Klik hier om naar de Startpagina te gaan
of ga naar JacoPlaza voor
meer informatie. Ans en Frans Jacobs, Frans en Ans Jacobs,
Ans Jacobs, Frans Jacobs, Nadelgrat, Graechen, Grächen, Gruber, Rittinen,
Mattmark, Mattmarksee, Mattmarkstuwmeer, Monte Rosamassief, Durfourspitze,
Visp, Täsch, Gornergat, Gornergratbahn, Zermatt, Matterhorn, Mattertal,
Wallis, Valais, Riffelalp, Riffelberg, Rotenboden, Riffelsee, Matterhorngletscher,
Moosalp, Kandersteg, Steg, Goppenstein, kander, Törbel, Embt, Stalden,
Hannigalp, Mattmarksee, Saastal,Stalden, Neubrück, Zermatt, St. Niklaus,
Brig, Sion, Nufenenpas, Nufenenpass, Airolo, Mund, suonen, Naters
Een mooie dag voor een wandeling langs de suonen bij Mund? De wind laat zich wederom van de koude kant voelen en terwijl er de nodige wolken rondom de bergtoppen verschijnen, waarvan sommige er dreigend uitzien, rijden Ans en ik rond half elf richting Mund. ... |
 ... Om kwart over elf rijdt onze Astra de bovenste parkeerplaats in Mund op, om even later bepakt en gezakt aan onze wandeling te beginnen. Voor alle duidelijkheid: Ans is bepakt en ik gezakt (met wat kleinigheden). Nu zouden er volgens Jan van het Alpenfreaksforum twee wandelingen zijn. M.a.w. 50% kans van slagen en mijzelf kennende en bij gebrek aan de beloofde foto’s die Jan zou sturen om duidelijkheid te scheppen in de plaatselijke situatie, kies ik dus voor de verkeerde. Nu hoor ik al een of andere wijsneus zeggen: “Had dan die andere wandeling gekozen!” Tja, nu ik dit schrijf zie ik hier zelf ook de stupiditeit van in. De praktijk is voor mij altijd iets gecompliceerder. “Mij lijkt het verstandig om het mezelf niet al te moeilijk te maken en het eerste stuk over de weg te lopen”, zeg ik tegen Ans. Het moet als een bevel hebben geklonken want Ans, in dit soort situaties altijd behorend tot de het volgzame type, stemt, waarschijnlijk om een crisis in een goedlopend huwelijk te voorkomen, hiermee in. Volgens mij zijn die bordjes met een wandelaar erop alleen om een stuk af te snijden. Uiteindelijk zullen óók wij op de goede plek uitkomen. Toch! Niét dus. Nadat wij ruim anderhalf bergopwaarts zijn gelopen, lijkt de bosrand nog ver van ons verwijderd. ... |
 |
 |
 |
 |
 |
... U weet het van Cruijff: elk nadeel heb z’n voordeel. Ans en ik kunnen dan ook genieten van het uitzicht, het geluid van krekels en vogels en veel bloemen. Met veel toewijding gaat Ans te werk, de iso-waarde wordt flink hoog ingesteld en ondanks dat de wind niet meewerkt, weet Ans met haar nieuwe camera toch een aantal leuke macro-opnamen (uit de hand) te maken. ... |
 |
|
 ... Mijn benen willen niet meer en de wind begint steeds venijniger te waaien. “Ans, we draaien om! Om nu nog aan een wandeling langs de suonen te beginnen heeft toch geen zijn meer.” Ans, die vanwege het wisselende weer (zon en wind) al tig keer vest uit, vest aan heeft gedaan, stemt in. We kiezen ervoor om het pad dwars door het weiland richting Mund te nemen. Om mijn foute keuze een beetje goed te praten, probeer ik nog met een “Zie je nu wel, die paden zijn er alleen om een stuk af te snijden.”, mijn dwaling recht te zetten. Maar mijn Ans die tot de categorie behoort die achteraf altijd gelijk heeft, is onverbiddelijk: “Ik heb het toch gezegd, we hadden de andere kant op moeten gaat!”. Tja, daar is weinig tegen in te brengen. ... |
 ... Zonder m’n Ans is de weg naar Mund voor mij niet mogelijk. Tenenkrommend geef ik Ans gelijk en aan haar hand en in de andere hand een stok vervolg ik lijdzaam stap voor stap de afdaling. En geloof me, het gaat werkelijk voetje voor voetje over, voor mij, allerlei onmogelijke hindernissen en obstakels waarbij ik mijn bovenbenen letterlijk tot was voel smelten. ... |
