Dinsdag, 25 september 2007
Tja, Kees en Anita liepen al vanaf aankomst te somberen. Jawel, zij moesten zo hoognodig al meteen naar het weerbericht op de tv kijken. En jullie weten het inmiddels: voor Kees is er maar één type vakantieweer, en dat is zonnig weer met, als het even kan, een wolkenloze hemel. Want …, Kees ziet de wolken die aan het zwerk verschijnen, in gedachten steevast veranderen in fikse regenbuien en hiermee valt ook zijn creatieve drang om mooie foto’s te maken letterlijk in het water. Enne …, als ‘hoffotograaf’ zal hij daar wel gelijk in hebben; immers, wat zon op de foto kan geen kwaad. Belangrijker, Kees heeft zijn naam als ‘hoffotograaf’ van JacoPlaza uiteraard hoog te houden. Het toeval wil, dat ík als enfant terrible in ons gezelschap met heel dat gedoe niets te maken wil hebben en reageer doorgaans allergisch (of zeg maar gerust: als door een wesp gestoken) wanneer iemand een dag vooraf zegt dat het morgen gaat regenen. Laat staan dat ze dat al dagen vooruit roepen. Ik zie het wel op de dag zelf. Regen mag van mij, mits het niet te lang duurt. Eigen schuld, dikke bult, hoor ik jullie nu roepen bij het aanschouwen van de foto’s, en ik moet eerlijk bekennen dat ik een stilletjes “tju” over mijn lippen hoorde komen, toen ik zo juist, net iets voor half acht, in de woonkamer naar het raam ben gelopen. Na die drie zonovergoten dagen is dit letterlijk en figuurlijk een koude douche. Geen bergen, geen blauwe lucht en geen witte toppen te zien. Nee, ik kijk tegen een witte muur achter de tuin met daarin twee stoelen en een tafeltje wachtend op betere tijden; het wereldje is nu plots wel héél klein.

Even wil ik, zoals elke ochtend, het balkon oplopen. Maar net op het moment dat ik de kruk van de balkondeur naar beneden wil drukken om het balkon op te lopen, trek ik huiverend mijn hand terug alsof er een spanning van drieduizend volt op de kruk staat. Niet doen, flits het door mijn hoofd; het is te koud. Ik draai mezelf om en zie dat ook m’n Ans van het toilet de kamer in komt lopen: “Zal ik maar meteen het ‘natte weer draaiboek’ voor de dag halen Ans?” Ans reageert nuchter met een “Ziet er niet best uit hè! Later we maar kijken wat we vandaag het beste kunnen gaan doen.” Och, op deze manier hebben we meteen weer voldoende gespreksstof voor onder het ontbijt. Hoewel …, doorgaans heb ik daar, soms tot ergernis van mijn Ans, toch al geen gebrek aan. Och, op iedereen zit wel een vlekje, toch! ...

... Rond de klok van half elf vertrekken we met ons viertjes in de grijze Subaru naar Leuk-Stadt en parkeren deze in de kleine parkeergarage in het centrum. Het is koud en vochtig, maar gelukkig houden we het redelijk droog. Leuk-Stadt is niet alleen een leuk stadje. Ons geeft het vooral de gelegenheid om lekker met onze camera door het stadje te dolen. Kees is al vrij snel zoek en komt even later vanachter het kasteel van de bisschop van Sion vandaan en heeft daar de nodige foto’s gemaakt.

Kennelijk ben ik op deze wereld gezet met een (te) kleine blaas. Ik loop namelijk al een tijdje flink te knijpen en verzoek de rest van het gezelschap dringend toch vriendelijk om mee te gaan naar een café voor het drinken van iets warms (zal wel een cappuccino worden) zodat de rekbaarheid van mijn blaas niet langer op de proef wordt gesteld.

Na ons (gedwongen) intermezzo bij restaurant Krone dwalen we nog wat verder door het stadje alvorens naar Martigny af te reizen. ...

... Als we wat later via een omweg uiteindelijk aan de rand van de stad verzeild raken, ergens op de plek waar het amfitheater moet staan, wordt onze weg helaas versperd door een aantal in aanbouw zijnde tenten die laten aanzien dat hier de komende dagen iets belangrijks te vieren valt. Gelukkig probeert op het midden van de weg een (verkleumde) agente zich wat warm te lopen. We vragen aan haar hoe wij in hemelsnaam bij het theater kunnen komen. De, met dit weer niet te benijden agente, weet het schijnbaar ook niet meer, maar wijst ons toch een richting op die volgens haar de goede moet zijn. Zou er niet zo’n vreselijke taalbarrière tussen ons bestaan, ik zou ze meteen uitnodigen voor een warme kop koffie. Nadat we de aangewezen richting zijn uitgelopen, stranden we uiteindelijk weer in een in aanbouw zijnde tent. Een nieuwe informatieronde, nu bij wat werkvolk, stuurt ons wel de goede richting op en na wat heen en weer geloop komt het amfitheater alsnog van achter het ‘Musée et Chiens du Saint-Bernard’ in beeld.

