Donderdag, 27 augustus
Het eerste deel van de nacht ging nog, het tweede deel verloopt iets onrustiger. Waarom? Wel, buiten dat die door Peter en Emmy aanbevolen Hausplatte me zwaar op de mag lag en eigenlijk nog steeds ligt, ik in één uur meer vlees heb gegeten dan normaal in één maand, word ik ook nog eens gekweld door de gedachte dat deze braspartij ethisch niet verantwoord was. Wat kunnen dit soort morele kwesties een mens toch kwellen.

Ans troost mij, dat zelfs Sonja Bakker wel eens ten prooi valt aan dit soort uitspattingen.

Wanneer ik opsta en mijn toiletgang heb afgerond, zwalk ik naar de keuken en plof met een dreun naast m’n Ans op de stoel. Nadat ik m’n lief heb geïnformeerd dat die braspartij van gisteravond mij tegenstaat en dat dit niet weer mag gebeuren, knikt ze instemmend en zet een schaaltje neer waar ik mijn muesli in kan doen. Ans troost mij, dat zelfs Sonja Bakker wel eens ten prooi valt aan dit soort uitspattingen. Tja, daar ken ik m’n Ans weer. Dat zijn nog eens geruststellende woorden.

“Grau mein teuer freund, ist alle nur Theorie!” Kortom: hoog Frans, kijk omhoog Frans!

Zit ik al in een dip. Wanneer ik naar buiten kijk word ik zowaar nog depressief. Grauw! Grauw ziet het er buiten uit. De temperatuur? Tja, ook al niet om vrolijk van te worden. Mijn benen kleuren spontaan paars en de haartjes staan recht overeind. Durven vrouwen nog te zeggen dat wij mannen geen twee dingen gelijktijdig kunnen doen. Bij mij gebeuren dit soort processen gelijktijdig en volledig autonoom. Maar…, was het Goethe niet die in een of ander stuk schreef: “Grau mein teuer freund, ist alle nur Theorie!” Kortom: hoog Frans, kijk omhoog Frans! En jawel, de eerste zonnestralen priemen door het wolkendek. De lucht trekt open en blauwe stukken worden zichtbaar. Wat gaan we vandaag doen? Wel, die vraag is snel beantwoord. We gaan met de Rofanseilbahn naar de Rofan. De Rofanseilbahn ligt aan de Achensee...

...Om kwart voor tien vertrekken we samen met Anita en Kees vanuit Kaltenbach. Echter, twee files stellen ons geduld op de proef. Een file, het begint bijna een gewoonte te worden, in het Zillertal en een file vlak voor Maurach. Maar uiteindelijk staan onze auto’s toch nog iets voor half elf op de parkeerplaats van de Rofanseilbahn. Ans gaat eerst bij de kassa informeren of ik samen met mijn scootmobiel in de grote kabelbaancabine omhoog kan en of ik überhaupt boven met mijn karretje kan rondrijden. Volgens een medewerker van de Rofanseilbahn is dat geen probleem, alleen zijn de mogelijkheden boven wat beperkt. Tja, dan blijk ik ook weer van een gereduceerd tarief te kunnen genieten. Zo zie je maar weer: elk nadeel heeft zijn voordeel. Over de vriendelijkheid hebben we tot nu toe nergens te klagen gehad. Ook hier niet. Beter, we staan zelfs versteld over de service. Ans en ik worden via een lift aan de achterzijde naar het platform gebracht en mogen als eerste in de cabine.

Heeft ze verdomme niet slecht ingeschat, bedenk ik.

Omdat ik beneden meteen naar het instapplatform werd geleid, heb ik een toiletgang moeten missen. U zult begrijpen dat het water mij inmiddels aan de lippen staat. Wij gaan eerst in de Alm Stüberl Hütte een cappuccino drinken. Wanneer ik binnen naar het toilet wil, loop ik achter een dame aan die weer eerder de hut uitkomt, dan dat ik naar binnen kan gaan. Aan haar gehaaste manier van lopen, leid ik af, dat ze eenzelfde probleem heeft. Wanneer ik aan haar vraag of er binnen een toilet is, zegt ze, terwijl ze voortsnelt, dat ik de sleutel binnen moet vragen en dat ik het toilet bij het kabelbaanstation moet gebruiken. Ik kijk naar beneden en zie een invalidentoilet. Heeft ze verdomme niet slecht ingeschat, bedenk ik. Schijnbaar ben ik door meerdere mensen gadegeslagen. Want voordat ik mezelf kan omdraaien, komt de vriendelijke eigenaar al met de sleutel aanlopen. Ik sta werkelijk paf.

De dag verloopt fantastisch. Mijn scootmobiel doet zijn werk, zij het af en toe kreunend, naar wens. Het stijgt en daalt flink en er liggen veel stenen. Ver rijden kan ik niet, maar ik ben meer dan tevreden en uitermate gelukkig dat ik hierboven wat kan rond tuffen. Wederom besef ik, dat de aanschaf van deze scootmobiel, een gouden zet was. Zonder dit karretje, zou de vakantie radicaal anders verlopen, zouden de mogelijkheden aanzienlijk minder zijn en was het uitoefenen van mijn hobby moeilijk zijn.

Ans heeft Airrofanbahn gezien. Een ‘adelaar’ als kabelbaan attractie. Je wordt in een harnas onder de vleugels van het gevaarte gehangen, wordt vervolgens met een bloedgang tweehonderd meter omhoog getrokken en daalt niet veel later met een snelheid van tachtig kilometer per uur naar het beginpunt. Ans krijgt Anita zo ver om samen met haar een vlucht te maken. Zelf heb ik ook wel zin, maar weet nog niet of het haalbaar is en of het überhaupt wel mag...