 ... Uiteindelijk komen Ans en ik net boven Mund alsnog bij de suonen. “Zie je nu wel dat we de andere kant hadden moeten nemen!”, zegt Ans. “Ja, achteraf heeft iedereen gelijk Ans!”, is mijn verweer en vervolg met doorgezakte knieën (en gebogen hoofd) mijn weg richting m’n Astra. ... |
 |
Foto: Hospiz van Stockalper met Barralhaus (der Alte Spittel), klik hier voor meer informatie |
 ... Bij thuiskomst in Rittinen blijkt het ook te sneeuwen op ons ‘zonneplateau’. Nat het eten, terwijl het gaat schemeren en het buiten nog steeds sneeuwt, kunnen we, behaaglijk in onze verwarmde woning, alleen maar vaststellen dat het ondanks de kou toch weer een fijne dag was. Later op de avond leert een inspectie op het balkon, dat het nog steeds sneeuwt. Gelukkig blijft de sneeuw op deze hoogte niet liggen, maar koud is het wel. Morgen is er weer een dag, wat zal die weer brengen? |
volgende pagina  |
... Rond drie uur rijden we weg in Mund en omdat het nog vroeg is, stel ik voor om de Simplonpass op te rijden. Vanwege werkzaamheden worden we gedwongen een stuk over de oude weg te rijden. Eenmaal boven lijkt de temperatuur nog mee te vallen. “Tijd voor een kop cappuccino!”, geef ik aan en restaurant Monte Leone lijkt mij een geschikte locatie. Omdat frambozen goed blijken te zijn tegen allerlei kwaaltjes, laten we onze keuze vallen op een groot stuk frambozenvlaai. Wanneer de cappuccino wordt geserveerd, lijkt de chocoladepoeder een ware chemische reactie met de melk te veroorzaken. Steeds ontstaan er bovenop het schuim glinsterende blaasjes die uiteenspatten, het proces blijft zich herhalen. Wel beste lezer, de smaak is niet anders. De frambozenvlaai? Zag er van een afstand heerlijk uit, smaakt niet slecht maar de bodem moet werkelijk van het bordje worden geschraapt. Het is een wonder dat de serveerster de spie heel op ons bordje heeft weten te schuiven, dit moet volgens mij enige oefening hebben gevergd. Maar ondanks dat en overtuigd van de heilzame werking van frambozen, laten we ons de frambozen goed smaken.
Even overwegen we om door te rijden naar Italië, echter de koude maar ook de drukte aan de Italiaanse grens weerhouden ons daarvan. We rijden terug naar hotel Bellevue en terwijl Ans en ik in de snijdende kou met tranen in de ogen nog wat foto’s maken, begint het licht te sneeuwen. We lopen terug naar de auto en verbazen onszelf over het aangebrachte ‘hitteschild’ achter de voorruit in de geparkeerde auto naast onze Astra. Vinden wij van onszelf dat we vaak ten prooi vallen zaan onze te optimistische levensstijl, het gedrag van deze Fiatrijder is toch wel héél opportuun. Snel open ik het portier van mijn Astra, stap in en vind het beetje restwarmte dat in de auto is achtergebleven al behaaglijk aanvoelen. Ans volgt en merkt op dat ze het idee heeft er ietwat blauw uit te zien. Terwijl ik haar knie vastpak (doe ik nog steeds na 31 jaar), stel ik haar gerust en zeg dat het meer op paars lijkt.
Nog steeds bibberend rijd ik de eerste tunnel in. Had ik op m’n fiets gezeten, dan was ik er af gevallen. Wat komt daar in de bocht van de tunnel aanrijden? Wel beste lezer, een fietser. Op zich al gedurfd in zo’n lange donkere tunnel op deze drukke pas met al zijn vrachtverkeer. Maar deze diehard zat in zijn korte wielrenbroek en shirt met korte mouwen op zijn racefiets. Spontaan zet ik de verwarming van mijn Astra twee graden hoger en terwijl mijn gedachten wegzakken naar de afdaling van de Kahler Asten op mijn Koga Myata in het Sauerland op een koude ochtend waarbij ik bijna de macht over het stuur verloor van de kou, zegt Ans: “Weet je nog van die afdaling in Duitsland ….?” ... 