Woensdag, 19 aug. 2009
Gisteravond is het wat laat geworden voor Ans en mij. Onbegrijpelijk, maar na een bezige dag als gisteren, verwacht je goed te slapen. Helaas, niets is minder waar. Zowel Ans alsook ikzelf, hebben een onrustige nacht achter de rug. Geloof me op mijn woord: alcohol kan niet de oorzaak zijn.

Onbegrijpelijk, maar na een bezige dag als gisteren, verwacht je goed te slapen.

Goede of slechte nachtrust, om half zeven loopt onverbiddelijk die donker grijze schreeuwlelijk af. Op dat moment besef je dat de jaartjes beginnen te tellen: het knopje om hem het zwijgen op te leggen blijkt onvindbaar. Vier knopjes heb ik ingedrukt voordat het ding stil werd, te stil. De herhaalfunctie zorgt ervoor, dat deze wekker na vijf minuten weer begint te schreeuwen. Naar mijn mening veel te snel, maar ik ben ook niet de ontwerper van dit digitale kleinood. Om de een of andere reden vertrouwde ik de zaak niet. Het hield me ook uit mijn schoonheidsslaapje, iets wat je op zestig jarige leeftijd beslist nodig hebt. Voor alle zekerheid heb ik na enige tijd maar gecheckt hoe laat het is. Bleek het tien minuten over half zeven te zijn. Erger, ik had niet op de repeat knop gedrukt, maar op de ‘alarm uit’ knop. Dom, dom, dom! Overigens zal dat ‘dom, dom, dom’ later op de dag veranderen in ‘stom, stom, stom’.

Dom, dom, dom! Overigens zal dat ‘dom, dom, dom’ later op de dag veranderen in ‘stom, stom, stom’.

Na het ontbijt en het maken van het dagverslag van gisteren, ga ik mezelf optutten; er is immers alweer voldoende tijd verspild. Om negen uur komt Anita binnen om te vragen wat we vandaag gaan doen. Veel tijd hebben we hiervoor niet nodig. Anita opteert voor de Krimmlerfälle en ik heb dezelfde gedachten ’s morgens vroeg al tegen m’n Ans geuit. Kortom, een klein uurtje later zitten we bij een temperatuur van 23 graden en onder een blauwe hemel in de auto richting de mooie Gerlospass. Kees en Anita zijn alvast vertrokken en we zullen elkaar wel bij Krimml op een parkeerplaats ontmoeten.

...Na enig oponthoud vanwege wegwerkzaamheden rijden we Gerlos in. Net voorbij Gerlos zien wij mensen boven op de stuwdam van het ‘Speicher Durlaßboden’ lopen. Ik informeer bij mijn Ans of Kees en Anita niet eerst naar het stuwmeer zouden gaan? “Volgens mij niet, want we hebben afgesproken dat we elkaar op de parkeerplaats in Krimml zouden zien.”, klinkt het vanaf de passagierszijde. De woorden van Ans zijn nog maar net verstomd, of ik zie de auto van Kees bij een uitzichtpunt boven het stuwmeer staan.

Terwijl ik mijn C-Max de parkeerplaats opstuur, zie ik Anita en Kees al aan de cappuccino zitten. Helaas, de cappuccino smaakt niet, de zon staat verkeerd en er hangt teveel nevel. Kortom: geen beste omstandigheden voor het maken van mooie foto’s; tja, er zijn van die dagen…

...We rijden verder, maar staan even verderop in een file omdat er wat koeien los op de weg lopen. Boven aan de weg moeten we €7,50 tol betalen. Bij het eerste uitzichtpunt op de waterval stoppen we om foto’s te maken. Tja, druk genoeg. Helaas ook van hetzelfde laken een pak. De nevel en de felle zon, werken niet bepaald in ons voordeel. Vanaf dit punt kun je al goed zien dat er al heel wat auto’s op de diverse parkeerplaatsen staan. Terwijl we in het zonnetje zitten te genieten van het uitzicht, geeft Anita een seintje dat het 12.00 uur is en dus tijd om ons brood op te eten.

"Onder een voorwaarde...", pruttel ik nog even na: “...beloof, dat jij op de terugweg in dat ding gaat zitten!”

