Klik hier om naar de Startpagina te gaan
of ga naar JacoPlaza voor
meer informatie.
Klik hier om naar de Startpagina te gaan
of ga naar JacoPlaza voor
meer informatie.
Ans en Frans Jacobs, Frans en Ans Jacobs,
Ans Jacobs, Frans Jacobs, Dorfmann, Wiesenrain, Feldthurns, Velturno, Klausen, Chiusa, Dolomieten, Dolomiten, Dolomiti, Bozen, Bolzano, Brixen, Bressanone,Eisacktal, Isarco, Villnösstal, Teis, Gufidaun, Langkofel, Platkofel, Geislergruppe, Peitlerkofel, Würzjoch, Ütia de Börz, Ütia Vaciara, Ütia de Goma, Kaltern, Kalterersee, St. Michael, St. Paul, Eggental, Karersee, Lago di Carezza, Passo di Castalunga, Karerpass, Vigo di Fassa, Rosengarten, Penserjoch, Marmolada, Kloster Säben, die Gärten von Schloss Trauttmansdorff, Völserweier, Völs am Schlern, Feldthurnerhof, Eislöcher, Col Raiser, Ciampioni, Marmolada, Canazei, Str. Cristina, Ortizei, St. Ulrich, Lago di Fedaia, Passo di Fedaia, Passo Pordoi, Bindelweg, Wolkenstein, Passo Stella, Val Gardena, Grödnertal, Grödnerjoch, Würzjoch, Oetz, Ötztal, Pitztal, Passo Dello Stelvio, Stilfserjoch, Stams, Imst, Kühtai, Ötzi, Jaufenpas, Timmelsjoch, Klausen (Chiusa), Langkofel, Platkofel, Peitlerkofel, Villandro, Villanders, Bressanone, Snodres, Scezze, Albes, San Leonardo, Zieglersiedlung, Sclaves, Fortezza, Prà di Sopra, Mules, Trens, Vipeteno, Sterzing, Penserjoch, Penser Joch, Passo Pennes, Val di Pennes, Racines, Ratschings, Mareta, Mareit, Stange, Stanga, Ried, Ridanna, Prati, masserla, Maiern, Rosskopf, Kastellacke, Raminges di Sotto, Thuins, Tunes, Monte Cavallo, Laghetto, Vallmingalm, Kuhalm, Ochsenalm, Freundalm, Sternhutte, Sterzingerhaus, Furlhutte
| Rosskopf |
|---|
Het is hier aanmerkelijk rustiger dan in de vakantiewoning in Wiesenrain. Maar ook hier geldt: elk voordeel heeft zijn nadeel. Want wanneer ik de blinden open, mis ik mijn uitzicht op de Geislergruppe en de Schlern. Ook Johann’s broer, die noestige boer aan de achterkant van Wiesenrain, mis ik. Hij, die altijd aan het werk was of is, hoe vroeg wij ook opstonden. Wanneer Ans en ik na het ontbijt op het balkon genieten van een kopje Jacobs Kaffee, zien we een strakblauwe hemel. Alleen jammer dat het dal met wat nevel is gevuld en het zicht daardoor wat minder ver reikt. ... |
 ... Na de koffie gaan Ans en ik onszelf een beetje optutten. Maar net nadat ik aan de slag ga, hoor ik Ans zeggen: “Hij doet ’t niet!” Nu weet ik uit ervaring dat er bij Ans heel veel het niet kan doen en eenieder die al eens eerder een verslag van mij heeft gelezen, weet dat ik met raadseltjes niet zo goed uit de weg kan; zeker niet tijdens mijn vakantie. Daarom probeer ik het eerst heel voorzichtig maar quasi geïnteresseerd met een: “Wat doet ’t niet, Ans?” Vanuit de badkamer klinkt nu een: “M’n elektrische tandenborstel natuurlijk!” Ja, dat had ik moeten weten. Nu weet ik wel, dat ik dit soort zaakjes in mijn huwelijk van begin af aan verkeerd heb aangepakt en op dit moment is daar naar mijn inziens geen verandering meer in aan te brengen. Om kort te gaan: voor Ans is die tandenborstel geen probleem, want die pakt gewoon die van mij en gaat over tot de orde van de dag. Nee, het probleem is, dat Ans haar problemen altijd tot mijn problemen maakt en dat ik dadelijk met een bijna lege tandenborstel aan de gang moet. Kortom, dit moet worden opgelost en zoals gewoonlijk is dat mijn taak, wil ik morgen niet weer met lege elektrische tandenborstel geconfronteerd worden. Na een kleine test, merk ik dat de accu van Ans d’r tandenborstel helemaal leeg is. Tja, en toen viel m’n Frank. Het is een kwestie van combineren en deduceren zou Sherlock Holmes hebben gezegd: waarschijnlijk is de schakelaar van de tandenborstel ingedrukt bij het uitpakken van de toilettas waar hij inzat. Het langzaam wegstervende geluid, dat ik gistermorgen na aankomst in de slaapkamer hoorde, was het gevolg van een lege accu. Kortom, schakelaar uitzetten en morgen kan Ans weer haar eigen tandenborstel gebruiken. Tja, zelden heb ik een probleem zo snel en voortvarend opgelost; twee weken vakantie verfrissen de geest en maken je scherp. ... |
