Vrijdag, 21 aug. 2009
Zowel Ans alsook ikzelf hebben vannacht minder goed geslapen. Ondanks dat, zijn we, zij het met de nodige tegenzin, om half zeven opgestaan. Natuurlijk kijk je snel op het balkon hoe het er buiten uitziet. Het zou immers wederom een mooie dag worden met in de middag kans op felle buien eventueel met hagel en onweer. Jawel, wat wolken sieren het zwerk, maar het ziet er verder goed uit.

Vandaag staat de Ahorn op het programma, dat is gisteren met algemene stemmen aanvaard. De Ahornspitze is 3000 m hoog. Wij willen een ‘wandeling’ over de panoramaweg op het Ahorn platform (2000 m) maken.

Even na negen uur rijden we bij onze bijzondere mooie vakantiewoning weg om een goede 25 minuten later in Mayrhofen te arriveren. Onze auto’s parkeren we op de gratis parkeerplaats bij de Ahornbahn in Mayrhofen. De Ahornbahn is mooi. Heel mooi zelfs. De bijzonder grote cabine biedt plaats aan 160 personen. Wanneer er stoelen in de cabine zijn geplaatst, kunnen er nog altijd 120 personen in...

...Even staan we te dubben of we de scootmobiel zullen meenemen. Sterker, we lopen naar het kabelbaanstation en dubben nog steeds. Ik tenminste, want de rest probeert mij over te halen mijn karretje mee te nemen. Zoals wel vaker, heb ik daar zelf mijn twijfels over. Op zo’n moment zijn we (ik in het bijzonder) altijd blij dat we Anita hebben meegenomen. Want nadat Anita en Ans bij de kassa hebben geïnformeerd of boven op de berg met de scootmobiel kan worden gereden en nadat Anita nogmaals aandringt om de scootmobiel mee te nemen, keren Ans en ik naar de auto terug en halen mijn karretje dat immer de nodige aandacht trekt.

Even staan we te dubben of we de scootmobiel zullen meenemen.

Zonder problemen kan ik mijn scootmobiel tussen al die mensen in de cabine parkeren. Nou…, zonder problemen… Op het moment dat ik naar binnen wil rijden, hoor ik achter mij: “Ho, ho, ho…!” Wat blijkt? Ook de Oostenrijkers houden van ‘Deutsche Gründlichkeit’. Mijn scootmobiel mobiel, met ik daarop, moet ook afgestempeld worden...

...Eenmaal boven en uit het kabelbaanstation, ziet het landschap, of zeg maar de panoramaweg er toch minder vlak uit dan vermoed. Het uitzicht is innemend en stemt me blij; er ligt een uitdaging te wachten. We besluiten om eerst een kop koffie bij de Ahornhütte te drinken. Meteen duikt hier hindernis één op. Duiken? Jawel, want het gaat bergafwaarts. Een steile niet al te langen helling moet worden geslecht. Langzaam rijd ik naar beneden met de motor als enige rem en probeer er voor te zorgen dat de wielen blijven rollen. Maar plotseling blokkeren de wielen en begint mijn geliefde scootmobiel langzaam de helling af te schuiven. Gelukkig krijg ik de zaak weer onder controle. Mede door de hulp van Ans en Kees, die om beurten achter aan de rugleuning hangen om er de snelheid een beetje uit te houden. We geraken heelhuids beneden, zijn weer een ervaring rijker en niet veel later zitten we op het terras met onze koffie te genieten van het fraaie uitzicht. En Kees? Helaas…, de knie van Kees heeft met al dat gedoe een flinke ‘opdoffer’ gekregen en is nog pijnlijker geworden dan ie al was; tja, de tol is hoog.

Een mens moet onder dit soort omstandigheden inventief zijn.

Omdat we hier zijn gekomen voor een wandeling over de panoramaweg, moeten we na onze koffie-break dezelfde helling ook weer omhoog. Al doende leert men. Een mens moet onder dit soort omstandigheden inventief zijn. De scootmobiel mag alleen de steile helling op. Terwijl ik naast de scootmobiel loop, probeer ik de gashandel rustig te bedienen. Geen sinecure, want de stenen doen mijn karretje en daarmee ook het stuur alle kanten opspringen. Aangezien aan dat stuur ook het ‘gashandeltje’ zit, kun je jezelf voorstellen hoe een en ander verloopt. Toch begin ik er na enige tijd wat ervaring in te krijgen en na wat korte pauzes sta ik even later als een ‘hijgend hert’ boven.

De ‘ wandeling’ kan beginnen. De panoramaweg is mooi aangelegd met fraaie uitzichtpunten. Het is genieten geblazen. Niet alleen van de uitzichten, ook het rijden met mijn scootmobiel valt niet tegen. Hier en daar moet mijn scootmobiel flink werken, maar zonder deze hulp zou het allang einde verhaal zijn geweest. Daarbij oogst mijn scootmobiel de nodige bewondering. Waarschijnlijk heeft men dit, zeker hierboven op de berg, nog niet eerder gezien....