Tja, nu hadden we gehoopt op een rustig dagje, maar wordt het dat ook? We rijden naar beneden en bij het tweede uitzichtpunt stopt Kees. Omdat het veel te druk is op de parkeerplaats zetten Ans en ik onze rit voort. In Krimml is het op de grote parkeerplaats zo druk dat er geen parkeerplaats meer vrij is. We rijden verder het dorp in. Bij een ‘slapend rijk wordende’ boer, die zijn weilanden tot parkeerplaats heeft omgebouwd, ruilen wij € 4.00 tegen een parkeerplaats. Wij doen onze wandelschoenen aan en gaan eerst kijken of ik naar boven kan, zo niet dan kunnen Ans en ik de ‘Wasser Wunder Welt’ doen. We lopen de parkeerplaats af en zien dat de waterval 10 min tot 15 min lopen is.

Ans en Anita hadden er al op aangedrongen: “Neem je scootmobiel mee, Frans!” Nee, Frans wist het weer beter: ik wilde te voet naar de watervallen. Tja, eenmaal het weiland af, slaat bij mij toch de twijfel toe. Een korte discussie volgt. Ans en Anita blijven onverminderd aandringen en er rest mij niets anders dan onder dit geweld, zij het mopperend, terug naar mijn C-Max te keren. "Onder een voorwaarde...", pruttel ik nog even na: “...beloof, dat jij op de terugweg in dat ding gaat zitten!”...

...Nadat Ans en ik mijn ‘Sterling Sapphire 2’ in elkaar hebben gezet, doe ik de auto op slot. Voor alle zekerheid voeren Ans en ik altijd een ‘dubbel check’ uit om te kijken of de portieren op slot zijn. Ook deze keer. Tenminste, in die waan leven wij. Vol vertrouwen hobbel ik over het grasveld richting uitgang. Bij het verlaten van de parkeerplaats zegt de vriendelijke boer, die inmiddels alweer vele tientallen euro’s rijker is geworden, dat we het beste kunnen oversteken en over de promenade kunnen rijden omdat deze breder is. Het alternatief is de drukke weg. Kijk…, het kost een paar centen, maar dan heb je ook een goede service.

Het geluid klinkt me te bekend in de oren

Op de promenade lopen vier mensen, waarvan er een moeilijk te been is. Hij beweegt zich voort met twee wandelstokken. Zelf zie ik dit vanuit mijn scootmobiel aan en weet wat de goede man voelt en besef tegelijkertijd dat ik een bevoorrecht mens ben met een scootmobiel onder m’n achterwerk. Even rijd ik achter de man aan en uit mijn twijfels over zijn missie aan Ans. Zijn dochter en schoonzoon (Of zou het zijn schoondochter en zoon zijn? Ik weet het niet.) lopen achteloos voor de man uit. Even twijfel ik of ik het echtpaar zal aanspreken. Maar nee, zij zullen met de situatie waarschijnlijk vertrouwd zijn. Wij zijn de mensen net gepasseerd en horen een klap, gekletter van een bril en een paar stokken en weten meteen wat er gebeurd is. Languit ligt hij daar. Bril op de grond en zijn gezicht beschadigd. Ans vraagt of ze kan helpen maar het is niet nodig. Het voorval houdt nog geruime mijn gemoederen bezig. Hoe vaak ben ik zelf al tegen de grond gegaan. Het geluid klinkt me te bekend in de oren.

Kijk, alles heeft zijn voordelen: in plaats van €3,- hoef ik maar €1,- te betalen.

Bij de Wasser Wunder Welt pakt Ans een aantal folders zodat we enig inzicht hopen te krijgen welk deel van de weg langs de waterval rolstoel toegankelijk is. Voordat we bij de kassa aankomen, stoppen we een aantal keren voor het maken van foto’s. Omdat de folder te weinig informatie verschaft informeert Ans bij de kassa nogmaals hoever we met de scootmobiel kunnen komen. Wel tot aan het eerste uitzichtpunt moet het lukken, daarna wordt het te steil. Kijk, alles heeft zijn voordelen: in plaats van €3,- hoef ik maar €1,- te betalen...

Maar met de vele wandelaars op het wandelpad, lijkt het meer op een slalom wat nog meer kracht van de accu’s vergt.

...Wanneer we bij een splitsing komen waar één weg naar een uitzichtpunt loopt, moet ik toch even afhaken. De weg naar het uitzichtpunt loopt te steil naar beneden. Even later komen we bij een beeld van een steenbok. Natuurlijk is dit een foto waard. Maar zo denken wij er niet alleen over. Kees bromt wat in de zin van: “… kunnen ze niet even wachten tot dat wij klaar zijn!”. Daar hebben kinderen en ouders geen boodschap aan. Zelf vind ik de kinderen een leuk object om te fotograferen; leuke kleuren.

