Donderdag, 18 juni 2009
Door het openstaande slaapkamerraam, fluiten ons de vogels vrolijk toe. Ans en ik zijn er dan ook al vroeg uit. Na onze Sonja-hap kijk ik snel op het forum of er nog berichten zijn. En jawel hoor, Kees wil foto’s van de woning zien en Jos heeft al weer wat adviezen neergezet.

Snel mijn Olympus gepakt en voor Kees een aantal foto’s van zowel binnen als van buiten de woning gemaakt. Met zo’n groothoek objectief op mijn Olympus kun je toch wel iets. Het is wat wennen, maar Ans en ik beleven er plezier aan.

Jos, onze persoonlijke meteo-deskundige en Zwitserland kenner, zeg maar de connaisseur van het Berner Oberland, heeft ons bericht dat het tot de avond droog blijft. Kortom, wie durft aan zijn woorden te twijfelen en wie of wat houdt ons tegen om er weer een leuke dag van te maken. Let’s go!...

Jos, onze persoonlijke meteo-deskundige en Zwitserland kenner, zeg maar de connaisseur van het Berner Oberland, heeft ons bericht dat het tot de avond droog blijft.

...Ans en ik besluiten om naar Brienz te rijden voor het bekijken van het stadje en daarna met het stoomtreintje naar de Rothorn te gaan. Maar aangekomen, beslist mijn persoonlijke en charmante reisleidster om het maar eens in de andere volgorde te doen. Geen slechte keuze, zo zal later blijken.

De yoghurt, het glaasje water en de kopjes koffie kun je niet eeuwig bij je blijven dragen.

Het is druk bij het stationnetje van de Rothornbahn. Héél druk! Ans had het al gezegd, toen ze een aantal lege bussen zag rijden: “Zouden die allemaal bij de Rothornbahn zijn afgezet?” En jawel, ze staan er allemaal. Met wat getrek en geduw, krijgt Ans mij het vijf treden tellende trapje naar de kassa omhoog. Na het kopen van de kaartjes, bedenk ik mezelf dat het verstandig zal zijn om eerst een bezoekje aan een sanitaire gelegenheid te brengen. De yoghurt, het glaasje water en de kopjes koffie kun je niet eeuwig bij je blijven dragen. Tenslotte ben ik geen kameel. Zo te zien kunnen we pas met het volgende treintje omhoog. Het toilet? Tja, dat blijkt aan overzijde bij het grote station te zijn. Wederom moeten we ons met het nodige getrek en geduw het trapje afworstelen. En geloof me, het moet nu echt niet langer duren want dan heb ik een probleem.

Met wat getrek en geduw, krijgt Ans mij het vijf treden tellende trapje naar de kassa omhoog.

Eenmaal terug bij de Rothornbahn, blijkt dat we met het treintje van elf uur omhoog kunnen. Nu had ik de hoge instap van de wagons al bestudeerd en tot de conclusie gekomen dat deze hindernis zelfs niet met de hulp van m’n Ans te slechten zou zijn. Ans spreekt mij echter bemoedigend toe en geeft aan dat ze mij hoe dan ook die wagon in zal trekken. Bij het instappen gaat Ans voorop. Een verkeerde keuze. Zo redden we het niet. Tju, m’n Ans is handig, maar dit soort zaakjes pakt ze steevast verkeerd aan. Er moet geduwd worden, niet getrokken. Een potige, maar ongevaarlijk uitziende Engelsman in de wagon, vraag ik of hij mij even een ‘kontje’ kan geven. De goeierd vindt dit geen probleem. Hij vliegt de wagon uit en na twee zetjes zit ik op het bankje. Wat zeg ik? Voor even lijk ik vleugeltjes te hebben en kan ik kortstondig genieten van gewichtloosheid. Het is goed dat het deurtje aan de ander zijde dicht is, anders … Ja, anders had het ritueel aan de andere kant opnieuw kunnen beginnen. Maar ja, Ans tevreden, ikke blij en die Engelsman zegt geïnteresseerd “Nice camera, you have!”. Kortom, wat willen we nog meer op zo’n zonnige dag. We zijn er klaar voor en wanneer iedereen is ingestapt kan de rit beginnen...

...Terwijl ik vanaf het houten bankje in de wagon het landschap aanschouw, geniet van het uitzicht en de weelderige flora en prijs ik mezelf gelukkig dat ik voor het begin van de rit een bezoekje aan het toilet heb gebracht. Dit had ik nooit droog gehouden en tussentijds uitstappen zou een heel gedoe worden. Want, gaan vrouwen er prat op twee dingen gelijktijdig te kunnen, ik durf u te garanderen dat ik niet vanuit deze hoge wagon kan uitstappen en gelijktijdig mijn sluitspier dicht kan houden. Het zou gewoon een hoop narigheid geven. Och, soms maakt een mens keuzes, die het leven gewoon een stukje eenvoudiger maken. Toch! De rit duurt lang, maar is een hele belevenis.

Dit had ik nooit droog gehouden en tussentijds uitstappen zou een heel gedoe worden.

Boven aangekomen, begint het geklooi weer opnieuw met het uitstappen. Wat zeg ik? Door het ontbreken van een perronnetje, duurt de vrije val nog zo’n twintig tot dertig centimeter langer.

Echter, niet alleen mijn gedachten worden gekweld, ook lijk ik plots aan indigestie te lijden.

