Saas Fee
Óók deze ochtend start met een strak blauwe, wolkenloze hemel.Klik hier voor de kaart naar Saas Fee

Donderdag, 21 sept. 2006
Óók deze ochtend start met een strak blauwe, wolkenloze hemel. Een beter begin van de dag kun je jezelf niet wensen. De vierduizenders, waarop wij vanaf onze vakantiewoning uitkijken, laten hun besneeuwde toppen het vroege zonlicht weerkaatsen. De Bishorn (4153m), laat zijn besneeuwde top trots boven de andere bergen uitsteken alsof hij wil bewijzen dat hij toch wel bijzonder hoog is.

Snel ga ik na het ontbijt met mijn verslag verder; zo´n start werkt inspirerend. Terwijl ik schrijf, ben ik in gedachten al bezig met datgene wat we vandaag zullen gaan doen. Zelf opteer ik voor Saas Fee mede omdat ook Kees had aangegeven om naar Saas Fee te willen gaan; dit is de dag bij uitstek.

Wanneer we vanuit de parkeergarage het autovrije Saas Fee inlopen, roepen de strak blauwe, wolkenloze hemel, besneeuwde bergtoppen en gletsjers meteen herinneringen op aan ons eerste bezoek aan Saas Fee enkele jaren geleden.Nadat ik mijn verslag van woensdag heb bijgewerkt, ga ik naar Kees en Anita om te informeren hoe het met de arm van Anita is gesteld. Anita heeft goed geslapen en van haar arm heeft ze weinig last gehad. "Kijk, dat is het betere werk!", roep ik enthousiast uit en hoop hiermee een goede basis te leggen voor mijn plan. Ik stel voor om naar Saas Fee te gaan. Kees en Anita willen echter al voor de middag naar het ziekenhuis in Brig gaan en strooien zodoende wat zand in de raderen. Stel, zo redeneren zij, dat de specialist niet hoeft te opereren, dan kan deze al voor de middag naar Anita´s arm kijken en kunnen zij na de middag hun plan trekken. Mocht de arts niet beschikbaar zijn, dan willen ze de tussenliggende tijd in Brig doorbrengen en na het bezoek aan het ziekenhuis kijken welke tijd hun nog rest om iets te ondernemen. Zeker bij goed weer is een bezoekje aan Saas Fee altijd de moeite waard.Tja, dit vereist een tactische en grondige aanpak en vooral een goede motivatie om die twee voor mijn plan te winnen. Ik geef aan dat ze het beter anders kunnen aanpakken: "We gaan nu naar Saas Fee en kijken welke tijd ervoor nodig is om uit het Saastal te geraken. Tel daar een half uur bij op om naar Brig te rijden en je weet hoe laat je uit Saas Fee moet vertrekken. Volgens mij kun je tot ongeveer half drie in Saas Fee blijven voordat je naar Brig vertrekt.". Wat moet ik nog meer verzinnen om een mooie dag als deze niet verloren te laten gaan. "Wat vinden jullie ervan?", probeer ik voorzichtig. Kees pruttelt wat tegen en gaat het liefst voor de middag naar Brig. Anita daarentegen redeneert iets realistischer, voelt wel voor mijn plan en na nog wat heen en weer gepraat zijn ze alle twee door de bocht. Niet slecht gedaan hè? ...

Voor ons is Saas Fee bekend terrein, maar de nieuwe bezoeker kan ook de weg naar de Alpin Express snel vinden. Zoals altijd worden er weer genoeg foto's gemaakt, de omgeving leent er zich dan ook voor.
Als je deze trap op moet, kun je wel een verfrissing gebruiken.... Tussen kwart voor tien en tien uur vertrekken we met twee auto´s naar Saas Fee. In het Saastal rijdt een autobus voor ons en houdt het hele verkeer op. Ondanks dit oponthoud, rijden we toch binnen een half uur, zelfs met een sanitaire noodstop (m’n blaas is nu eenmaal aan de kleine kant), van Stalden naar Saas Fee. ...
Saas Fee

Over Saas Fee

Saas-Fee (1240 inw.; 1792 m) kan zich met recht een gletsjerdorp noemen. Dankzij de prima wandelpaden en dankzij de infrastructuur van de diverse kabelbanen lukt het iedereen om binnen een handomdraai aan de voet of zelfs te midden van de gletsjers te komen. Het dorp is per auto en per postbus te bereiken vanuit Visp (reistijd een uur). Ook vanuit Brig rijden bussen. De auto moet worden geparkeerd aan de rand van het dorp, waar ruime voorzieningen zijn ingericht (zomertarief: 11 Frank per dag, bij langer verblijf goedkoper d.m.v. korting via de Gästekarte). Kijk hier voor leuke chalets.