Even na de klok van 10 uur rijden we weg in Feldthurns. Kees wil eerst tanken, is dat alvast gedaan, en vervolgens rijden we snel via de Brenner naar Sterzing. Het Ridnauntal is mooi en ziet er weer totaal anders uit dan datgene wat je in de Dolomieten gewend bent. Stange, vóór in het dal en uitgangspunt voor een wandeling door de spectaculaire Gilfenklamm naar de waterval van de Ratschingsbach, laten we links liggen. Wanneer we bij het kleine plaatsje Mareit komen, toornt Schloss Wolfsthurn boven als echte blikvanger boven het plaatsje uit. Reden voor ons om te stoppen. ... |
 |
 ... Eerst gaan we een kijkje nemen in de kerk. Kees en Ans zijn iets sneller met het maken van hun foto’s dan ik en lopen door een zijdeur naar het kerkhof. Ik sta, zoals gewoonlijk, te klunzen met mijn foto- en videocamera. Nu maak ik in een kerk graag foto’s van het altaar vanaf de grond. Mijn knieval wordt door menig kerkbezoeker vaak verkeerd geïnterpreteerd en vandaag is daar alle reden toe. Terwijl ik op mijn knieën zit, met mijn achterste naar de deur) en mijn fototoestel op de grond met daaronder een kerkboekje voor het richten, merk ik dat ik verder naar achteren moet voor een betere compositie. De vermoeienis van de laatste twee weken begint mee te wegen en terwijl ik achteruit probeer te kruipen, merk ik al dat er wat kramp in mijn benen ontstaat. Echter, nadat ik een foto heb gemaakt en vind dat ik nog verder naar achteren moet, zak ik plotseling met mijn rechter knie in een oneffenheid. Als een lekgeslagen schip maak ik slagzij en belandt op mijn zijde waarbij mijn ronde vormen een ideale basis zijn om even een stukje door te rollen. Tju, daar lig ik dan, en mijn redders staan nietsvermoedend buiten. In mijn gedachten zie ik al iemand achter mij de kerk binnen komen. Hulpeloos lig ik naar het licht in de deuropening te kijken, waarachter mijn eos (=Griekse godin van de dageraad) waarschijnlijk bezig is met het fotograferen van minder belangrijke zaken. Soms wordt het licht iets getemperd en hoop ik dat mijn steun en toeverlaat in de deuropening verschijnt. Maar nee, er zit niets anders op, dan zelf proberen op te staan. De tassen om mijn middel maken het er echter niet eenvoudiger op. Uiteindelijk lukt het weer om op mijn knieën naar een bank te kruipen. En net wanneer ik mezelf aan de bank wil ophijsen, staat daar mijn Ans in het licht van de deuropening. Ze loopt wat de kerk in en staart mij vol ongeloof aan en met een “Hè, hè, wat doe je nou weer?” komt ze naar mij toe en helpt mij verder omhoog. Het ontbrak er nog aan dat ze niet zegt “Sta op, neem je bed en loop!”, bedenk ik later. Gelukkig is er tijdens mijn gestuntel niemand naar binnen gekomen, mijn langdurige, devote houding had makkelijk verkeerd kunnen worden uitgelegd. ... |
 |
 |
 ... Nadat we uit de kerk komen, lopen Kees en Anita naar het slot. Ans en ik lopen naar het begin van het dorpje en proberen een ideale plaats te vinden om zowel kerk alsook het slot op de foto te zetten. Helaas, echt lukken wil dat niet. Ook Ans en ik lopen daarom naar het slot. Met dit weer voor mij geen geringe klim. Het vreet energie, maar eenmaal boven kunnen we toch nog wat leuke foto's maken. Hoe heerlijk koel het binnen ook is, voor mij geen rondleiding. De trappen op en af en mezelf tijdens de rondgang constant overeind houden, is niet de ultieme uitdaging waarnaar ik op dit moment op zoek ben; het zal eerder de nekslag zijn. Het lijkt mij beter om terug naar het dorp te gaan en bij het restaurant naast de parkeerplaats ons bezoek met een heerlijke kop cappuccino af te sluiten. ... |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
