Maandag, 18 sept. 2006
Ondanks dat de weersvoorspelling aangeeft dat het vandaag beter zou worden, zit het, wanneer we opstaan, potdicht en regent het. Welke richting we ook kijken, het is overal even bewolkt en nevelig. Ook Jungu, het door ons beminde bergdorpje aan de overzijde van het Mattertal, ligt er troosteloos bij en is slechts af en toe door het wokendek waar te nemen.

De weerbeelden op de tv geven over heel Zwitserland voor vandaag en morgen regen met uitzondering van Bettleralp, Saas Fee, Zermatt, etc., kortom in het zuiden van Zwitserland zou het goed moeten zijn. Maar ondanks dat is er geen zonnetje te ontdekken. Nee, zelfs nog geen zonnestraaltje. Maar zoals altijd heeft elk voordeel ook zijn nadeel: alle kleuren die we vanuit het raam kunnen ontdekken, zien er fris uit. De waterdruppels aan de lijn voor de woning van Kees en Anita wachten op een eerste windvlaag die ze losrukt zodat ze hun weg kunnen vervolgen. Maar nee, het is windstil.

Wat te doen op zo´n dag? Ik bestudeer mijn voorbereiding die ik op de computer heb meegebracht en kom uit bij twee wandelingen die Jan van de Alpenfreaks mij heeft doorgemaild:

• Een wandeling bij de suonen van Mund, deze wandeling is in onze vakantie van mei/juni mislukt.
• Een wandeling van Fiesch naar Fieschertal.

Zelf opteer ik voor de wandeling van Fiesch naar Fieschertal omdat de wandeling bij Mund onder deze omstandigheden weinig uitzicht biedt. ...

... Ik ga eens buurten bij Kees en Anita. Die twee zitten nog aan het ontbijt en hebben daarbij uitzicht op het troosteloze en kleine wereldje buiten. Ik deponeer mijn voorstel bij wijze van spreken tussen de boterhammen op tafel en vraag wat zij ervan vinden. Wel, Kees en Anita zien mijn dagbestemming wel zitten en stemmen meteen in. We praten nog wat bij, uiteindelijk hebben we elkaar een hele nacht niet gezien, en vervolgens ‘snel’ ik naar mijn Ans één verdieping hoger. Nou ‘snel’, ik probeer te snellen want bij de gangdeur blijf ik al met mijn arm (wil nog wel eens slingeren) achter de klink hangen, bij de trap naar boven blijkt de leuning toch weer iets verder weg dan gedacht en moet ik voor de eerste traptrede toch zo’n drie keer opnieuw aanzetten en onze gangdeur krijg ik amper opengeduwd. Tju, een wereld zonder m’n Ans zou toch wel heel lastig worden realiseer ik mezelf terwijl ik zowat over de 1 cm hoge dorpel de gang naar de woonkamer in struikel.

Niet veel later maken we onze spullen klaar en om half elf rijden gaat het met z’n viertjes in een rode Subaru door de regen naar Visp. Vanuit Visp gaat het door het Rhônedal richting Brig en vervolgens naar Fiesch.
Zoals ik al in mijn verslag van mei/juni heb aangegeven, is het Rhônedal vanaf Naters prachtig. Toen schreef ik: “De weg vanaf Naters naar de afslag Nufenenpass bij Ulrichen is rond deze tijd van het jaar en met dit weer van een wonderbaarlijke schoonheid, bijna onwaardig om er met de auto doorheen te rijden. Of is deze schoonheid te wijten aan onze euforische stemming door het mooie weer? … Het felle zonlicht zorgt voor een extra contrast tussen de frisgroene blaadjes en hun schaduw. De Rhône af en toe zichtbaar tussen het lover als een zilveren slang kronkelend vanonder een brug. Links passeert geruisloos de Glacier Express op weg naar de sneeuw. De panoramaruiten weerkaatsen het zonlicht en het contrasterende rood van de wagons geeft het geheel een bijna feestelijke uitstraling.” Elk seizoen heeft zijn bekoringen want de oude bruggen en viaducten geven het geheel een hoog modeltreingehalte en de links aan ons voorbij rijdende Matterhorn-Gotthardbahn draagt hier een flinke steen aan bij terwijl rechts van ons de Rhône wild kolkend zijn water afvoert.