Wandelmogelijkhede te over in Saas FeeDoordat het dorp geheel autovrij is, kan men heerlijk door de mooie straten van het oude gedeelte slenteren. De vele elektrokarretjes, die wel zijn toegelaten, zoeven daar rustig doorheen. Veel cafés en restaurants bieden een eenvoudig dagmenu of de verschillende Walliser specialiteiten. Het museum van Saas-Fee, nabij de Dorfplatz (waar een beeld staat van pastoor Imseng, meer daarover in de Geschiednis van Saas-Fee), geeft aan de hand van vele voorwerpen een indruk van het leven van vroeger. Ook zijn er diverse mineralen te zien, die in de omgeving gevonden zijn. Het sportcentrum Bielen, vlak bij het postbusstation, biedt uitkomst bij slecht weer met een zwem-, stoom- en whirlbad, een tennisbaan en een sauna. Met gemiddeld 26 zonnedagen in de zomermaanden zult u er waarschijnlijk niet snel gebruik van maken. En 's nachts is het nooit te warm in Saas-Fee dankzij de hoogte van bijna 1800 meter.

Geschiedenis
De gletsjers die Saas-Fee omringen, hadden zich zo'n 10000 jaar geleden al teruggetrokken van de plaats waar zich nu het dorp bevindt. Zoals vele toeristische bergdorpen was ook Saas-Fee tot aan het eind van de negentiende eeuw een echt boerendorp. Het woord Fee kan dan ook daadwerkelijk worden teruggeleid naar het Duitse Vieh, dat vee betekent. De koeiebel rinkelt tegenwoordig echter nog maar nauwelijks in het dorp, of het moet bij de vele toeristenwinkels zijn: vrijwel de hele Saasser bevolking leeft nu van het toerisme. Dat toerisme ontstond in het midden van de negentiende eeuw, vooral op initiatief van de toenmalige pastoor Johann Josef Imseng, die zijn eigen huis als een onderkomen voor de eerste toeristen liet inrichten. Sommige bronnen vermelden dat deze pastoor de uitvinding van de ski's op zijn naam heeft staan. In 1883 werd het eerste echte hotel geopend. Tijdens onze wandeling van Hanigalp naar Saas Fee in 2003Kort voor de Tweede Wereldoorlog bereikte het toerisme een eerste hoogtepunt, maar tijdens de oorlog liep het weer sterk terug. Toen in 1951 de weg van Saas-Grund naar Saas-Fee werd geopend, begon het wintertoerisme zich langzaam te ontwikkelen. Vooral in de jaren zeventig werden talloze skiliften aangelegd, en in 1984 werd de hoogstgelegen metro ter wereld in gebruik genomen (bergstation op 3500 m). Daardoor ligt tegenwoordig het zwaartepunt van het toerisme in de winter. Trouwe gasten worden in Saas-Fee beloond: wie voor de 25e keer zijn vakantie doorbrengt, komt in aanmerking voor een gouden medaille van verdienste, uitgegeven door het toeristenbureau.

IJsgrot en Zomerski
Het hoogstgelegen uitstapje is naar Mittelallalin (3500 m), bereikbaar met de Alpine Express (kabelbaan met 30-persoonsgondels) tot Felskinn en vandaar met een kabeltrein (Metro Alpin). Op Mittelallalin is een draaiende panorama-restaurant. Het restaurant draait in één uur volledig om zijn as, en zo kan de bezoeker tijdens een hapje en een drankje genieten van 360 graden panorama. Picknicken is in het restaurant en ook op het buitenterras verboden. Vanaf Mittelallalin kan ook 's zomers geskied worden (alleen in de ochtenduren) op pistes met een totale lengte van 20 km, en er is een snowpark voor boarders. Ski's, maar ook skikleding, zijn in het dorp te huur. In de Allalingletsjer is een enorm ijspaviljoen uitgehakt, compleet met glijbaantje en kindertunneltjes. Langs de trappen worden de bezoekers er met bordjes op gewezen het rustig aan te doen: door de hoogte van 3500 meter is het zuurstofgehalte laag en kunnen inspanningen snel leiden tot duizeligheid.