... Vanuit Mareit, rijden we door naar Maiern achter in het dal. Maiern is vandaag een etappeplaats voor oldtimers. Heel de grote parkeerplaats in Maiern staat al vol met fraaie, opgepoetste oude auto’s terwijl de een na de andere nog komt aanrijden. Kees, Ans en ikzelf maken er gretig gebruik van om, onder een warme zon, een aantal van deze pracht exemplaren vast te leggen. Helaas, de klok tikt verder en het wordt alleen maar warmer en warmer. Wat zeg ik? Het wordt heet! ... |
 |
 ... Voor Kees en Anita is dit een dag bij uitstek. Tenminste, dat zou je zo denken. Maar dat blijkt bij nader inzien niet het geval te zijn. Jullie weten inmiddels dat Kees voor het maken van foto’s het liefst veel zon en zo weinig mogelijk wolken aan het zwerk ziet. Kees schiet derhalve al vaak in de stress wanneer hij het eerste wolkje aan de horizon ontwaart. Nu moet ik bekennen (Tja, die genen hè?), dat ook ik min of meer hiermee behept ben en derhalve ook wel iets bij mijzelf herken/herinner over die wolkenproblematiek. Want in een heel, heel ver verleden, zat óók ik namelijk vaak in de kerk te somberen, wanneer ik met lede ogen moest aanzien dat de schaduwminuten op de binnenmuren van de kerk het gingen winnen van de zonminuten. Toen werd mijn geest ook vaak gekweld met de vraag: Waarom heeft God ons in hemelsnaam die zon gegeven? Toch niet om mijn tijd hier te zitten verdoen? Ik wijt mijn kaalheid van nu, nog steeds aan het zontekort van toen. Maar …, nu ik ook de schaduwzijde van het leven heb leren kennen, heb ik deze kant van het leven ook leren waarderen en accepteren. Want, is het niet vaak zo, dat de schaduwkanten van het leven de meeste interessante zijn. Kortom, ik vind elk weertype goed zolang het maar niet te lang regent en probeer altijd de positieve kanten te ontdekken. Maar ja, nu schijnt de zon volop, hét wandelweer bij uitstek zou je zo denken en net nú … Jawel, net nú … |
 |
 ... Tja, dan kan het voorkomen, dat, wanneer je eenmaal achter in het dal staat, uitgerekend Anita, zij die altijd bruist van de energie en vindt dat ze niet meer tot echte wandelingen komt, het te heet vindt voor deze wandeling; Gods wegen zijn voor mij soms ondoorgrondelijk en wat heeft ie de mens toch complex in elkaar gezet. En een ander, voor mij, meer acceptabel excuus: Anita vindt de wandeling te steil voor mij. Ik moet bekennen: deze zorgzaamheid streelt me. Maar Anita zou Anita niet zijn wanneer ze geen alternatief voorhanden zou hebben: de Rosskopf bij Sterzing. En eerlijk, het moet gezegd, het pad dat hier naar boven leidt, lijkt niet echt geschikt voor mij. Terwijl Kees nog een beetje moppert en Ans zwijgt (tja Ans, wie zwijgt stemt toe), stem ik in en even later rijden we het dal uit. ... |
Het stadje Vipiteno (Sterzing: 948 m; 5300 inw.) ligt in een breed bekken van het dal van de Isarco (Eisacktal), waarin het Val Ridanna (Ridnauntal) en Val di Vizze (Pfitscher Tal: zie ook ons verslag van de Pfitscherjoch) uitmonden. De hellingen van de omringende bergen zijn bedekt met naaldwouden. Ten zuiden van Sterzing, naar de gemeente Freienfeld toe, herinneren een aantal vondsten, waaronder grafstenen, mijlpalen en de Mithras-steen nog aan de aanwezigheid van de Romeinen. In het noorden is er de ongerepte natuur, die uitnodigt tot wandelen en vertoeven. Het Pfitschtal, waar het gehucht Wiesen is gelegen, is een bekend en uniek hooggelegen dal in het midden van de Alpen. Machtige gletsjers en bergen van meer dan 3.000 meter hoog lokken enthousiaste bergbeklimmers; langlaufers halen hun hartje op aan de 25 kilometer lange gespoorde loipe. |
 |
