Woord vooraf
Pas in de laatste week van mei ben ik voor het eerst aan de slag gegaan met het voorbereiden van onze vakantie in Spiez aan de Thunersee. Wat laat en eerlijk gezegd, zag ik meer op tegen deze vakantie dan ooit tevoren. Zonder fototoestel wil ik niet op pad en met wordt het een heel gesleur. Van wandelen zal sowieso niet zoveel meer komen, maar ook over uitstapjes naar bijvoorbeeld een stad heb ik mijn bedenkingen. Een en ander heeft ook als oorzaak dat alles steeds moeilijker gaat en anderzijds weet ik ook niet wat mij te wachten staat wanneer ik bijvoorbeeld mijn scootmobiel in die steden wil gebruiken. Want…, als het enigszins kan, gaat mijn scootmobiel mee.

...eerlijk gezegd, zag ik meer op tegen deze vakantie dan ooit tevoren.

Maar zoals doorgaans het geval is, komt alles op zijn pootjes terecht. Een goede voorbereiding is het halve werk. Zelf, ik heb het hierboven al aangegeven, ben ik vrij laat begonnen met het voorbereiden van deze vakantie. Echter…, met de hulp van Jos, Wim en Yolanda, heb ik zoveel tips verzameld, dat elke dag, ongeacht het weer, ingevuld kon worden. Vanaf deze plek, wil ik dan ook deze drie enthousiaste mensen hartelijk bedanken.

Zaterdag, 13 juni 2009
Na een slapeloos nachtje liep vanmorgen om 2:00 uur de wekker af. Ans en ik hebben ons snel klaar gemaakt en alles ingeladen voor zover dat dit nog niet was gedaan. Ook mijn scootmobiel gaat deze keer mee. Verder was het een kwestie prioriteiten stellen. Fotoapparatuur heeft de hoogste prioriteit, kleiding minder en eten kunnen we ter plaatse kopen. En wonder boven wonder krijgen we alles in onze C-Max gepropt. Op het laatste moment zie ik nog net mijn ‘Walkstool’ op de bank in de huiskamer liggen. Lang hoef ik niet na te denken. Die zou wel eens goed van pas kunnen komen en achter mijn zitting is nog wat ruimte. Kortom: die gaat mee.

Om 3:20 uur rijden we in Waalwijk weg. De weg wordt aangenaam verlicht door de maan. Al in Tilburg, we zijn nog maar net onderweg, begint het in het oosten al licht te worden. Het is zo licht, dat ik gevoelsmatig het idee hebben dat we te laat zijn vertrokken. Mistflarden maken het landschappelijk tafereeltje haast idyllisch. Wel, om het vakantiegevoel compleet te maken, vraag ik Ans een Werthers Echte in mijn mond te stoppen.

Het is werkelijk fantastisch vakantieweer: een overdadig schijnende zon, een aangename temperatuur, op de parkeerplaats is het rustig en het broodje smaakt overheerlijk.

Om zes minuten over zes, we zijn dicht bij Koblenz, de zon schijnt en het is negen graden, ontvangen we een sms’je van Jos. Kijk, dat geeft de burger moed. Maar aan mijn reacties merk ik dat de vermoeidheid gaat toenemen. Om half acht stoppen we daarom bij Worms. Voordat we naar de parkeerplaats doorrijden, gooien we eerst onze dorstige C-Max vol. Het is werkelijk fantastisch vakantieweer: een overdadig schijnende zon, een aangename temperatuur, op de parkeerplaats is het rustig en het broodje smaakt overheerlijk.

Vanaf Worms neemt Ans het stuur over. Na een aarzelende start, stuurt ze onze C-Max de Autobahn op alsof ze nooit anders heeft gedaan. Tevreden leun ik achterover, duw een Werthers Echte in het gat onder mijn neus en biedt Ans een Ricola kruidenbonbon aan. Een kruidenbonbon? Hoor ik u denken. Jawel…, m’n Ans heeft om de een of andere voor mij onduidelijke reden bij voorkeur een Ricola kruidenbonbon onder het autorijden. Voor mij is het een smaakbedervend snoepje, voor Ans lijkt het haast een delicatesse.

De reis verloopt redelijk goed. Maar wat ons nog nooit is overkomen, gebeurt deze reis: tussen Karlsruhe en Basel staan we twee keer in een file. De eerste redelijk lang, de tweede vrij kort. Maar het zorgt toch voor het nodige oponthoud....

....Om kwart over elf rijdt Ans onze C-Max op de parkeerplaats van wegrestaurant Pratteln Süd bij Basel. Het is inmiddels een stuk warmer geworden en er heerst meer dan een gezellige drukte. In het restaurant trakteren we onszelf op een broodje en twee cappuccino’s.

Na onze pauze bij wegrestaurant Pratteln Süd rijd ik het laatste stuk naar Spiez. Hoewel we geen oponthoud hebben en redelijk kunnen doorrijden, is het toch aanmerkelijk drukker geworden op de weg. Terwijl de agitatie in het laatste stuk almaar groter wordt, roept dit stuk even zo vele dierbare herinneringen op. Ik meen dat ik het al vaker heb geschreven, maar automatisch gaan de gedachten uit naar die vakanties dat we hier met Corry en Gerard in de auto reden naar Grächen en de vakanties die we met tweetjes in Wallis vierden. Nu nemen we niet de afslag Kandersteg, maar blijven we aan deze zijde en nemen we de afslag Spiez/Faulensee. En altijd dringt zich die vraag op: hoe zou de vakantiewoning zijn?

