Heenweg

Zondag, 28 mei 2006
Het slapen lukte niet erg, maar als Ans mij om half drie wakker maakt, blijk ik toch vaster te slapen dan ik zelf had durven dromen. Met enige tegenzin sta ik dan ook op.

Snel maken we onszelf klaar en om 3:50 uur rijden we in Waalwijk weg. En …, je raadt het nooit? Het is droog!

Dit is de eerste keer dat we op een zondag vertrekken. Het valt ons niet tegen: het is zeer rustig op de weg, haast saai.

Of het door de medicijnen komt of het slechte slapen van de laatste weken? Ik weet het niet, maar kort na Koblenz lijkt het mij het verstandigst om Ans een stuk te laten rijden.

De eerste 550 km is er nauwelijks verkeer op de weg. Bij Baden Baden tanken we en neem ik het stuur weer over. Tussen Karlsruhe en Freiburg, maar m.n. rondom Freiburg regent het flink. Ondanks alles kunnen we goed doorrijden en hebben we geen last van files. Ans vindt het enerzijds wel goed, dat haar ene oor ‘dicht zit’; lekker rustig is haar mening. Voor mij blijkt dat ik telkens in het luchtledige zit te kletsen. ...

... In Zwitserland begint de temperatuur flink op te lopen. Af en toe laat de zon zich wat zien en alras stijgt de temperatuur tot boven de 20 graden.

Met een flauw zonnetje gaan we in Kandersteg op de trein. Aangekomen in Goppenstein, zien we een enorm aantal auto’s klaar staan, in een lange file staan ze geduldig te wachten om de trein naar Kandersteg op te rijden. (Wachttijden tot meer dan 1 uur.) De inhoud van deze auto’s? Balende vakantiegangers die het einde van hun vakantie in zicht zien komen. Door een aantal tunnels en haarspeldbochten daalt onze Astra af naar het Rhônedal. De temperatuur stijgt naar 24 graden en de ventilator laat zich horen om onze hoofden koel te houden. ...

... De weg naar Grächen verloopt zonder problemen. Ik zet mijn Astra meteen beneden op de parkeerplaats.

Voor de vakantie hebben Ans en ik op mijn verzoek twee nieuwe koffers op wieltjes gekocht zodat ik zelf de koffers over een grotere afstand kan verplaatsen. We besluiten om ieder met één koffer, en daar boven op een tas, via de ‘lange helling’naar onze vakantie woning te gaan. Iets te gemakkelijk gedacht. De helling is te steil, de wieltjes blijven achter elk steentje haken en zoals de wieltjes dansen over de stenen, zo zwabberen mijn voeten over de helling. De lange autorit heeft mijn benen tot was gemaakt. Maar …, we komen boven. Ans draagt de koffers over de trappen naar beneden. Onze vakantiewoning ligt n.l. op de eerste etage, één trapje (zonder leuning) plus één etage lager dan we staan.
“Ik loop alvast terug naar de auto!”, zeg ik tegen Ans. Maar als ik naar beneden wil lopen, vertrouw ik mijn benen niet meer. Kortweg, ik durf niet verder naar beneden. Even wachten op Ans. Terwijl ik dat denk, slaat de twijfel toe: of mijn Ans heeft mijn mededeling ‘niet meegekregen’ (zoals Ans dat altijd zo keurig zegt) vanwege de hoeveelheid Bertolli olijfolie die nog in haar oor zit. Of, en ik ken mijn Ans, is ze alvast de koffers aan het uitpakken of is Ans via de ander kant naar beneden gegaan. Op de helling kan ik echter niet blijven staan. Ik besluit terug naar boven te lopen. Wanneer ik voor de trap naar het terras sta, durf ik ook deze hindernis vanwege het ontbreken van een leuning niet te nemen. Ik besluit iets verder omhoog te lopen en op een paaltje te gaan zitten, ervan overtuigd dan Ans dadelijk zal verschijnen.

Even later wordt dan ook mijn vermoeden bewaarheid: Ans is via de andere kant naar beneden gegaan en komt nu via de langere helling weer omhoog. Wat ’n ding hè?! Samen lopen we hand in hand naar de auto terug. Gelukkig komen net de benedenburen thuis van een wandeling naar Grächen. We stellen onszelf voor, maken een praatje en Ed en Gerda – zo heten onze benedenburen – bieden aan om een handje te helpen. Zo …, boffen wij even, hulp komt net op tijd. Magda blijkt nog in Nederland te zitten of is op weg naar Zwitserland en Tony is niet thuis. Enne …, het goede nieuws: Magda brengt haar ouders Dien en Wim mee.

Volgens Ed en Gerda is het de hele week al mooi weer en zal het ook de komende week mooi weer blijven; iets te voorbarig zal later blijken.

Nadat we de koffers hebben uitgepakt, is het tijd voor een Cup-a-soup. In het zonnetje zakken we, op ons balkon, lekker achterover in de tuinstoelen. Snel brengen we het thuisfront via een sms-je op de hoogte van de comfortabele positie waarin wij op ruim 900 km afstand verkeren; de jaloerse blikken in hun ogen zien we voor ons en stellen ons tevreden.

Na verloop van tijd, stil zitten is ook niet zaligmakend, besluiten Ans en ik om een stukje te gaan lopen. Nadat we zo’n 500m van Nadelgrat zijn verwijderd, vallen de eerste regendruppels. Even later gaan de eerste regendruppels over in een mals regenbuitje. “Laten we maar teruggaan!”, zeg ik tegen Ans. “Dit hoeft het thuisfront niet te weten, morgen zal het wel beter zijn.”

Terwijl ik de fles Pinot Noir, die Magda of Gerda voor ons heeft klaargezet, ontkurk en alvast met een slok mijn teleurstelling wegdrink, maakt Ans een heerlijke maaltijd klaar.

’s Avonds bekijken we de foto-oogst van deze eerste dag en om half tien gaan Ans en ik naar bed, er volledig op vertrouwend dat het morgen beter zal zijn.