Vanaf het stationnetje lopen we naar het overvolle terras van het restaurant. Nu wandelen geen optie meer is, stel ik voor om eerst maar eens een lekkere kop cappuccino te nemen, daar ben ik wel aan toe. Ans stemt in. Maar wanneer ik op het bord van een man die tegenover mij zit kijk, en daar een rösti met spiegelei zie liggen, krijg ik toch wel trek in zo’n vette hap. Ik weet het, dit past niet in het Sonja Bakker dieet. Echter, een mens wil ook wel eens wat en een korte tijd later staan er twee borden met een goed uitziende rösti op ons tafeltje met daar bovenop een spiegelei dat zich voor korte tijd mag koesteren in de zon....

...Hoewel de rösti heel lekker heeft gesmaakt, word ik voor even gekweld met de gedachten, dat deze vette hap wederom een spijker aan mijn doodskist zal zijn. Echter, niet alleen mijn gedachten worden gekweld, ook lijk ik plots aan indigestie te lijden. Tja, soms zijn de ogen groter dan de maag.

Terwijl we staan te wachten, spreek ik met Ans een ‘plan van aanpak’ door.

Wanneer even later de rekening is betaald, proberen Ans en ik iets verder door te lopen. Er blijkt zelfs een wandeling naar het hoogste punt mogelijk. Voor mij onhaalbaar, maar Ans krijg ik zo ver dat ze in haar uppie naar de top gaat. Zelf maak ik ondertussen nog wat foto’s van het uitzicht. Een uitzicht dat op zich ver reikt, maar dat vertroebeld wordt door de nodige nevel en wolken. Jammer, we hadden het weer van gisteren moeten hebben.

Op het laatste stuk zit ik in het hoekje geperst en bedenk dat een doodskist niet veel meer ruimte zal bieden.

Wanneer Ans terugkomt, schuifel ik aan de hand van Ans naar beneden en besluiten we om de eerstvolgende trein naar Brienz te nemen. Lang hoeven we niet te wachten. Het treintje komt zo! Maar och, wat hangt die treeplank hoog boven de grond. Terwijl we staan te wachten, spreek ik met Ans een ‘plan van aanpak’ door. Zoals ik hierboven al heb aangegeven, maakt Ans in dit soort situaties vaak verkeerde keuzes, goede afspraken zijn dus belangrijk. Maar…, onze bezorgdheid blijkt ongegrond. Wanneer onze kaartjes worden gecontroleerd, ziet de vrouwelijke medewerkster op de een of andere manier dat er hulp nodig is. In een voor mij onverstaanbaar dialect stelt ze een vraag, maar begrijp ik wel wat ze bedoeld. Een lang gekoesterde droom lijkt in vervulling te gaan: een kontje van een stevige Zwitserse dame.

Maar nee, toch verkeerd begrepen. Ze loopt met ons mee en tovert uit een afgesloten cabine een krukje. Tja, ondanks de teleurstelling geef ik in mijn beste Duits aan dat ik dit zeer op prijs stel en bedank haar. Samen met het krukje, de vriendelijke medewerkster en mijn enthousiaste Ans, plof ik even later op het houten bankje van onze panoramawagon neer....

...De reis naar beneden verloopt sneller dan de heenreis. Echter, mijn ruime zitplek wordt gaandeweg almaar kleiner door op het traject niets ontziende, instappende reizigers. Op het laatste stuk zit ik in het hoekje geperst en bedenk dat een doodskist niet veel meer ruimte zal bieden. Tja, die rösti zit mij niet lekker, ligt ook nog eens zwaar op mijn maag en dan willen er wel eens enge gedachten in je hoofd gaan rondspoken.

Eenmaal beneden, lopen we naar onze C-Max. Toveren in een handomdraai mijn scootmobiel tevoorschijn en even later rijd ik over de promenade van Brienz, geflankeerd door mijn persoonlijke lakei Ans. Is dit vakantie of niet? Jos heeft weer gelijk gehad: ondanks de dreigende wolken die af en toe boven onze hoofden hingen, is het nog steeds droog, de zon schijnt volop en de temperatuur bedraagt nog steeds 26 graden...

Voordat we onze wandeling door Brienz beginnen, nemen we eerst een kopje koffie bij een kiosk aan de rand van de Brienzersee. Het is er rustig en de zon doet zijn heilzame werking op geest en lichaam. Hoewel we echte besneeuwde bergtoppen moeten missen, werkt het idyllische tafereeltje erg inspirerend: we komen weer eens niet uitgefotografeerd.

Het is er rustig en de zon doet zijn heilzame werking op geest en lichaam.

Helaas, ook aan het sprookje van vandaag komt een einde. We rijden over de noordoever van de Brienzersee terug naar onze vakantiewoning in Spiez terwijl de eerste kleine druppels regen op onze voorruit neervallen. We rijden door dorpjes als Oberried, Niederried en Goldswil. Stuk voor stuk dorpjes die onze aandacht trekken en een volgende keer op een kort bezoek kunnen rekenen.

...’s Avonds, na het eten en nadat we de foto’s vandaag hebben bekeken, zit ik achter mijn computer wat berichtjes op het forum te lezen en te schrijven. Net wanneer ik aan mijn dagverslag wil beginnen, komt Ans weer binnen stormen: “Frans, Frans…, kom eens kijken naar die mooie zonsondergang!” Jawel, Jos had het ons al gezegd dat er hier zo vaak mooie zonsondergangen te zien zijn. Snel pak ik mijn Olympus met groothoek objectief en probeer hier eens de zonsondergang mee te fotograferen. Of het lukt…? Het dagverslag zal vandaag iets langer op zich laten wachten.