Dinsdag, 16 juni 2009
Gisterenavond, vannacht en vanmorgen heeft het flink geregend. Van de voorspelde 10 tot 20mm moet alweer het nodige naar beneden zijn gekomen. Op dit moment wordt het wat lichter en Ans heeft net naar buiten gekeken en gezegd dat in Thun de zon al schijnt. Jawel, mijn Ans is vanmorgen weer in een optimistische bui. Hoewel…, de temperatuur is gezakt tot zo’n 17 graden. Vind ik de temperatuur toch nog redelijk goed aanvoelen, mijn Ans ziet wat blauwtjes en vindt het aan de koele kant. Tja, het kan verkeren in vakantieland!

Jawel, mijn Ans is vanmorgen weer in een optimistische bui.

Ondanks dat Ans vanmorgen al wat lichtpuntjes boven Thun heeft gezien, regent het op dit moment bij ons nog stevig door. 

Wat te doen vandaag? Persoonlijk vind ik de dag van gisteren super. Die uitspraak had ik begin van het jaar nog niet van mezelf verwacht. Sterker, vorige week zelfs niet. Maar de combinatie van scootmobielgebruik en wat wandelen bevalt me goed. Gisteren werd ik met menig afgunstige blik bespied. Scootmobielen zijn hier een zeldzaamheid; we hebben er nog geen gezien. Dat geldt zeker voor deze demontabele uitvoering. Gisteren heb ik op de terugweg naar de auto, Ans in de scootmobiel laten rijden en erzelf naast gelopen. Omdat ik mezelf aan de rugleuning kan vasthouden, gaat het (wat rechter) lopen een stuk beter. Helaas, een gewone wandeling in de bergen blijkt geen optie meer.

Scootmobielen zijn hier een zeldzaamheid; we hebben er nog geen gezien. Dat geldt zeker voor deze demontabele uitvoering.

Inmiddels is het half elf en droog. Toen we gisteren vanuit Thun huiswaarts reden en Schloss Schadau links van ons zagen liggen, wisten we het meteen: hier gaan we terug voor het maken van foto’s. Wel, het lijkt ons een goed idee om deze belofte vandaag aan onszelf in te lossen. Kortom, twee tellen droog en even later zitten we al in onze C-Max met een Werther’s Echte in de mond onderweg naar het mooie Thun...

...Hoewel alles er een beetje somber uitziet, probeert de zon af en toe toch iets van zich te laten zien. Rond elf uur staan we op dezelfde parkeerplaats als gisteren. Vanaf deze parkeerplaats hoeven we de straat slechts schuin over te steken om de eerste stappen in het mooie slotpark te zetten. Zon of geen zon, ons enthousiasme kent zoals gewoonlijk weinig grenzen. Al fotograferend wandelen Ans en ik door het park.

Terwijl het stoomschip Blümlisalp proefvaarten maakt, moeten wij weemoedig constateren, dat het uitzicht over de Thunersee met helder weer fantastisch moet zijn.

Terwijl het stoomschip Blümlisalp proefvaarten maakt, moeten wij weemoedig constateren, dat het uitzicht over de Thunersee met helder weer fantastisch moet zijn. Tja, als! Nu is het richting Thun binnenstad wat zonnig, Over de Thunersee is helaas het grootste deel van de bergwereld door een dik wolkendek aan ons oog onttrokken. Jammer, maar het is niet anders en we proberen een deel van de teleurstelling met een goede boterham weg te eten...

...Vanuit Thun rijden we door naar Oberhofen. In een vakantieverslag van Wouter (Alpenfreaks) hebben we mooie foto’s van dit plaatsje gezien. Een reden te meer om dit pareltje aan de Thunersee eens met eigen ogen te bezichtigen. We rijden onze C-Max in een parkeergarage tegenover het slotpark. In een handomdraai toveren Ans en ik mijn scootmobiel uit de kofferbak en zetten hem in elkaar. Wij zijn daar zo bedreven in, dat het ons nog geen drie minuten duurt om alle onderdelen uit te laden en het tot een rijdbaar geheel te smeden. Jawel, menig Formule 1 team kan hier een puntje aan zuigen. We scheppen er een waar genoegen in om met zijn tweetjes de klus zo snel mogelijk te klaren. Soms overtreffen we onszelf en zijn in staat om genoegzaam achterover leunend elkaar de hand te drukken.

