Grächen

Buiten ziet het er uit zoals ik mezelf in mijn hoofd voel: bewolkt en zeer nevelig.Klik hier voor de kaart van GrächenZondag, 17 september 2006
Om zeven uur staan we naast ons bed. Tju, ondanks dat ik goed heb geslapen barst ik van de hoofdpijn; en dan heb ik gisteravond nog niet eens alcohol genuttigd.

Buiten ziet het er uit zoals ik mezelf in mijn hoofd voel: bewolkt en zeer nevelig. Blijkbaar is er vannacht ook de nodige regen gevallen. De weerberichten op de tv stemmen ons voor vandaag en morgen niet echt vrolijk. In heel Zwitserland is het bewolkt en wordt er regen voorspeld; tijd om mijn verslag bij te werken, toch!

Terwijl ik aan de keukentafel het ‘onderbroekenrelaas’ van gisteren zo goed mogelijk op papier probeer te zetten, is Ans overgegaan tot de orde van de dag. Weemoedig denk ik terug aan die mooie mobile harddisk voor dat zachte prijsje, een koopje. Nu moet ik mezelf zorgen maken dat ik mijn foto’s niet verlies. Ik had hier kunnen genieten van het zacht spinnende geluid van dat blokje technisch vernuft. Ook richting het Rhônedal bestaat het zwerk alleen uit wolkenMaar nee, daarvoor in de plaats liggen een aantal witte broekjes met een lichtblauw strikje in de kast. Het nut van het lichtblauwe strikje is mij overigens niet geheel duidelijk. Het aanbrengen van dit frutseltje is niet functioneel en werkt volgens mij alleen maar prijsverhogend tenzij men verwacht dat ik mijn Ans als een soort bonbon tot mij zal nemen. Nee, dan het gratis bijgeleverde draagtasje bij die mobile harddisk die nu nog ligt te glimmen bij de Carrefour, dat is pas nuttig. Wanneer ik richting Ans kijk, zie ik haar met een tevreden gezicht achterover hangen op de bank in de woonkamer met een puzzelboekje in haar handen. Zo zie je maar weer, flitst het door m’n hoofd. Zijn we alle twee iets vergeten, pakt het voor de één toch beter uit dan voor de andere en zo te zien heb ik weer aan het kortste eind getrokken.

Om tien uur komen Kees en Anita informeren wat we vandaag zullen doen. Ik stel voor om nog even af te wachten of het weer iets wil verbeteren en anders naar Grächen te wandelen; bewegen wil ik in ieder geval.
Ik besluit om rond twaalf uur naar Grächen te lopen en kies ervoor om door de bossen en langs de suonen te lopen.Het ene moment lijkt het iets lichter te worden, het andere moment zijn er geen bergen meer te bespeuren en onderwijl blijft het maar regenen.

Ik besluit om rond twaalf uur naar Grächen te lopen en kies ervoor om door de bossen en langs de suonen te lopen. Mijn mede vakantiegangers hebben geen probleem met mijn voorstel, zij hebben met dit weer ook geen alternatief.

Het eerste stuk naar de weg naar Gasenried is al vrij steil, vervolgens gaan we drie plateaus steil omhoog. Niet langs de suonen maar rechtstreeks van de ene naar de andere waterleiding. Het laatste stuk gaat over een vrij breed pad rechtstreeks naar Grächen. ...

