Zondag, 23 aug. 2009
Ondanks het schone beddengoed, kan ik niet juichen over mijn genoten nachtrust. Kortom, vanmorgen was het moeilijk opstaan. Eenmaal uit bed, loop ik als een zombie naar het balkon en kijk of het klopt wat de weergoeroes ons gisteren hebben aangekondigd. Jawel hoor. Alles oké! Het ziet er grijs uit. Rustig ga ik in de keuken aan tafel zitten voor de laatste dag in onze Sonja Bakker cyclus: sneetje bruin brood met JacoPlaza pindakaas van Jos. Als alles klopt, moeten, na de verregende dag van gisteren, over een kleine twee uur de eerste zonnestralen hier over het balkon schijnen. Ik leun achterover, check voor alle zekerheid nog even mijn horloge en ga ervan uit dat alles goed komt.

Kees en Anita hebben vandaag een fietsdag gepland. Ans en ik gaan naar de Alpenzoo in Innsbruck. Wanneer ik om negen uur mezelf bij onze bovenburen ga afmelden, heeft die wispelturige Anita, de plannen weer omgegooid: Anita vindt een dagje Alpenzoo ook wel leuk. Kortom: we wachten nog even, want Anita, hoe kan het anders, is nog niet klaar met eten. En Kees? Tja, die moet nog een kopje koffie. Na twintig minuten vind ik het welletjes. “Als jullie het goed vinden, rijden Ans en ik alvast naar de Alpenzoo in Inssbruck. Nu is nog rustig.” “Ja, dat is goed!”, klinkt het nauwelijks verstaanbaar uit de volle mond van Anita. Terwijl Anita het uitspreekt, moet ze snel haar hand voor de mond houden, wil de inhoud niet terug op haar bordje kukelen. Mede hierdoor verstommen de laatste woorden in een “Mmmmm!”. Geen nood, ik weet als geen ander wat Anita bedoeld. Niet dat Anita en ik mensen van weinig woorden zijn, maar in dit geval geldt eenvoudigweg dat een goed verstaander maar een half woord nodig heeft. Even wacht ik nog of Anita ‘er niet in blijft’, maar wanneer ik zie dat woordenstroom weer op gang komt en Anita doorgaat met ademhalen, verlaat ik snel de knusse woning van Anita en Kees.

Mede hierdoor verstommen de laatste woorden in een “Mmmmm!”. Geen nood, ik weet als geen ander wat Anita bedoeld.

Eenmaal terug bij m’n Ans, doe ik kond van mijn afspraken, breng nog een klein bezoekje aan het toilet, pak mijn fotospullen en niet veel later zitten Ans en ik onze C-Max. Terwijl we het Zillertal uitrijden, zien we door het panoramadak van onze C-Max de eerste zonnestralen door het wolkendek.

We hoeven dan ook niet lang te wachten totdat we omringd zijn door tientallen mee-eters die ons het leven zuur maken.

...In Innsbruck missen Ans en ik een afslag. Maar ondanks dat, is de Alpenzoo toch snel gevonden. Ans informeert bij de kassa of de dierentuin voor mijn scootmobiel geschikt is. De vriendelijke medewerkster vertelt Ans dat, in de zeven jaren dat zij er werkte, velen met een rolstoel naar binnen zijn geweest en dat slechts enkelen hebben aangegeven dat het ondoenlijk was. Enne, niet minder belangrijk: ik mag gratis naar binnen en Ans hoeft slecht 5,40 euro te betalen. Kijk, dat is nog eens een meevallertje.

...met twee handen moet ik mezelf omhoog trekken. Tju, wat valt dat zwaar tegen.

De poort wordt voor mij geopend en even later staan Ans en ik voor de eerste van een grote reeks steile hellingen. De Alpenzoo is namelijk gebouwd tegen de helling van een berg. Mijn karretje heeft het er moeilijk mee. Soms moet ik meelopen om de scootmobiel niet over te belasten.

Natuurlijk beginnen Ans en ik met een kop cappuccino met apfelstudel. Per abuis krijgen we slagroom op onze koffie. Tja, dat blijft niet onopgemerkt voor de vele wespen. We hoeven dan ook niet lang te wachten totdat we omringd zijn door tientallen mee-eters die ons het leven zuur maken. Terwijl ik me de wespen van het lijf sla, zie ik Kees en Anita aankomen.

De Alpenzoo is leuk, goed ingedeeld, erg educatief en keurig verzorgd. Ben je een Nederlandse dierentuin gewend, dan zou het wel eens kunnen tegenvallen.

Kees en Anita drinken hun cappuccino in het restaurant. Maar ook hier bouwen de wespen een feestje. Terwijl Kees en Anita hun cappuccino naar binnen gieten, verontschuldig ik mezelf en zoek voor even de koelte van het toilet op dat een trap lager ligt. Tja, naar beneden gaat wel, maar de weg naar boven is toch iets lastiger: met twee handen moet ik mezelf omhoog trekken. Tju, wat valt dat zwaar tegen...

...De Alpenzoo is leuk, goed ingedeeld, erg educatief en keurig verzorgd. Ben je een Nederlandse dierentuin gewend, dan zou het wel eens kunnen tegenvallen. Ondanks dat wij regelmatige dierentuinbezoekers zijn, beleven we er toch een leuke dag. Mijn scootmobiel? Wel, die zou wel eens toe kunnen zijn aan een revisie.

Vanaf de parkeerplaats bij de dierentuin, lopen we eerst naar een kerk die we op de heenweg aan het begin van deze steile weg hebben gezien. Tju, wat een marteling! De weg is veel langer dan gedacht en voor mij te steil. Erger, eenmaal beneden bij de kerk, staat de zon verkeerd en valt het maken van foto’s wat tegen. De weg terug naar de auto blijkt weer eens een echte ouderwetse lijdensweg...

Tja, dat is balen. Gelukkig zit er ook een briefje van een Nederlands gezin bij,

...Vanaf de Alpenzoo, rijden we naar de Altstadt van Innsbruck. Afgesproken was, dat we de auto’s in de parkeergarage bij het congrescentrum zouden zetten. Echter, wanneer Ans en ik deze garage inrijden, is daar geen Subaru van Kees te ontdekken. We bedenken ons geen moment, draaien om en rijden de parkeergarage weer uit en parkeren onze C-Max vervolgens in een parkeergarage in de Altstadt. Kees en Anita hebben een andere parkeergarage dan wij. Wij zijn er echter van overtuigd, dat we elkaar snel zullen vinden.

Voor een aantal leuke foto’s moeten Ans en Anita wel 160 treden overbruggen.

Wanneer Kees uitstapt, ziet hij een kaartje bij zijn buitenspiegel. Hij bekijkt het kaartje en ziet dat de afzender weet te melden, dat hij bij de Alpenzoo in de Subaru van Kees een flinke deuk in het rechter achterportier heeft gereden. Tja, dat is balen. Gelukkig zit er ook een briefje van een Nederlands gezin bij, die de aanrijding heeft zien gebeuren.

In Innsbruck weten we elkaar snel te vinden. Anita en Ans klimmen nog in een toren. Voor een aantal leuke foto’s moeten Ans en Anita wel 160 treden overbruggen....