Als u uit noordelijke richting komt, via de Brennerpas, glijdt uw blik van Gossensaß naar het Pflerschtal, over de zonnige weiden en koele wouden omhoog tot aan de alpenweiden. Berg-en klimpaden reiken tot in de ruwe gletsjerwereld van de Stubaier Alpen met de Zuckerhütl (3.507 m). Verder naar het zuiden, bij Sterzing, rijst de Roßkopf op tussen het Pflersch- en Ridnauntal. In het verlengde van de berggraat prijken de toppen van de Telfer Weißen (2.588 m). Vanaf Sterzing buigt links het Pfitschtal af dat zich in noordelijke richting kronkelt tot aan de gletsjers van de Zillertaler Alpen met de Hochfeiler (3.510 m). Het Ratschingtal ten westen van Sterzing, het Ridnauntal en het Jaufental vormen de drie-dalen-gemeenten van het noordelijke Eisacktal en eindigen middenin de Stubaier bergwereld. De Pfunderer bergen met enkele toppen van meer dan drieduizend meter hoog vormen het meest zuidwestelijke onderdeel van de Zillertaler Alpen. Het gebied wordt bij Franzensfeste door de Eisack en onderaan in het Pustertal door de Rienz afgebakend. Het omvat de Seefeldgroep die vanuit Meransen toegankelijk is, evenals de steile en hogere groep van de Wilde Kreuzspitze aan het boveneinde van het Valsertal en de oostelijke kam van de Pfunder. De oostelijke Sarntaler kam ten westen van het Eisacktal strekt zich uit langs de gemeenten Vahrn met de Schalderer bergen en het Schrüttenmeer, Brixen, Feldthurns met de hoge alpenweide van de Kühberg en de verschillende bergtoppen (Kassianspitze, Königsanger, Radlsee ...), Klausen met het Latzfonser weidelandschap (Latzfonser Kreuz, Klausner Hütte...), Villanders en Barbian met de uitgestrekte hoge alpenweide tot aan de Rittner Horn. Het gebied ten oosten van de Eisack behoort tot de westelijke Dolomieten, met Rodenecker en Lüsner alpenweiden, de Plosestock, de Peitlerkofel en de Geislergroep. Hier bevindt zich het 9.400 ha grote Natuurpark Puez-Geisler. Het omvat delen van de gemeente Villnöss en de Ladijnse gemeenten in het Gadertal en in Gröden. De rotsachtige hoogvlakte met een gemiddelde hoogte van 2.500 m wordt in het noorden door het Würzjoch, in het zuiden door het Grödner Joch, in het oosten door het Gadertal en in het westen door het Gröden-, Aferer- en Villnösstal afgelijnd. Opvallende Dolomietengroepen in het noordelijke gebied zijn de Peitlerkofel (2.875 m), de Aferer en de Villnösser Geisler (Sas Rigais 3.025 m). Vanuit het Eisacktal bereikt u ze langs het Aferer- en Villnösstal (St. Magdalena 1.337 m). |
Nadat ik het wandelplan aan een korte studie heb onderworpen, lijkt mij, mede vanwege het tijdstip en anderzijds omdat dit mij wel uitermate goed uitkomt, een korte wandeling naar het Kastellacke een geschikt doel om de benen even te strekken. Anita zit plotseling weer met een overschot aan energie, Kees klaagt wat over zijn knieën en Ans vindt alles goed. Kortom, even later zijn we op weg naar het het Kastellacke. Volgens ons locatie bij uitstek om aan dit meertje ons laatste brood op te eten. ... |
|
 |
... Wel beste lezer, het meertje was niet meer dan een plas water; zelfs ik zou er hooguit drie minuten over een rondwandeling doen en dat wil toch wel iets zeggen over de grootte. Maar geen probleem. Het uitzicht is fantastisch en, hoe klein het meertje ook is, het heeft zijn charmes. Er zwemt van alles in rond, algen geven het hier en daar een mooie rode gloed en even verderop liggen enkele koeien vredig te herkauwen. Reden genoeg om onszelf hier op een bank neer te vleien en dat laatste sneetje brood naar binnen te werken. ... |
|
| Meer informatie over de Bergmolch: Wikipedia |
 |
 |
... We gaan weer op tijd terug naar het kabelbaanstation, vanavond staat er immers een afspraak met Barbara Kerschbaumer op de agenda. Voordat we naar beneden gaan, drinken we eerst nog wat fris. Echter, wanneer we met de kabelbaan naar beneden gaan, laat Kees met een “Dit is de minste dag!” zijn teleurstelling de vrije loop
Nadat Barbara ons in een gebed is voorgegaan, is het tijdstip gekomen om van al dat lekkers te mogen proeven. Op zo’n avond ga ik helemaal om, want Barbara toont maar weer eens aan dat gezond en lekker heel goed samen kunnen gaan. De salades met groenten en kruiden uit eigen tuin. De dressings die Barbara met die kruiden uit haar hoed weet te toveren, laten je smelten. De knödel en rode Steinpilzensaus vergeet je van je hele leven niet meer. Terwijl ik dit zit te schrijven, loopt het water me nog in de mond en voel ik de drang in mij opkomen om eerdaags Barbara om het recept te vragen.