In Fiesch rijden we meteen naar de parkeerplaats bij de Eggischhorn kabelbaan. Voordat we aan onze wandeling beginnen, trakteren we onszelf eerst op een kop cappuccino. Daarna lopen we, op aanwijzing van Jan, over de rolstoelwandelweg langs de rivier naar Fieschertal. Terwijl het nog steeds wat licht regent en de wolken veel van de schoonheid van dit dal verhullen, kan ik slechts constateren dat ik nog niet echt onder de indruk ben. Maar toch, ondanks de pijn in mijn nekspieren die ontstaat door het constant omhoog moeten houden van mijn hoofd en die mij al dagenlang een barstende hoofdpijn bezorgen, stemt het geheel mij intens gelukkig. De wandelweg stelt mij in staat om met mijn wandelstokken geheel op eigen kracht in een, voor mij, lekker tempo voort te waggelen ondertussen met mijn schoonzus Anita heerlijk bijkletsend.

Aan het einde van Fiesch ligt een brug over rivier. In de voorbije tijd zijn hier al een aantal treinen overheen gereden en nu is het wachten op een volgende omdat volgens ons dit schouwspel toch op het digitale geheugenkaartje moet worden vastgelegd. De trein laat lang op zich wachten en omdat niet alleen Kees per se een foto van dit modeltrein tafereeltje wil maken, doden we onze tijd door alvast een deel van ons brood op te eten. De trein laat langer op zich wachten dan voorzien en gelukkig heeft (de altijd etende) Anita genoeg ander lekkers bij zich om de tijd te doden. Na een poosje kondigt de Matterhorn-Gotthardbahn zich met een scherpe fluit vanuit de bossen boven ons aan. Iedereen staat klaar om foto´s te nemen, Kees heeft een dubbele taak omdat hij dit buitenkansje ook nog op de video wil vastleggen en stilzwijgend bestaat bij ons de vrees dat Kees het niet red en dat we nog een schier half uurtje moeten wachten; zoveel brood en koekjes hebben we nu ook weer niet bij ons.

Even later wandelen we tevreden en keuvelend verder richting Fieschertal. Ondanks de bewolking worden genoeg foto´s genomen. Ik zie het zelfs als een extra uitdaging om onder deze weersomstandigheden de schoonheid van dit dal te kunnen vastleggen.
In Fieschertal gaan we via de Grutliweg terug naar Fiesch. Het eerstvolgende dorpje, Wichel, na Fieschertal mag er best zijn. De houten huisjes zien er bijzonder leuk uit en staan mooi gegroepeerd. De Grutliweg of Waldweg gaat hoog door het bos terug naar Fiesch. Dit betekend dat er de nodige meters moeten worden gestegen. De stenen en boomwortels leveren voor mij dit keer geen echte problemen op en ik beleef er ondanks het mindere weer het nodige plezier aan. De voldoening van mijn kant is dan ook bijzonder groot wanneer we om kwart voor vijf terug zijn in Fiesch. Eindelijk weer eens een wandeling die ik bijna volledig op eigen kracht heb gemaakt. We gaan nog iets drinken in hetzelfde restaurant waar we ook vanmorgen onze cappuccino hebben gedronken.
De planning was om bij hotel/restaurant Post van Paul Hendriks in Lax langs te gaan, maar helaas gaat dit feestje niet door; we hebben haast, tja, zelfs in de vakantie. Om kwart over vijf rijden we snel naar Visp. Anita moet nog wat inkopen doen bij de Carrefour en ook wij maken maar meteen gebruik van de gelegenheid om nog wat inkopen te doen.
Om kwart over zeven zijn we weer terug in Rittinen. ´s Avonds, na het eten, komen Kees en Anita nog even napraten en worden de foto´s uitgewisseld. Met z’n viertjes zijn we het er over eens dat het vandaag, ondanks het weer, een heerlijk dag was, maar zijn benieuwd wat de dag van morgen brengt; de weersvoorspelling is in ieder geval goed.