Mijn mede vakantiegangers hebben geen probleem met mijn voorstel, ... ...zij hebben met dit weer ook geen alternatief.
Niet langs de suonen maar rechtstreeks van de ene naar de andere waterleiding. Het laatste stuk gaat over een vrij breed pad rechtstreeks naar Grächen.
Nu is dat stijgen voor mij bij een eerste wandeling geen kattenpis en ik schakel zelf dan ook al snel over op eco-stand ...... Het omhoog lopen, of dat nu een trap is of een helling, gaat steeds moeilijker. Als een ware 'brak' loop ik zowat met mijn neus over de grond en lijk het spoor van mijn voorgangers op de reuk te volgen. Het stijgen bij zo'n eerste wandeling is voor mij dan ook geen kattenpis en ik schakel derhalve snel over op eco-stand (=spaarzaam om gaan met energie, dus weinig praten of zo u het iets banaler wilt 'niet lullen'). Daarentegen is Anita één spraakwaterval en zij ziet tussendoor ook nog kans het nodige aan koekjes, snoepjes, etc. te eten. Onvoorstelbaar, ik heb het al vaker opgemerkt: wat een energie heeft mijn schoonzus. Het zicht is slecht door de vele wolken, maar af en toe worden toch de bergtoppen zichtbaar en lijken ze nog hoger dan dat ze in werkelijkheid al zijn; och, alles heeft zo z´n charmes. ...
We stappen snel het Walliserhof binnen en bestellen een cappuccino met apfelstrudel.  ...na die eerste cappuccino komt een tweede en even later kiezen we voor punch bij gebrek aan gluhwijn.

... maar je merkt van jezelf dat je op zo'n dag toch meer met je camera 'de lichtpuntjes' opzoekt.... In Grächen valt op dit uur niet veel te beleven. Veel mensen zitten nog in de kerk, anderen zitten wellicht in een café. Hoe aardig Grächen er bij zonneschijn uit kan zien, zo’n troosteloze aanblik biedt het nu. Ook wij zoeken derhalve ons heil in een restaurant. We stappen snel het Walliserhof binnen en bestellen een cappuccino met apfelstrudel. De apfelstrudel ziet er fraai uit en moet dan ook door Kees in alle standen op de digitale kaart worden vastgelegd. Samen zijn we het er over eens dat dit weer ook leuk is en dat het hier gezellig kletsen is. Kortom, na die eerste cappuccino komt een tweede en even later kiezen we voor punch bij gebrek aan gluhwijn. De stemming komt er nu echt in en voor ons mag het nog wel even blijven regenen. De kater kwam, na het zien van de rekening, echter sneller dan verwacht. Maar ja, het is gezellig en tenslotte is het vakantie.
De weg terug verloopt redelijk. Bij de bakker, die gelukkig open is, kopen Ans en Anita nog wat lekkers voor vanavond bij de Koffie. ...

Ondanks de nevel en regen ... ... proberen we toch de nodige plaatjes te schieten.
In de steegjes vind je genoeg terug van het oude Grächen.... Het pad naar Niedergrächen is vrij steil en al snel voel ik mijn bovenbenen niet meer en moet ik een aantal keren pauzeren.
Ans en ik zijn het er bij thuiskomst over eens dat het ondanks de regen toch een fijne middag is geweest. ´s Avonds gaan we bij Kees en Anita op de koffie en bekijken de foto´s die Kees gisteren en vandaag heeft gemaakt. Even later komt ook Tony. Tony weet ons weer het nodige te vertellen, zo ook dat de rivier die naast hun huis naar beneden komt gevoed wordt door een ondergronds meer boven in de bergen. Dit meer schijnt zo ongeveer eens in de vijftien jaar ervoor te zorgen dat de rivier ´uitbreekt´. Gelukkig is de bedding volgens Tony voldoende uitgediept zodat echte problemen niet zullen ontstaan.
Tony moet morgen alweer om vijf uur op en gaat niet al te laat naar huis. Voor ons wordt het ook tijd om naar bed te gaan. Het was, ondanks het sombere weer, een leuke dag waarop de nodige foto's zijn gemaakt. Dit soort dagen moeten natuurlijk niet te veel in een vakantie voorkomen, maar je merkt van jezelf dat je op zo'n dag toch meer met je camera 'de lichtpuntjes' opzoekt. Het maakt je als het ware creatiever, je kijkt anders naar je omgeving en het blijkt dat ook dit weer zijn mooie kanten heeft. Nu maar hopen dat het morgen beter weer wordt.
vorige pagina /
volgende pagina

Startpagina Startpagina