De Achensee (Maurach en Pertisau)

We zouden immers foto’s maken van onze mooie vakantiewoning. Tja, dat blijkt geen sinecure meer te zijn.Kaart naar de Achensee, Maurach en PertisauMaandag, 17 aug. 2009
Vanmorgen werd ik na een rusteloze nacht niet gewekt door mijn reiswekkertje, maar door het verkeer. Onze woning, hoe fantastisch mooi ook, ligt aan een redelijk drukke weg dwars door Kaltenbach. Niet alleen het verkeer, ook de trein blaast er met een regelmaat lustig op los.

Gaande weg merk ik ook dat het op stoom komen en mezelf optutten, steeds meer tijd kost.

Om half zeven, half slapend, liep toch onverwacht mijn reiswekker af. Wel wakker, maar toch schrik je dusdanig, dat je hart er een aantal keren van overslaat. Het zal nog wennen zijn, die harde beep.

Gaande weg merk ik ook dat het op stoom komen en mezelf optutten, steeds meer tijd kost. Voordat ik het wist, was het al half negen. Vandaag zouden we het wat rustig aandoen. Wel, het zweet liep in pareltjes langs mijn gezicht. Waarom? Nou, gewoon. We zouden immers foto’s maken van onze mooie vakantiewoning. Tja, dat blijkt geen sinecure meer te zijn. Eerst hebben we de woning van binnen gefotografeerd. Daarna van buiten en daarna nog eens in de woning. En dan blijkt dat we, ondanks onze dure camera’s, het spul toch niet zo op de foto kunnen zetten zoals ik dat graag zou willen. De fel schijnende zon, de weerkaatsende muren en de houten plafonds en balkons zijn dan echte spelbrekers. Zij spelen het spel op zo’n moment niet mee. Of…, doen ze het wel en spelen ze vals....

Kaart naar de Achensee, Maurach en Pertisau
Hoewel het fotograferen van de woning voor mij een inspannende bezigheid was, vindt Ans dat ze, in afwachting van Anita en Kees, eens lekker onderuitgezakt op het balkon mag gaan zitten.
Hoewel het fotograferen van de woning voor mij een inspannende bezigheid was, vindt Ans dat ze, in afwachting van Anita en Kees, eens lekker onderuitgezakt op het balkon mag gaan zitten.
...Nadat Kees en Anita inkopen hebben gedaan en ik wat ben opgedroogd, rijden we met twee auto’s naar de Achensee. Met een grote lus rijden we om het dorpje Wiesing en de weg stijgt 8% door het bos steeds hoger naar de Kanzelkehre (900 m). Dit is tevens onze eerste stop. Er is een restaurant met parkeerterrein. Maar och, och, wat is het er druk. Wij kunnen nog net twee parkeerplaatsen aan de overkant van de weg vinden. Het terras zit bomvol en het uitzicht over de omgeving is prachtig. Jammer van de zon die net aan de verkeerde kant staat en ietwat in onze camera’s schijnt. Geen nood, vanavond komen we hier nog een keer langs komen...
Bij de Kanzelkehre houden we onze eerste (cappuccino) stop. Het uitzicht is er mooi, helaas is het heiig en staat de zon aan de verkeerde kant.
Bij de Kanzelkehre houden we onze eerste (cappuccino) stop. Het uitzicht is er mooi, helaas is het heiig en staat de zon aan de verkeerde kant.
Wiesing vanaf de Kanselkehre. Deze foto heb ik 's avonds op de terugweg gemaakt.
Wiesing vanaf de Kanselkehre. Deze foto heb ik 's avonds op de terugweg gemaakt.

Wiesing en het dal van de Inn vanaf de Kanselkehre. Ook deze foto heb ik 's avonds op de terugweg gemaakt. Geen zon! Een voordeel: die kan dus ook niet verkeerd staan..

...Om 12.30 uur komen we in Maurach aan en zetten onze auto op een parkeerplaats aan de Achensee, net buiten het dorp. Voor € 4.00 kun je de auto hier de gehele dag parkeren. Deze keer neem ik mijn scootmobiel mee. Het lopen wordt steeds lastiger, zeker bij deze hitte.

Een brutaal mens heeft de halve wereld, ik ga voor de hele bedenk ik.

Met ons viertjes gaan we richting het meer, het is al aardig druk. Anita en Ans gaan op de aanlegsteiger zitten, Kees en ik hebben het druk met fotograferen. Een brutaal mens heeft de halve wereld, ik ga voor de hele bedenk ik. Even later manoeuvreer ik dan ook voorzichtig met mijn scootmobiel tussen alle badgasten de aanlegsteiger op en stop. Vanaf hier heb ik een mooi uitzicht. Tja, als Anita water ziet dan moet ze er ook in. Niet veel later gaat Anita dan ook via het trapje het meer in. Jammer voor Anita, maar de bodem van het meer is bedekt met steentjes en aan het gezicht van Anita te zien, doet het zeer aan haar voeten. Kees en ik willen een foto van Anita maken, maar dat ‘watje’ kan weer eens niet te lang in het water op die steentjes blijven staan. Kijk…, dan komt m’n Ans als de reddende engel, doet haar schoen uit en loopt zonder met haar ogen te knipperen het water in. Jawel…, daar kunnen wij wel iets mee.

