Donderdag, 20 aug. 2009
Over ons ochtend-ritueel hoef ik jullie niet veel meer te vertellen: om half zeven loopt de wekker af en om acht uur zijn we klaar om te vertrekken. Tenminste…, wanneer er niets tegen zit. Gelukkig, deze zonnige morgen verloopt alles op rolletjes. Het wordt vandaag 30 tot 33 graden. Kortom, als het enigszins kan, moeten we de hoogte in.

Om half negen gaan Ans en ik bij onze bovenburen een kijkje nemen. Anita en Kees willen naar de Hintertuxer gletscher. Twintig jaren geleden zijn zij daar met de kinderen vanuit de Achensee geweest. Nu willen ze met ons vanuit het Zillertal op herhaling. Ook Ans en ik willen deze gletsjer eens van dichtbij gaan bekijken. Wij hebben goede herinneringen aan de Stubaigletscher. Deze hebben we bezocht in de zomer van 2000.

Het Tuxertal is zeer mooi. De rit door dit dal, zal bij de meeste bergliefhebbers een echt vakantiegevoel oproepen.

Om 9.23 uur vertrekken we vanuit Kaltenbach naar Hintertux. Deze plaats blijkt voor m’n Ans onvindbaar op de kaart. Maar in het ANWB boekje, het is een open deur, staat dat we, hoe kan het anders, in het Tuxertal moeten zijn. Het is het meest toegankelijk dal en bijna het gehele jaar door voert de Gletscherbahn de skiërs naar de ijs- en  sneeuwwereld onder de Gefrorene Wand. De afstand vanaf Kaltenbach zal hooguit zo’n 40 km zijn. Maar het is druk op de weg. Héél druk. Het Zillertal is sowieso druk. Naar mijn mening zelfs te druk. De stroom auto’s naar het Tuxertal mag er ook wezen. Kortom, voor die 40 of 45 km hebben we dik een uur nodig...

Sigaret in de mond en een totaal apathische houding roepen het schrikbeeld in ons op.

...Het Tuxertal is zeer mooi. De rit door dit dal, zal bij de meeste bergliefhebbers een echt vakantiegevoel oproepen. Achter in het dal kom je bij de grote parkeerplaatsen. Er is volop ruimte en gelukkig hoeft voor het parkeren niet betaald te worden. Wij zetten onze auto links op een grote parkeerplaats, doen onze bergschoenen aan, pakken onze spullen en vertrekken naar de Hintertux Gletscherbahn. Bij de kassa aangekomen, kijken wij eerst wat de prijzen zijn en overleggen of we de Zillertal Activcard moeten pakken. Aangezien niet de volledige baan gratis is en je aansluitend nog 5 dagen gebruik moet maken van de card, die overigens € 48.00 kost, vinden we dit geen optie. Een Nederlandse man vraagt ineens aan ons hoe dat gaat en Anita knoopt een gesprek aan met het echtpaar. Ans en ik hebben bij deze man dezelfde gedachte. Hij lijkt op een voor ons bekende persoon, waaraan we op dit moment liever niet herinnerd willen worden. Sigaret in de mond en een totaal apathische houding roepen het schrikbeeld in ons op. Voor een prijs van € 26.00 p.p brengt de kabelbaan ons in drie gedeelten naar 3288 m. De cabines zijn groot en eenvoudig in- en uit te stappen. Jammer dat de ramen zo beschadigd zijn zodat filmen en foto’s maken haast onmogelijk is.

...De tocht naar de Hintertuxergletscher verloopt in drie fasen. Van ongeveer 1500 m, ga je met drie verschillende cabines naar 3200 m. Bij de eerste overstap (Sommerbergalm op 2100m) gaan we meteen door naar de tweede kabelbaan die ons naar Spannagelhöhle op 2531m brengt. Hier stappen we uit om wat foto’s te maken en een kop koffie te drinken. Vanaf het terras heb je zicht op een gedeelte van de ski helling en zie je ook dat een groot gedeelte van de gletsjer is ingepakt om de deze te beschermen tegen de zon. Het restaurant is groot en de prijzen zijn voor deze locatie niet duur. Vanaf deze hoogte kun je naar de Spannagelhöhle. Dit zijn prachtige grotten die door het smeltwater van de gletsjer zijn uitgesleten in het marmergesteente. Een gids geeft uitleg bij een uur durende rondleiding. De ingang van de grotten bevindt zich op 10 minuten loopafstand van het bergstation.

Ook in 2000, hadden Ans en ik het geluk dat de donderdag van de eerste week een mooie zonovergoten dag was. Ook deze donderdag van onze eerste vakantieweek mag er wezen. Er zijn nauwelijks wolken aan het zwerk. Wind staat er niet veel en de temperatuur is heerlijk; zeker op deze hoogte.

Maar wanneer de pijn erger wordt en ik voor alle zekerheid toch maar even kijk, blijkt er zich een wesp met zijn angel in mijn onderarm te hebben geparkeerd.