Het dartele stelletje gaat vlot en enthousiast van start; eindelijk verlost van het juk dat eega heet.

Nabij het beeld is gelukkig ook een restaurant. Tijd voor een cappuccinobreak met apfelstrudel. Even later komen we bij het eerste uitzichtpunt waar je bijna onder de waterval staat. Het water dondert met veel geweld naar beneden met een prachtig nevelgordijn als gevolg. Foto’s maken is hier een must, maar zelf vind ik het toch wel jammer van mijn camera. Toch maken we de nodige foto’s. Op de rotsen klimmen, zoals zo velen dat doen, is voor ons, zeker voor mij, geen optie.

Vanaf hier begint de weg flink te stijgen. Om de accu’s wat te sparen, vraag ik Ans wat te duwen. Maar met de vele wandelaars op het wandelpad, lijkt het meer op een slalom wat nog meer kracht van de accu’s vergt.

Zelf denk ik dan: als dit al met het jonge hout geschied, wat dan met het dorre hout.

Na het volgende uitzichtpunt lopen Ans en Anita, na goed overleg, verder door naar boven. Het pad wordt vanaf hier te steil en aangezien ik ook nog terug wil, zit er niets anders op dan te wachten. Kees, die geen last heeft van zijn accu, maar meer van zijn knie, blijft bij mij. Samen vermaken we ons wat met fotograferen. Het schijnt dat de jaartjes voor Ans en Anita toch gaan tellen. Het dartele stelletje gaat vlot en enthousiast van start; eindelijk verlost van het juk dat eega heet. De weg blijkt lang, wellicht te lang. Zelf denk ik dan: als dit al met het jonge hout geschied, wat dan met het dorre hout.

De dames blijven weg. Te lang naar onze zin. In het volle vertrouwen dat die twee veulens weer naar de stal zullen terugkeren, lopen Kees en ik (rijdend) terug naar het restaurant. Met een kop koffie in een heerlijk zonnetje is het tenslotte beter wachten dan hier in de schaduw van de bomen.

Op het terras, net in een goed gesprek met Kees, gaat plots mijn mobieltje. Het blijkt m’n Ans te zijn. Nu is het niet de eerste keer dat wij elkaar kwijt zijn geraakt, van paniek is derhalve geen sprake. Mijn Ans wil weten waar wij zijn, we zouden toch wachten. Wel ik heb haar gerust kunnen stellen, maar gezegd dat er wel enige haast was geboden omdat het een beetje warm was op het terras.
 
Wanneer Ans en Anita aanschuiven, volgt er toch een teleurstelling. De dames zijn doorgelopen tot aan het uitzichtpunt Bergersteig op 1245 m. In hun enthousiasme dachten ze helemaal boven te zijn geweest. Niets blijkt echter minder waar. Na bestudering van de kaart hadden ze toch nog 215 m meer moeten stijgen. 1460 m hebben ze niet bereikt, maar nadat we onze waardering over hun prestatie hebben uitgesproken, doen ook de dames hun bestelling en is het leed snel geleden...

...We keren terug naar onze auto’s op de parkeerplaats waar die boer waarschijnlijk tevreden achterover zal leunen. Jawel, ik loop en Ans zit triomfantelijk in mijn scootmobiel; dat was immers de voorwaarde waaronder ik mijn scootmobiel heb meegenomen. Enne…, het is bijna een mirakel, we komen heelhuids aan. Beter…, mijn scootmobiel heeft het overleefd.

Maar nu kom ik terug op dat ‘stom, stom, stom’. Het laatste stukje over het weiland rijd ik mijn scootmobiel. Voor mijn Ans technisch te moeilijk: “…te steil en te hobbelig…”. Kom ik bij onze C-Max, staat warempel het rechter achterportier wagenwijd open. Hoe is dat mogelijk? Ans en ik hebben er geen verklaring voor. Onze dubbel check heeft niet geholpen of we zijn het vergeten. Gelukkig is er niets uit de auto verdwenen. Eind goed, al goed. We kunnen tevreden huiswaarts keren.

Om kwart voor zeven komen we in Kaltenbach aan. Het was weer een dag waar we tevreden op kunnen terugzien. Nu kunnen we ons terugtrekken in onze mooie en comfortabele vakantiewoning.