Zaterdag, 15 aug. 2009
Het is vakantie! Nou en? Ans is vrij. Op zich een feest, maar mijn hoofd staat er nog in het geheel niet naar om over drie dagen op vakantie te gaan. Maar goed, we hebben het op deze eerste vakantiedag van Ans wat relaxed aangedaan. Zijn we er dan? Nee…, nog lange niet, lees maar verder!

Een voordeel: m'n Ans ziet er weer wat fruiteriger uit en we hebben de lente weer in huis gehaald.

“Tju! Jij leert het ook nooit”, of iets dergelijks, moet ik zojuist tegen Ans hebben gezegd. Wat is het geval? Om half vijf is Ans naar de tandarts geweest. Reden: een kiesrenovatie omdat enkele weken geleden een stuk van haar kies was afgebroken. Gelukkig hebben wij een goede tandarts die de zaakjes altijd weet te relativeren en optimistisch van aard is. Was hij het niet die van mijn voortanden een gatenkaas had gemaakt, mij een spiegel voorhield en zei: “Moet je eens kijken! Daar zie je straks niets meer van.” Het is dat ik niet snel ben, maar anders was ik meteen weggelopen. Hetgeen ik wilde zeggen, verdween als windgeruis door de gaten in mijn voortanden naar buiten. Maar het moet gezegd: de kies van mijn Ans heeft hij, zo op het eerste gezicht, weer kunstig herbouwd. Het lijkt alsof uit de as een nieuw bouwwerk is herrezen.

Helaas, dit is nog maar de inleiding van mijn gejammer. Hebben we net gegeten, heeft de wijn daarbij weer rijkelijk gevloeid en hebben we keurig samen de afwas gedaan, komt mijn Ans, relaxed zittend in een stoel, met de volgende woorden: “Mijn oren zitten weer dicht!” “Tju! Jij leert het ook nooit!” “Wat?” “Jouw oren goed behandelen!” “Wat?” (Zie ook het verslag van Zwitserland 2006,)

Tja, volgens mij moest er nog een flesje oordruppeltjes in de kast staan. Helaas, alleen een laatste druppel. Te weinig voor Ans haar oren. “Nou zeg het maar Ans!”, terwijl ik het keukenkastje open en er demonstratief bij ga staan. “Welke geur, welke smaak of wil je gewoon slaolie?” “Daar houd ik niet van!”, roept mijn Ans verschrikt uit. In dit soort situaties dram ik echter door. Wel..., Ans moet goede herinneringen hebben aan Bertolli olijfolie. Als straf heb ik er een extra druppeltje in gedaan. Kees en Anita verblijden ons vanavond met een bezoek. Aan Ans zullen we geen kind hebben, die hoort niet veel meer. Een voordeel: m'n Ans ziet er weer wat fruiteriger uit en we hebben de lente weer in huis gehaald.

De dagen verlopen snel. Vrijdag moeten we rond het middaguur met mijn schoonvader naar het ziekenhuis. Een lastige klus die de nodige tijd in beslag neemt. Dit en andere perikelen zorgen ervoor dat we niet in de nacht van vrijdag op zaterdag kunnen vertrekken. We dubben nog wat of we nu zaterdag of zondag vertrekken.

Mijn eerste gedachten zijn dan ook: waar ben ik aan begonnen?

Na een wat mindere nacht besluiten we zaterdagmorgen in alle vroegte om vandaag te vertrekken. Deze keer nemen we ook mijn kleine scootmobiel mee. Vooraf hebben we uitvoerig gecontroleerd of alles in onze C-Max past. Het blijft natuurlijk spannend of dit op het moment suprême ook werkelijk lukt. Tja, een goede voorbereiding is het halve werk en om zeven uur rijden we dan ook in Waalwijk bij een temperatuur van 15 graden weg.

Helaas, we zijn nauwelijks op weg, krap dertig kilometer van huis. Dat is zo’n twintig kilometer voor Eindhoven en nu al slaat bij mij de vermoeidheid over heel mijn lichaam toe. Mijn eerste gedachten zijn dan ook: waar ben ik aan begonnen?

Na iets meer dan 200 km en dik twee uur rijden, moet Ans het stuur noodgedwongen overnemen. Nu maar hopen dat de vermoeidheid wat zakt. Ans rijdt door tot tankstation Wanegau (400 km).  Op de parkeerplaats bij het benzinestation is het relatief rustig. We drinken een kopje koffie en eten ieder een half broodje.

Wanneer ik mijn mobieltje op berichten controleer, zie ik tot mijn verbazing dat KPN zo vriendelijk is geweest om het Nederlandse molenlandschap te veranderen in een foto van Neuschwanstein. Het tovert een glimlach op mijn gezicht, stemt mij tevreden over deze ongevraagde service en het vakantiegevoel stijgt zienderogen.

Ans begint hoofdpijn te krijgen en om erger te voorkomen rijd ik verder. Om half twaalf worden we verplicht om bij Landau achter aan een file aan te schuiven. Reden? Een ongeluk. De zon staat inmiddels hoog aan de hemel, de temperatuur is evenredig gestegen en staat op 25 graden..

Na de afslag Heilbron staan we om kwart voor één wederom in een file. Deze keer zijn wegwerkzaamheden de oorzaak. Erger, de hoofdpijn van Ans stijgt ook met de minuut. Er rest mij geen andere keuze om zelf achter het stuur te blijven zitten.

Net voor Ulm stoppen we nog een keer en gooien de tank vol. Voordat we verder rijden neemt Ans nog een aspirine in de hoop dat de hoofdpijn wat zakt. Bij het einde van de autobahn, vlak voor Nesselwangen, staan we om 16:10 uur weer in de file. Deze keer is het goed raak: in een lange file rijden we dwars door het mooie Nesselwangen. Een file waar pas een eind buiten Nesselwangen een einde aan komt...

...Om 18:00 uur rijden we de parkeerplaats van restaurant Zugspitzblick op. We lassen een wat langere pauze in, drinken een extra kop koffie, Ans neemt nog een aspirine omdat de hoofdpijn maar niet wil zakken en ik maak wat foto’s. Terwijl we de omgeving wat op ons in laten werken, ontvangen we een sms’je van Anita, waarin Anita uitlegt waar de woning precies ligt en dat deze zeer mooi is. Wel…, de uitleg stemt overeen met mijn afdruk die ik via Google-maps had gemaakt. Dat de vakantiewoning mooi is, geeft de burger moed en maakt ons extra nieuwsgierig.

Om 20:00 uur komen Ans en ik op de plaats van bestemming aan. Kees staat ons vanaf de weg toe te zwaaien. Onze C-Max mag ik voor de deur parkeren voor het uitladen van onze bagage. We worden niet alleen hartelijk ontvangen door Anita en Kees, óók Silvia, de eigenaresse, komt ons enthousiast verwelkomen. Silvia maakt een licht geagiteerde indruk. Silvia is namelijk bang dat de woning voor mij niet toegankelijk genoeg is. Maar nadat ik onze woning op de eerste etage  heb bekeken en gezegd dat alles oké is, wordt ook Silvia iets rustiger. Kortom: het ijs is gebroken en over en weer worden grapjes gemaakt. De bagage? Och, die is door Anita, Kees, Ans en Sylvia vliegensvlug naar boven gebracht...