Foto's zijn gemaakt door Airrofan. Zeker de onderste foto heeft na meer dan een jaar op de kast te hebben gestaan, behoorlijk aan kwaliteit verloren. Toch blijft het een leuke herinnering.

...Terwijl de dames de hierboven genoemde inspanning leveren, zit ik bij de vliegende adelaar te kijken hoe een en ander in zijn werk gaat. Volgens mij moet het lukken wanneer Ans en Anita mij helpen. Wanneer de twee dames terug zijn, vraag ik of ze bereid zijn mij een handje te willen helpen en of Ans met mij wil meevliegen. Dat is niet aan dovemansoren. Ans knikt gretig ja. We lopen naar de man in het hokje en vragen of ik een vlucht mag maken en of de twee dames mij mogen assisteren. Het bord voor de trap geeft aan, dat ik niet mag vliegen. Echter, de man kijkt even en zegt dat we het mogen proberen. Betalen hoeven we pas, als het lukt. Met andere woorden: No flight, no pay. En jawel, het lukt. Het harnas is zwaar, de trap op met dat ding is nog zwaarder en wordt door de lengte van het harnas bijna onmogelijk gemaakt. Wanneer ik hang, legt de bediende mijn voeten in de beugels. Anita moet weg en even later gaan Ans en ik achterwaarts omhoog. Eerst langzaam, maar alras sneller. Mijn voeten dreigen uit de beugels te glijden en met mijn armen kan ik geen tegendruk geven. Mijn hoofd kan ik met moeite omhoog houden. Maar na verloop van tijd wordt de snelheid minder en komen we heel hoog boven de grond tot stilstand. Het uitzicht is fantastisch, de stilte wordt slechts verstoord door de wind. Dan komen we plotseling in beweging. De snelheid wordt hoger, maar het voelt prettig aan. Voordat we het weten is de vlucht voorbij en beginnen we af te remmen. Weer dreigen mijn voeten uit de beugels te glijden. Uiteindelijk komen we in het station tot stilstand en kan ik losgekoppeld worden. Het was een hele beleving. Het kostte een paar euro’s, maar ik had het voor geen goud willen missen.

Boven op de Rofan hebben we een aantal mooie uren beleefd. We sluiten de dag hierboven af met een kop erwtensoep. Wanneer we met de kabelbaan naar beneden gaan, ontmoet ik met mijn scootmobiel weer een en al vriendelijk- en gedienstigheid: het poortje wordt geopend, het kaartje wordt voor mij afgestempeld, wanneer ik de cabine ben ingereden wordt het kaartje weer teruggegeven en wanneer iedereen is ingestapt, wordt me verteld dat ik aan de andere zijde de cabine moet verlaten dan de overige passagiers. Eenmaal beneden word ik vriendelijk gevraagd om over een weegschaal te rijden omdat de bediende het interesseert hoeveel het totaal gewicht is. Wel, dat bedraagt 167 kg. Een goede 80 kg voor mijn scootmobiel, de nodig kilo’s voor de fotospullen en de rugzak van Ans en het restant zet mij aan het denken. De hele vakantie heb ik het al rustig aan gedaan. Weinig cappuccino’s, slechts halve apfelstrudels en nog maar één Werthers Echte. De deur van de lift wordt voor mij geopend. Ik bedank de goede man en rij enigszins in gedachten naar binnen, ervan overtuigd dat mijn broek plotseling wel erg strak om mijn middel zit...

...Voordat we naar onze vakantiewoning terugkeren, lopen we eerst naar de supermarkt in Maurach. Ans moet nog wat spullen voor het avondeten halen en er moet nog iets voor bij de koffie worden gehaald. Nu zie ik jullie alweer denken: Frans doet het toch rustig aan! Jawel…, maar Peter en Emmy komen vanavond onze vakantiewoning bezoeken en we willen die twee op iets lekkers trakteren.

“Ze hadden nog maar twee apfelstrudels! Ik heb daarom ook nog wat anders meegebracht!”

Terwijl Kees en ik wat foto’s maken, gaat Ans wat geld pinnen. En Anita? Tja, wij zijn van mening dat die al in de supermarkt staat. Mooi mis! Ans heeft het geld gepind en gaat de supermarkt binnen. Kees en ik gaan naar de ingang van de supermarkt en wie komt daar aan? Jawel, Anita komt van de bakker met een grote tas lekkers. Anita’s ogen waren weer eens groter dan haar maag. “Ze hadden nog maar twee apfelstrudels! Ik heb daarom ook nog wat anders meegebracht!”, zegt ze. “Geef dan die tas maar hier en zeg tegen Ans dat ze niets meer moet kopen!” Tju, zo vallen we nooit af en Sonja Bakker zal daar niet blij van worden...

...Meer dan voldaan rijden we terug naar onze vakantiewoning. Het was gewoon weer een heerlijke dag met een prachtige belevenis: samen met m’n Ans heb ik gevlogen als een adelaar. Dat kan niemand ons meer afnemen.

’s Avonds komen Peter en Emmy. Emmy wil eerst haar koek niet opeten. Gelukkig hoeven we niet lang aan te dringen. Het is een leuke avond waar Emmy alles in geuren en kleuren weet te vertellen. Om half elf vertrekken Peter en Emmy. Ik werk nog even aan mijn verslag en besef dat het morgen de laatste dag is van ons verblijf in deze bijzonder mooie vakantiewoning met een charmante, uiterst vriendelijke en zeer attente eigenaresse.