...Wanneer je met de klok meeloopt, dan krijg je na het kabelbaanstation eerst het Panoramaplatform Zillertal. Dit platform is leuk aangelegd met een aantal banken en tafels onder een afdak. Hier vraagt Ans aan een Duits echtpaar of ze van hen een foto moet maken wat in dank wordt aanvaardt. Overal staan banken en ligbanken waar je heerlijk van het uitzicht kunt genieten. Zelf rijd ik heerlijk rond met mijn scootmobiel. Soms loop ik er (gedwongen) naast en heb zo toch het gevoel dat ik wandel. Ans daarentegen, heeft op deze manier haar handen vrij en fotografeert en filmt er lustig op los.

Wanneer we langs een Duits echtpaar lopen, ontlokt mijn scootmobiel een “Super!”.

Niet veel later arriveren we bij de Ahornsee, een meertje waar banken, tafels en een klein steigertje zijn aangelegd. Tegenover deze vijver is de ingangspoort naar het hooggebergte en de klim naar de Ahornspitze. Vanaf hier lopen we langs een steile helling naar het panorama platform Stilluptal met informatiestation Geologie en Gletscher. Wanneer we langs een Duits echtpaar lopen, ontlokt mijn scootmobiel een “Super!”. Kijk…, zoveel enthousiasme hadden we niet verwacht, maar het heeft wel een prettige invloed op mij. Zeg maar een ‘ruggesteuntje’...

...Rond 1:00 uur zijn we terug bij de Ahornhütte. Ans en ik willen eerst een kop koffie dringen. Anita en Kees hebben echter haast. Haast omdat Kees bang is dat hij geen plaatsje meer heeft bij de roofvogelshow. Voor even scheiden onze wegen, een kopje cappuccino heeft voor ons op dit moment een hogere prioriteit.

Met enig leedvermaak ga ik naast Kees zitten en vraag of hij aan de mensen naast hem wil vragen of ze een beetje willen opschuiven.

De roofvogelshow begint om twee uur en wordt pas sinds 16 augustus gegeven. Kortom wij hebben geluk. Terwijl Ans en ik naar de Ahornhütte gaan voor een cappuccino, lopen Kees en Anita met grote spoed naar de zeer grote, volledig nieuw gebouwde ‘Adlerbühne’.

Nadat Ans en ik de cappuccino naar binnen hebben laten lopen, gaan we richting de Adlerbühne. Jawel, dan is het lachen. Wanneer Ans en ik om het hoekje komen, kijken we op een grote, maar lege tribune en ergens op die grote tribune zitten Anita en Kees helemaal verloren te wachten op datgene wat komen gaat. Met enig leedvermaak ga ik naast Kees zitten en vraag of hij aan de mensen naast hem wil vragen of ze een beetje willen opschuiven....

...Langzamerhand komen er wat mensen binnen druppelen. Een dame komt langs om onze kaartjes te controleren of wij voor de show hebben betaald. Even voor twee uur, de tribune is slechts gevuld met een handjevol mensen, komen de twee valkeniers een praatje maken met de gasten. Vanwege onze film en fotoapparatuur vraagt een van de twee valkeniers met een lach of we van de pers zijn omdat we anders voor het maken van de foto’s betalen. Tja, ik vraag meteen of we dan ons entreegeld terugkrijgen. Onze goedlachse valkenier had hier niet zo snel een antwoord op.

 Er is slecht weer op komst en wanneer de show om twee uur begint, vallen de eerste druppels regen. De roofvogelshow is fraai, wordt zeer goed gepresenteerd en na die eerste paar druppels houden we het gelukkig droog. De valkeniers praten om beurten in het Duits en Engels de show goed en enthousiast vol. De vogels waarmee gevlogen wordt, zijn ondermeer een roodstaart buizerd, een oehoe (Billie), Steppie de steppenarend en een havik. Foto’s maken is, zoals we al zo vaak hebben ervaren, niet eenvoudig. Toch hebben we een paar leuke foto’s kunnen maken.

Terwijl wij met de kabelbaan naar beneden gaan, staat Ans moederziel alleen voor het gesloten tourniquet.

Nadat om drie uur de roofvogelshow is afgelopen, gaan we terug naar de Ahornhütte voor een laatste kop koffie. Helaas, het wordt koud en de lucht trekt volledig dicht. Er wordt noodweer voorspeld. We spoeden ons naar het kabelbaanstation, maar Kees en Ans moeten nog eerst naar het toilet. Voor Ans duurt de toiletgang iets langer en dat blijft niet zonder gevolgen. Terwijl wij met de kabelbaan naar beneden gaan, staat Ans moederziel alleen voor het gesloten tourniquet. Voor Ans zit er niets anders op, dan in de kou wachten op de volgende rit....

...Wanneer we na vijftien minuten zijn herenigd, lopen we nog even Mayrhofen in. Mayrhofen is een aardig stadje dat een gezellige indruk maakt. Na een bezoek aan de MPreis supermarkt, rijden we naar onze vakantiewoning in Kaltenbach terug. De accu’s van mijn scootmobiel moeten worden opgeladen. Wanneer we de scootmobiel in de garage van Silvia rijden, weet zij ons te melden dat er in Fügen een zwaar noodweer is geweest. Gelukkig is ons dit alles bespaard gebleven. Terwijl Ans en ik zitten te eten, begint het ook hier weer te regenen. Volgens Silvia zal alleen zaterdag het weer wat minder zijn. Daarna zal het zonnetje weer tot volgende week donderdag schijnen.