Maar wanneer we zijn omgedraaid, zwijgt de doorgaans vriendelijke dame in alle talen. Mijn TomTommerinneke naast mij, heft de armen ten hemel en geeft aan het ook niet meer te weten...

In Spiez moeten we richting Thun rijden. De afslag die we moeten hebben, rijden we in eerste instantie voorbij, maar weten snel rechtsomkeer te maken. Maar dan: de Weidliweg blijkt onvindbaar. En toch had ik alles goed voorbereid en wist zeker dat het vinden van die weg een ‘eitje’ moest zijn. Al snel merken Ans en ik dat we veel te ver door de smalle weggetjes naar beneden zijn gereden. Snel onze TomTom ingeschakeld. Die roept door het kleine luidsprekertje dat we ‘zo snel mogelijk moeten omdraaien’. Tja, da’s ons inmiddels ook duidelijk. Veel verder kunnen we immers niet. Maar wanneer we zijn omgedraaid, zwijgt de doorgaans vriendelijke dame in alle talen. Mijn TomTommerinneke naast mij, heft de armen ten hemel en geeft aan het ook niet meer te weten en ikke. Jawel, ik zit met de nodige zweetdruppels onder mijn neus aan het stuur te draaien en hoop dat er nu even niet iemand naar beneden of omhoog komt rijden. Gelukkig komt er een wandelend echtpaar langs en kan Ans de weg vragen.

Nadat we het wandelende echtpaar nog twee keer zijn tegengekomen en even zo veel keren met behulp van armgebaren de goede richting in worden gestuurd, lukt het ons de derde keer de Weidliweg te vinden. Blijkt dat smalle weggetje meteen aan het begin van afslag aan de doorgaande weg naar Thun te liggen. Het weggetje is super smal en aan het begin is meteen een onoverzichtelijke bocht. Maar zonder tegenliggers komen we op de plek waar we wezen moeten. Voordat ik de steile, gebogen afrit inrijd, stuur ik Ans eerst even naar beneden om te vragen of we op het goede adres zijn. Echter, terwijl Ans uit mijn gezichtsveld verdwijnt, zie ik de bevestiging onder langs lopen: de vriendelijke hond waarover Helen en Hanspeter Erb over hadden geschreven. Met andere woorden: ik rijd onze C-Max naar beneden en parkeer hem in al mijn optimisme meteen voor de ene lege garage en neem aan dat deze voor mij is bestemd. Tenslotte heeft een brutaal mens de halve wereld. Toch!?

Even later komen Ans en een vriendelijk Helen Erb naar beneden. Het ontvangst is uiterst vriendelijk. Helen, van Australische afkomst, doet haar uiterste best om zich in ‘Hoog Duits’ verstaanbaar te maken. Echter, alles wijst zich vanzelf en even later kunnen Ans en ik met uitpakken beginnen.....

...De woning ziet er leuk en compleet uit. Het grote voordeel voor mij is, dat de auto meteen naast de voordeur staat. Nadat we alles hebben uitgepakt, probeer ik snel of ik verbinding met het draadloze netwerk van de familie Erb kan krijgen. Met de WEP-gegevens van Helen, is het een fluitje van een cent. Gelukkig, dat is alvast geregeld. Even later komt Helen nog twee reductiekaarten brengen voor de rondvaartboot. Met de kaarten, ik had daarover al op het Internet gelezen, kost een dagkaart voor de rondvaartboot over de Thunersee en Brienzersee slechts 15 euro. Kijk, dat is nog eens een leuk binnenkomertje.

Het uitzicht over de Thunersee is werkelijk fantastisch.

De woning van de familie Erb ziet er aan de buitenzijde modern uit. Het uitzicht? Het uitzicht over de Thunersee is werkelijk fantastisch. Dat had ik in mijn stoutste dromen niet durven te verwachten. Maar dat niet alleen. Het is er ook enorm rustig. Het enige geluid is het geruis van de bomen, het fluiten van de merels, het gepiep van de zwaluwen die met een ‘zoef, zoef’ af en toe rakelings langs onze hoofden vliegen. En dan plots merken we dat er ook zwarte wouwen zitten. Met een regelmaat vliegt er een zwarte wouw boven onze hoofden. Jawel, dan besef je dat je een goede keuze hebt gemaakt en dat we een mooie vakantie tegemoet kunnen zien.

Voordat we inkopen gaan doen bij de plaatselijke COOP, drinken we eerst een cup-a-soup en eten onze laatste krentenbol op. Het is warm en zonnig. De Thunersee is overladen met zeilboten en in deze ambiance besluiten we ’s avonds lekker buiten te eten. We laten ons de broccoli met rijst en kerriesaus en Valais goed smaken. Kelly, de vriendelijke hond van de eigenaar, komt ons gezelschap houden....

...’s Avonds bekijken we onze foto’s van vandaag. Wat later typ ik mijn eerste verslag en doe kond van onze bevindingen om mijn forum. Terwijl ik dit doe, komt mijn Ans enthousiast binnenstormen: "Kom eens snel kijken naar die mooie zonsondergang!" Tja, hoewel ik vooraf had aangegeven niet te weten of ik een verslag zou maken, heb ik nu al weer voldoende stof om over te schrijven. Zou het toch weer lukken?

Tja, hoewel ik vooraf had aangegeven niet te weten of ik een verslag zou maken, heb ik nu al weer voldoende stof om over te schrijven. Zou het toch weer lukken?

Voordat we naar bed gaan, bekijken we nog wat kaarten van de omgeving en kiezen ons doel voor morgen. De eerste (lange) dag zit er op. Het begint weer een beetje te kriebelen. Nu oogjes toe en snaveltjes dicht.