Na de afwas is er het dessert: ijs met een eigen gemaakte bessensap. En als afsluiter is er een heerlijke schnaps die door ‘der Franz’ zelf is gemaakt. Een traditie waarvan ik hoop dat Franz die nog lang zal voortzetten, want na afloop kregen wij een sierlijke fles vol met dat heerlijke spul mee naar huis. Dan volgt er natuurlijk het onvermijdelijke afscheid. Wij zijn gewend om wat later naar bed te gaan, maar hier lijkt het alsof iedereen vrij vroeg in bed ligt. Het was al een tijdje aan de ogen van Barbara te zien. En wanneer ik hierna informeer, geeft Barbara aan dat ze normaal tussen half tien en tien uur naar bed gaat. Johann Dorfmann ligt om dat tijdstip meestal al lang in bed. Tja, geen verkeerde gewoonte, wanneer je elke ochtend vroeg opstaat. Rond kwart voor tien vertrekken dan ook vier tevreden vakantiegangers bij huize Kerschbaumer. Vanaf deze plek wil ik Barbara Kerschbaumer alsnog bedanken voor de uitnodiging en die heerlijke avond. |
 |
||
/ volgende pagina  |
... De balkondeuren van Kees en Anita zijn nog gesloten. Voor ons een reden om even op het balkon met een kop koffie plaats te nemen. Wanneer Anita en Ans wat later naar de bakker gaan, kruip ik even achter mijn computer om nog wat aan mijn verslag te werken. Lang zal dat echter niet duren, want de dames zijn snel terug en nadat Kees en Anita hebben ontbijt nodigt Anita ons uit voor een kop koffie met apfelstrudel. Nu zie ik u een wenkbrauw optrekken. Wel, het is ook niet mijn idee om zo kort na het ontbijt een apfelstrudel naar binnen te werken, maar smaken doet ie wel. Tijdens de koffie bespreken we de plannen voor vandaag. Ans en Anita hebben in een folder iets gelezen over een klamm achter in het Ridnauntal, die begint bij het Bergbaumuseum in Maiern. Lijkt mij wel leuk, die laatste dagen willen we het sowieso wat rustig aandoen. Eindelijk zijn de weersomstandigheden spek naar het bekkie van Kees. Geen wolken en een mooie blauwe lucht
Over Sterzing, de middeleeuwse handelsstad
Bergwereld Zuid-Tirol
... De kabelbaan naar de Rosskopf is snel gevonden, het instappen door de smalle deurtjes levert de bekende problemen op, maar alras zijn we met ons viertjes boven en zitten we ons te laven aan een kop cappuccino.
Wanneer we in Feldthurns zijn en onszelf hebben opgefrist, is het tijd om naar Barbara Kerschbaumer te gaan. (Zie ook onze 
Maar Barbara kan, zoals ze zelf aangeeft, zeer goed delegeren. Wanneer Ans tijdens het eten vraagt of ze ergens mee kan helpen, weet Barbara het gemis van een afwasmachine snel te compenseren door ons de afwas als een heerlijk onderonsje in het vooruitzicht te stellen. Na het hoofdgerecht en nog onder de invloed van de heerlijke rode wijn, worden Kees, Ans en Anita dan ook te werk gesteld in de keuken. En ikke? Wel, ik mag even naar de computer kijken. Een ‘klusje van niks’ en ik probeer me dan ook verder een beetje te onderhouden met Barbara terwijl die het dessert klaarmaakt. Oh ja, natuurlijk moet ik er ook op toezien dat de afwas ordentelijk verloopt, want de rode wijn heeft de tongen duidelijk wat losser gemaakt.