In alle euforie hoor ik het motortje van mijn scootmobiel gieren van plezier.

Nu de grootste schroom is verdwenen, rijd ik parmantig en bedreven in mijn metallic-rood gekleurde scootmobiel de parkeergarage uit, bonk argeloos van het net iets te hoge stoepje af, steek onder toeziende, maar o zo benijdenswaardige, ogen van een aantal wachtende buspassagiers de weg over om aan de overzijde van de weg een smalle, steile steeg in te duiken richting de Thunersee. In alle euforie hoor ik het motortje van mijn scootmobiel gieren van plezier. Wat een uitkomst hè?

Tja, vooral die historische keien doen niet alleen mijn scootmobiel kreunen, maar ook mijn lichaam krijgt het zwaar te voorduren.

Ans loopt en ik rijd door het mooie slotpark van Schloss Oberhofen. Het park is mooi. Helaas begint het ook wat te druppelen. Dit komt het maken van mooie foto’s niet ten goede, maar ondanks dat weten we toch weer vele leuke plaatjes te schieten. Mijn karretje krijgt het behoorlijk voor zijn kiezen. Het gaat steile hellingen op en af, moet door grind, over gras en historische keien bij het slot van Oberhofen. Tja, vooral die historische keien doen niet alleen mijn scootmobiel kreunen, maar ook min lichaam krijgt het zwaar te voordurenj. Mijn niet afgeveerde vierwielige Sterling Sapphire 2 houdt hier niet van en ook van mij had er wel een glad gestreken asfalt baantje voor rolstoelen aangelegd mogen worden. Maar het karretje kan zich bewijzen en we houden het heel.

Tja, wat doe je in zo’n geval? Wel, dan ga je meteen weer opnieuw aan de slag.

Voor de aanlegsteiger in Oberhofen is een terrasje. We trakteren onszelf op een cappuccino met een Nussgipfel en maken ondertussen een aantal foto’s van het slot en zijn omgeving. Die Nussgipfel lijkt op een banketstaaf met notenvulling. Zelf vind ik er niet zoveel aan. Ans vindt het baksel wel lekker en eet meteen een deel van mijn Nussgipfel op. Terwijl we op het punt staan om terug te keren naar de auto, begint prompt de zon wat te schijnen. Tja, wat doe je in zo’n geval? Wel, dan ga je meteen weer opnieuw aan de slag.

...Van Oberhofen rijden we door naar Gunten en Beatenberg. In Gunten komenn we langs het Park Hotel waar Jos (forumlid) het altijd over heeft. Wel, zijn enthousiasme is te begrijpen. De noordzijde van de Thunersee is op zich al mooi, het uitzicht op de besneeuwde bergwereld wellicht nog mooier. Helaas blijft al dat schoons vandaag verborgen achter een dik wolkendek. Geen nood, we hebben onszelf alvast beloofd dat het zeker niet de laatste vakantie aan de Thunersee zal zijn.

Helaas, niet alleen het plekje is onvindbaar, ook de bewolking laat het maken van een mooie foto niet toe.

Van Gunten gaat het naar Beatenberg. We rijden zelfs door naar Beatenberg Dorf. Ondanks de begeleidende sms’jes die Jos ons vandaag heeft gestuurd, lukt het ons echter niet het mooie plekje te vinden voor het maken van een foto van de Thunersee waar Jos het telkens over heeft. Helaas, niet alleen het plekje is onvindbaar, ook de bewolking laat het maken van een mooie foto niet toe.

Op de terugweg willen we nog even in Interlaken rondkijken. Echter, de klok staat inmiddels op half zeven. Voor ons een reden om de weg toch maar te vervolgen naar Spiez....

...In Spiez zien we Schloss Spiez vanaf de weg beneden liggen. “Kijk eens hoe mooi Schloss Spiez daar ligt!”, zegt Ans. Wel, zo’n opmerking gaat aan mij niet onopgemerkt voorbij. Ik keer de auto en even later staan we met ons tweetjes weer te fotograferen.

Jawel, komt m’n Ans weer binnenstormen: “Kom eens gauw! Een mooie zonsondergang!” Tja, daar gaan we weer.

Rond kwart voor acht komen we aan bij onze vakantiewoning. Na het eten en het bekijken van de foto’s, wil ik aan het verslag beginnen. Jawel, komt m’n Ans weer binnenstormen: “Kom eens gauw! Een mooie zonsondergang!” Tja, daar gaan we weer.