Bron: http://www.wallisgids.nl

Over de Weisshorn

De Weisshorn (4505 m) is een berg in de Walliser Alpen in het Zwitserse kanton Wallis. De berg wordt in het oosten begrensd door het Mattertal met Zermatt, in het noorden door het Turtmanntal en in het westen door het Val d'Anniviers. In het zuiden zit de berg vast aan de Zinalrothorn en Dent Blanche.

De Weisshorn is de op drie na hoogste losstaande bergtop in de Alpen. De eerste beklimming vond plaats op 19 augustus 1861 door John Tyndall, Johann Joseph Brennen en Ulrich Wenger.

...Wanneer we vanuit de parkeergarage het autovrije Saas Fee inlopen, roepen de strak blauwe, wolkenloze hemel, besneeuwde bergtoppen en gletsjers meteen herinneringen op aan ons eerste bezoek aan Saas Fee enkele jaren geleden. Kees is, nadat hij Anita heeft geholpen met het aantrekken van de bergschoenen, meteen als een razende aan het fotograferen. Beiden zijn dol enthousiast en zijn blij dat ze niet eerst naar het ziekenhuis zijn gegaan. Terwijl Ans en Anita wat informatie halen op het toeristenbureau, zijn Kees en ik druk bezig met het nemen van foto´s. Wanneer Anita even later wat geld haalt uit de pinautomaat op het postkantoor, slaat ook Ans aan het fotograferen. Dit winters tafereeltje, zo vroeg in de herfst, is voor ons Nederlanders slechts een utopie.

Terwijl jeugd met ski´s en snowbords rondlopen en op skeelers of mountainbikes rondrijdende waaghalzen ons de plooien uit de broeken rijden, lopen wij al fotograferend naar het kabelbaanstation van de Alpin Express. Onderwijl de zon de cabine opwarmt, bereiken wij het eerste tussenstation op 2500m. We stappen meteen in de volgende cabine die ons naar de respectabele hoogte van 3000m brengt. Vanaf hier gaat het met de Fee Express verder naar 3500m. Door een lange gang komen we in een soort sluis. In deze sluis is het erg koud, maar Ans en ik gaan ervan uit dat het boven bij het restaurant in de zon aangenamer zal zijn en als echte diehards weerstaan we deze tijdelijke ontbering in korte mouwen. ....

Met twee kabelbanen gaan we eerst naar 2500 m... ... en vervolgens naar 3000 m.
Door een lange gang komen we in een soort sluis. Vanaf hier gaat het met de Fee Express verder naar 3500m.
Het panorama dat je boven aantreft is werkelijk fantastisch.
Het panorama dat je boven aantreft is werkelijk fantastisch.
Boven op het terras van het restaurant lopen we meteen in de sneeuw.... Boven op het terras van het restaurant lopen we meteen in de sneeuw. Het uitzicht is adembenemend. Een wit wolkendek, dekt aan de ene zijde de bergtoppen af, terwijl aan de voorzijde de wolken als een soort waterval naar beneden lijken te vallen. Aan de andere zijde reikt het zicht tot aan de Jungfrau. Kees en Anita zijn er nu echt van overtuigt dat zij de goede keuze hebben gemaakt en hadden dit voor geen goud willen missen. Bij mij roept dit tafereel een herinnering aan de Mölltal- en Stubai-gletsjer op. Een vergelijking laat dan ook niet lang op zich wachten. De Mölltalgletsjer in Oostenrijk gaf mij nog meer een gevoel van vrijheid omdat ik daar werkelijk het gevoel had op een topje (zonder restaurant) te staan. Dat gevoel van vrijheid komt natuurlijk doordat je op de Mittelallalin weliswaar op een respectabele hoogte van 3500 m staat, maar de omliggende bergen zijn doorgaans toch nog meer dan 500 m hoger. Op de Mölltalgletscher sta je t.o.v. de omliggende bergen nagenoeg op de top.
De Mölltalgletsjer gaf mij nog meer een gevoel van vrijheid omdat ik daar werkelijk het gevoel had op een topje (zonder restaurant) te staan.
Ook bij Ans was het gevoel van vrijheid op de Mölltalgletsjer groter.
Foto impressie van ons verblijf op de Mittelallalin in Saas Fee.


Interval seconden

... We komen niet uitgefotografeerd, wetende dat straks veel foto´s op elkaar zullen lijken. Maar wat maakt het uit. Fotograferen is fijn en zelf zie ik elke foto als een kunststuk en een uitdaging om datgene wat je ziet zo goed mogelijk weer te geven. Met fotograferen ben je ook intensiever bezig met je omgeving. Telkens ben je weer op zoek naar dat ene plekje of dat ene moment dat je voor altijd wilt vastleggen. Thuis merk je dan vaak dat dit ene unieke moment toch weer niet zo uniek was of je komt toch weer foto’s tegen waarbij de omstandigheden weer net iets beter waren. Maar wat maakt het uit, relativeren kan altijd nog. Nu is het moment en we beleven er plezier aan, héél veel plezier zelfs.

