Ernen en Grimselpass

... Wat later op de ochtend verschijnt Dien, wederom met blik en handveger, op het toneel. Dien wil eigenlijk wel wat foto’s zien die wij de laatste dagen hebben gemaakt. Afin, de computer wordt aangezet en samen met een dol enthousiaste Dien bekijk ik de foto’s. Heerlijk toch! Kortom, een uurtje is niks als je met Dien aan de praat bent en voordat we het eigenlijk in de gaten hebben is de voormiddag al voorbij. Dien wil ons niet langer lastig vallen, nodigt ons uit voor morgenavond en vertrekt.

Inmiddels is het opgehouden met regenen en begint zelfs de zon af en toe door het wolkendek te breken. Dien heeft ons enthousiast gemaakt over Ernen, het plaatsje waar zij zondag naar toe zijn geweest. Omdat ook de ANWB in hun gids lovende woorden uitspreekt over dit dorpje, de helft van de dag al voorbij is en we ook toe zijn aan wat rust, besluiten we naar Ernen te gaan. Van daar zien we wel verder.

Maar eerst gaan Ans en ik naar Brig om te informeren hoe duur de treinkaartjes zijn naar Locarno. We parkeren onze Astra bij het station, lopen naar binnen en raadplegen de informatiezuilen. “Da’s-nie-niks”, roep ik uit. Een kaartje naar Locarno kost CHF98,-, omgerekend €56,- (toch even 124 oude guldens per persoon). Omdat er ook nog wat informatie verschijnt over dagkaarten, kortingen en half geld (tja, ons bent zunig), lopen we naar de informatiebalie. Helaas, om voor een dagkaart in aanmerking te komen moet er eerst weer een andere kaart van CHF150,- worden gekocht, geen optie dus. Verdere aanbiedingen zijn er niet, dus verlaten Ans en ik enigszins teleurgesteld het station.

Op naar Ernen. De reis naar Ernen gaat door het Rhônedal. Het weer is goed om te rijden en het dal is hier en daar bijzonder mooi. Kortom, voor we het beseffen zijn we bij de afslag naar Ernen. ...

... De weg was veelbelovend, maar bij het betreden van het dorpje is onze eerste indruk niet echt overweldigend. Beter gezegd: Ans is niet onder de indruk. Of het nu aan het weer ligt, weet ik niet, maar we hadden onszelf Ernen, na het lezen van de ANWB-gids, toch iets anders voorgesteld. Maar ja, als echte rasoptimisten hebben Ans en ik toch een wandeling door het dorp gemaakt. We lopen eerst naar de St. Georgkirche. Deze kerk bergt nog resten van fresco's en heeft zo'n goede akoestiek dat er jaarlijks een druk bezocht muziekfestival wordt gehouden. Wanneer we de kerk uitkomen, word ik getroffen door het prachtige uitzicht door het Rhônedal; zo'n laatste rustplaats zou ik mezelf ook wensen. ...

... Bij het wegrijden weet ik het zeker en ik zeg dan ook: "Ans, dit dorpje heeft toch iets moois!". Helaas, ondanks diverse pogingen, kan ik Ans hier niet van overtuigen.

We besluiten verder te rijden naar de Grimselpass. In Zwitserland hebben Ans en ik nog maar weinig passen gereden en vanaf Ernen is het ook weer niet zo ver, dus laten we het vandaag maar doen. De weg naar de Grimselpass verloopt zonder al te veel problemen. Hier en daar zijn wat wegwerkzaamheden, maar deze zorgen niet voor veel oponthoud. Het laatste stuk naar Gletsch is mooi. In Gletsch splitst de weg zich naar de Furkapass en naar de Grimselpass. ...

... Wanneer we van Visp naar Grächen rijden is het al donker. De weg van St. Niklaus naar Grächen rijd ik bij voorkeur wanneer het begint te duisteren of donker is. De koplampen van de tegenliggers zijn dan (soms al van ver) goed te zien, zeker in de spiegels die in de bochten staan opgesteld. Dit maakt het anticiperen een stuk eenvoudiger.

Terwijl Ans het eten klaar maakt zet ik de foto’s alvast op de laptop. Tja, het is al laat voordat we aan ons eten kunnen beginnen, maar het smaakt heerlijk en de wijn doet onze hoofden gloeien. Na het eten kijken we samen nog even naar onze foto’s om vervolgens lekker in onze stoelen te zakken, het was weer een heerlijke dag.