van ons alsook van Antonia Dorfmann een dagje eerder woning Wiesenrain intrekken. Tja, op het moment dat je zoiets doet, besef je meteen, dat je morgenvroeg voor de laatste keer van dat prachtige uitzicht op het balkon kunt genieten. Maar niet getreurd, vanavond brengen we alvast een deel van onze bagage naar de woning van Marianne Delueg. Zitten we gezellig samen met Kees en Anita in hetzelfde huis, maar ieder in een aparte vakantiewoning.

Nadat we een deel van onze bagage hebben overgebracht naar de woning van Marianne Delueg, blijven we nog even bij Kees en Anita nakletsen en maken plannen voor morgen. Ans wil, indien het weer het toelaat, morgen naar de Marmolada. De Marmolada staat al enkele jaren op ons verlanglijstje en is een grote wens van Ans. Vorig jaar stonden we één dag voor ons vertrek bij een gesloten kabelbaan. De dag dat wij zouden vertrekken, werd de kabelbaan in gebruik genomen.