Vanaf het terras van het restaurant, sturen we een sms’je naar Jos en verwijzen naar de webcam. Als Jos goed kijkt, zou hij ons kunnen zien zitten. Achteraf zal blijken dat Jos op de verkeerde camera heeft zitten kijken. Helaas, onze werkzaamheden gaan door. We proberen wat leuke foto's te maken en tijdens deze werkzaamheden weet het ongedierte mij zelfs op deze hoogte te vinden. Plots voel ik een stekende pijn in mijn rechterarm. In eerste instantie reageer ik er niet op. Maar wanneer de pijn erger wordt en ik voor alle zekerheid toch maar even kijk, blijkt er zich een wesp met zijn angel in mijn onderarm te hebben geparkeerd. Het beest wil van geen wijken weten en omdat ik rechts mijn camera in de hand heb en met mijn linker arm en hand een beetje 'onthand' ben, duurt het even voordat ik er mezelf van verlost heb...

...Na de koffie gaan we met de kabelbaan naar de Gefrorene Wand Spitze op 3288m hoogte. Meteen staan we in de sneeuw en dat geeft een heerlijk gevoel. Voorzichtig loop Ans met mij naar de voorkant zodat ik wat foto’s kan maken van het prachtige uitzicht. Kees en Anita lopen verder in de sneeuw naar de andere kant. Tja, ik besef dat, hoe mooi het ook is, dit geen plek is waar ik lang kan staan of rondlopen. Even later, mijn bovenbenen beginnen behoorlijk oververmoeid te raken, gaan Ans en ik met de trap naar het panoramaterras. Tju, eenmaal boven, zien we dat er ook een lift is. Kortom, met minder moeite zou ik hier nu ook gestaan hebben. Na een tijdje voegen ook Kees en Anita zich bij ons. Anita weet te melden dat je op de hoek, en ze wijst in de verte, een mooi uitzicht hebt op het stuwmeer Schlegeis. Helaas, hoe graag ik het ook zou willen, die afstand een brug te ver.

Na een poosje slaat de verveling bij de dames toe. De ‘speeltuin’ daar beneden in de sneeuw lonkt. Beter: het bloed kruipt waar het niet gaan kan! Kortom, Anita en Ans gaan naar beneden en lopen in eerste instantie naar de zijkant zodat ook Ans wat foto’s kan maken. Maar daar beneden is ook het circus voor de kinderen waar ze in een draaimolen met banden over de sneeuw in de rondte draaien en waar je met banden van een helling af kunt glijden. De verleiding is te groot en het kind komt bij de dames boven drijven. Even later zien we de dames dan ook na elkaar in een band de helling af suizen. Een ding hebben de dames onderschat: het gaat snel en de opspattende sneeuw zorgt voor een natte broek...

...Nadat de dames zijn bekomen, gaan we met de kabelbaan terug naar het Ferner-Haus op 2600m. Voordat we vanmorgen met de kabelbaan naar boven gingen, hebben we afgesproken dat we hier onze warme maaltijd zouden eten. We laten ons een kalfschnitzel met rijst, groente goed smaken.

Nadat de buikjes zijn rond gegeten en  we volledig zijn bijgepraat (Jeetje, wat kunnen wij een eind wegkletsen!), gaan we via de wc terug naar de kabelbaan. Terwijl die andere drie geduldig op mij staan te wachten (Tja, mijn bezigheden op het toilet hebben wat meer voeten in de aarde.), komt er een man van het terras naar beneden, die het laatste afstapje over het hoofd ziet en pardoes op zijn schouder valt en door de snelheid op zijn buik nog een stukje verder schuift en uiteindelijk voor de deur van de heren wc’s tot stilstand komt, uitgerekend op het moment dat ik het toilet wil verlaten. In eerste instantie dachten we dat de goede man uit zichzelf weer overeind zou komen. Echter, de pijn blijkt, vooral in zijn schouder, te sterk. Kortom, werk aan de winkel. We helpen de man overeind. Anita informeert of hij in gezelschap is. Terwijl Kees de man naar het toilet begeleidt, gaat Anita de echtgenote van de man informeren die boven op het terras op manlief zit te wachten.

Na gedane arbeid gaan we met de kabelbaan naar beneden, stappen nog even uit bij het eerst bergstation voor het maken van wat foto’s en vervolgen even later onze weg. Beneden aangekomen zien we een ziekenauto staan en wordt de man, die we daarboven hebben zien vallen, per ambulance afgevoerd. We informeren nog even bij de echtgenote. De problemen aan de schouder gaven dermate veel last, dat men in het restaurant een arts heeft geraadpleegd...

...Toen we deze morgen met de kabelbaan omhoog gingen, zagen we vanuit de cabine, kort na het kabelbaanstation, een waterval met een leuk bruggetje. We besluiten er naar toe te gaan om daar ons brood op te eten. De dag heeft er bij mij toch behoorlijk ‘ingehakt’, een reden om mijn scootmobiel uit de auto te halen en de afstand met dit hulpmiddel te overbruggen. We maken nog wat foto’s en rond de klok van zes rijden we door het mooie Tuxertal naar onze vakantiewoning in Kaltenbach.

Helaas, ’s avonds, bij het bekijken van de foto’s, ontdek ik dat de witbalans van mijn Nikon niet goed staat. Deze had ik ’s avonds in Hall op 5000 graden Kelvin gezet. Normaal zet ik alle instellingen meteen terug. Sowieso controleer ik met een regelmaat alle instellingen. In Hall ben ik het vergeten. De ‘schade’ is niet erg groot, het verklaart echter wel waarom een aantal foto’s niet goed van kleur zijn. Jammer, maar de klok is niet terug te zetten.