Nadat we wat foto’s hebben gemaakt en ons brood hebben opgegeten, maken we een korte wandeling over het fietspad van de Achenseestrasse. Helaas, donkere wolken en wat regendruppels, nopen ons om te draaien...

Ans heeft het motorblok met achterwielen uit de kofferruimte gehaald.
Het voorstuk is het zwaarst, maar het eenvoudigst uit de koffer te halen.

Het voorstuk wordt in het motorblok geklikt.
Ans heeft de eerste accu aangereikt en wordt door mij in het 'bakje' gezet.

De tweede accu wordt geplaatst. Via een klik systeem worden deze accu's aan elkaar gekoppeld.
De zitting weegt ongeveer 14kg maar is wat moeilijk te tillen. Voor Ans is het een 'eitje'. De zitting wordt eenvoudigweg met een pen-gat constructie in elkaar geschoven.
Mijn scootmobiel hebben Ans en ik doorgaans binnen de drie minuten uitgeladen en in elkaar gezet. Het inladen gaat vaak nog sneller. Een gegeven waar menig formule 1 team jaloers op zal zijn.
Het klusje is geklaard en het genieten kan beginnen.
Het klusje is geklaard en het genieten kan beginnen.
De dames genieten ervan. Maar ò dat water. Het heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Anita.Het klusje is geklaard en het genieten kan beginnen.Kees en ik houden ons bezig met fotograferenAchenseeAls Anita water ziet moet ze erinMaar oei die steentjes. Die doen zeer aan de voeten.Hoezo zeer aan de voeten?AchenseeAchenseeAchenseeAchenseeDonkere wolken pakken zich samen. Voor de dame op de voorgrond geen reden om zich zorgen te maken.AchenseeAchensee
De dames genieten ervan. Maar ò dat water. Het heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Anita.

...Bij de parkeerplaats is een restaurant. We besluiten er een cappuccino te gaan drinken. Nu heeft het de eigenaar behaagd om zijn (te klein) terras op een heuveltje te plaatsen. Het terras is alleen te bereiken via een smal pad met steentjes. Midden in het pad is, als hindernis, een haarspeldbocht gemaakt. Het geheel ziet er leuk uit maar of deze piste voor mijn scootmobiel neembaar is? Omdat ik al mijn cameraspullen aan mijn scootmobiel heb hangen en niet van plan ben om deze met scootmobiel achter te laten, scheur ik met vol vertrouwen met mijn scootmobiel naar boven. De haarspeldbocht lukt nog net, maar het laatste stuk is te steil. Tja, en wanneer (zoals altijd) ook nog m’n Ans in de weg staat en ik haar met een slalom beweging haar probeer te ontwijken, happen de voorwieltjes in de stenen, spinnen de achterwielen, huppelt mijn scootmobiel als reekalf wat op en neer en blijf ik even later half op het pad en half op in het gras steken.

Het geheel ziet er leuk uit maar of deze piste voor mijn scootmobiel neembaar is?

Tijdens het koffiedrinken vallen er al een aantal druppels uit de almaar donker wordende lucht. Tju, ook een kop cappuccino lost in dit geval niets op. Nee, de lucht blijft er dreigend uitzien; we moeten iets anders verzinnen. Terwijl Anita afrekent lopen Ans, Kees en ik (rijdend) naar de auto en laden alles vlug in...
MaurachMaurachMaurachMaurachMaurachMaurachMaurachMaurachMaurach
Maurach
...Na onze cappuccinopauze, rijden we naar het centrum van Maurach en maken er in en rondom een rotonde wat foto’s. Dit lijkt wellicht wat simpel, maar deze rotonde had in onze beleving bij het binnenrijden van Maurach een hoog ‘vakantiegehalte’; tenminste, dat vinden wij. Daarbij blijkt onze ‘shoot’ immer een leuke bezigheid in afwachting van beter weer. Enne…, last but not least, maar dat blijft onder ons: Anita kan zich verder trainen in ‘wat doe ik als zij fotograferen’. Tenslotte volgen er nog drie weken en je kunt er maar op voorbereid zijn...
PertisauPertisauPertisauPertisauPertisauPertisauPertisauPertisauPertisauPertisauPertisauPertisau
Pertisau
...Wanneer zich aan het zwerk hoopvol de zon en wat blauwe stukken laten zien, rijden we door naar Pertisau aan de Achensee. Bij aankomst in Pertisau is de zon lekker tevoorschijn gekomen. Reden om mijn, net voor de vakantie glad geschoren hoofd, te bedekken met mijn pet. Ook mijn scootmobiel komt tijdens de ‘wandeling’ over de promenade van Pertisau weer goed van pas. Aan het einde van het stadje pakken we aan de waterkant nog een cappuccino en lopen vervolgens terug naar de parkeerplaats...
Jawel, we worden een dagje ouder (en wijzer). En ze leefden nog lang en gelukkig!
Jawel, we worden een dagje ouder (en wijzer). En ze leefden nog lang en gelukkig!
...Ondanks dat we ook nog naar Hall wilden gaan, rijden we, nadat we de nodige foto’s hebben gemaakt, toch huiswaarts. Het is ondertussen al half zeven en we vinden het welletjes voor vandaag. Jawel, we worden een dagje ouder (en wijzer).
 
naar boven
  
vorige pagina /
naar boven
/ volgende pagina