De frisse lucht en de bezigheden zorgen voor honger en dorst. We eten ons meegebrachte brood op en zoeken het restaurant op. Hier blijft het voor Ans en Anita niet bij een kop koffie. Die twee nemen ook nog wat te eten mee, alleen jammer voor hun dat wij daar ook een deel van opeisen.

Impressie van ons verblijf in de ijsgrot


Interval seconden

Buiten op het platform maken we nog even een praatje met een aantal Nederlanders die ook in Zwitserland op vakantie zijn. Maar we moeten verder en ook een bezoek aan de ijsgrotten mag niet ontbreken. Kees, Anita en Ans vinden de ijsgrotten de moeite van het bekijken waard, zelf ben ik niet zo onder de indruk. We lopen door de gangen en ruimtes van de ijsgrotten en proberen wat foto´s te maken. Wanneer ik de trap naar de uitgang oploop, ondervind ik iets wat ik nog nooit heb meegemaakt: na een aantal treden te hebben opgelopen, ben ik buiten adem en gaat mijn hart als een razende te keer. Het wordt zelfs zwart voor mijn ogen, maar omdat ik gewend ben een bepaalde hoogte in één keer te overbruggen wil ik doorlopen. Gelukkig komen er mensen naar beneden en moet ik stoppen. Wanneer ik mezelf opricht zie ik Ans boven aan de trap staan te hijgen. Naar beneden kijkend, zie ik dat ook Anita een rustpauze heeft moeten inlassen. In eerste instantie denk ik dat de kou te veel van mij spieren heeft gevergd, maar Anita vertelt mij dat onderaan de trap staat dat je de trap rustig moet oplopen omdat je jezelf in hooggebergte bevindt. Natuurlijk! Je bent in zo´n ruimte en vergeet snel dat je jezelf op een hoogte van 3500m bevindt. Tja, zelf heb ik wel een verklaring voor het niet zien van dat bordje: doordat ik zo voorover gebogen loop, kijk ik, zeker bij het omhoog lopen, altijd naar beneden. Wil ik iets voor mij zien, dan moet ik eerst stoppen en mezelf oprichten. Maar Ans, mijn ogen, heeft het bordje ook niet gezien en heeft het eveneens moeilijk. Een ervaring op zich, maar toch iets om een volgende keer rekening mee te houden. ...

Op het eind van de middag vallen de wolken over de rand de diepte in.

... Na het bezoek aan de ijsgrotten, is het voor Kees en Anita tijd om naar Brig te vertrekken. Ans en ik halen nog een kop koffie en drinken die lekker buiten op het terras in de zon op. Nadat ik nog wat foto´s van ons tweeën heb gemaakt, is ook voor ons de tijd aangebroken om naar beneden te gaan. We lopen nog wat rond in Saas Fee en vertrekken dan naar Visp om nog wat inkopen te doen bij Carrefour.

Nadat ik nog wat foto´s van ons tweeën heb gemaakt, is ook voor ons de tijd aangebroken om naar beneden te gaan.Op het moment dat wij de winkel willen verlaten, komen Kees en Anita de winkel binnen. Anita heeft haar hand nog steeds in een steunverband en het blijkt dat het middenhandsbeentje is gebroken. Gelukkig hoeft de hand niet in het gips. We spreken af dat Anita nog wat voor bij de koffie haalt en dat wij ´s avonds naar Kees en Anita gaan om de foto´s te bekijken.

’s Avonds, onder het genot van een kop koffie en een lekker stuk gebak, zijn we het er met z´n allen over eens dat we het bijzonder treffen en dat deze dag niet had mogen ontbreken. Maar wat doen we morgen? Het is kiezen tussen Moosalp en het Lötschental. Kees en Anita willen nog heel veel en het mag op hun laatste dag niet te vermoeiend zijn. Anita ziet een wandeling van Moosalp naar Jungu (Volgens Tony een aanrader, één van de mooiste wandelingen.) ook wel zitten, maar dat wordt voor Kees te lastig. Die twee zijn er nog niet uit, morgen weten we meer. We gaan nu eerst naar bed voor een welverdiende nachtrust.

vorige pagina /
volgende pagina

Startpagina Startpagina