Om onze nieuwsgierigheid niet langer op de proef te stellen, haasten we ons over het paadje van het museum naar het amfitheater. Maar wat een deceptie! Gaat men hier zo met cultuur om? Op mijn netvliezen staat nog steeds het amfitheater van Trier, dat Ans en ik heel wat jaartjes geleden eens op de fiets hebben bezocht toen we in Bollendorf op vakantie waren. Maar wat ik hier zie staan, is een ruïne die weliswaar de vormen heeft van een oud amfitheater, maar waar het nodige hekwerk en houten banken aan zijn toegevoegd. Erger, men probeert met allerlei toevoegingen voor een uitvoering of een of ander feest er nog een grotere puinhoop van te maken. “Tju, wat een trieste zooi weten ze er hier van te maken!”, bries ik. Ook de omgeving van het theater draagt niet bij om je in te kunnen leven hoe het hier ooit geweest moet zijn. Tel daar het sombere weer bij op en er zijn voldoende factoren aanwezig om subiet in een acute dip te schieten. Om toch een beetje de sfeer van weleer te proeven, bekijken we, nadat we het stof en de regendruppels hebben weggeveegd, de foto’s die aan de rand van het kapot gereden grasveld staan. Tja, de opdracht aan mezelf en mijn twee ‘mede amateur fotografen’: “Fotograferen is de kunst van het weglaten, probeer er iets van te maken!” Wel, of we erin geslaagd zijn laat ik later graag aan jullie beoordeling over. Veel meer kunnen we er hier op dit moment niet van maken! ...

... Anita, niet onder de indruk van onze inspanningen, is haar heil elders gaan zoeken. Tenminste …, nadat wij met ons drietjes ervan overtuigd zijn, dat er voor dit moment écht niet meer in zit, blijkt Anita spoorloos te zijn verdwenen. Omdat we, gezien haar leeftijd, niet voor een kidnapping hoeven te vrezen, stel ik voor om Anita maar in het museum te gaan zoeken. En ja hoor, Anita, die dacht dat het restaurant aan de voorzijde niet bij het museum hoorde, was omgelopen en aan de voorzijde het museum binnen gegaan en stond nu te ‘neuzen’ in de folders naast de balie. Kees, geboeid door die grote St. Bernardshond aan de muur, is meteen weer aan het fotograferen gegaan. Ikke …? Wel ik loop langs de vitrine van het restaurant, en laat die nou net vol met heerlijk uitziend gebak staan. De teleurstelling van daarnet, het tijdstip en het weer, geven voldoende aanleiding om er eens lekker voor te gaan zitten. Snel doen Ans en ik een ‘informatieronde’ bij de andere twee en voor Kees en Anita het beseffen zitten Ans en ik aan een tafeltje en staan er vier stuks aardbeiengebak met evenzovele kopjes cappuccino voor onze neuzen. Jullie zullen wel begrijpen, dat Ans en ik niet lang op die twee hoeven te wachten.

Na het bezoek aan het restaurant van het museum, lopen we weer naar het centrum van Martigny terug. We maken nog wat foto’s en sluiten de dag af met een bezoekje aan een klein overdekt winkelcentrum. Ans (beroepshalve) en Anita maken van de gelegenheid gebruik om een bezoekje aan de Coop supermarkt te brengen terwijl Kees en ik onze vermoeide lichamen even te rusten leggen op één van de bankjes in het winkelcentrum. En vraag me: wat is er nou leuker om allerlei mensen jong, oud, dik, dun, lelijk, knap, etc., aan je voorbij te zien trekken? Wat? Óh, met een kopje koffie d’r bij? Wel, de volgende keer dan!

Net iets voor zessen rijdt Kees zijn Subaru vanuit de parkeergarage richting de snelweg. Wanneer we langs Sion komen en de kastelen zien, geef ik alvast een schot voor de boeg: “Kunnen we deze week ook nog eens naar toe gaan als het weer zo blijft!” Rond de klok van zevenen, rijden we de oprit van Nadelgrat op. Het is er koud en nat. Snel gaan we naar binnen, ieder naar zijn eigen woning. Wat Kees en Anita eten weet ik niet, maar mijn Ans zal wel weer een lekkere maaltijd op tafel toveren en ik zorg ondertussen dat de glazen worden gevuld.