Zondag, 31 augustus 2009
Al vroeg worden we gewekt door zingende vogels. Het licht dat door de openingen van de balkondeur schijnt, doet vermoeden, dat de zon zijn best doet er een mooie dag van te maken. Eenmaal uit bed en een kijkje op het balkon, stelt mij zeker niet teleur: blauw is de hoofdkleur aan het zwerk en de temperatuur voelt lekker aan.

Ons enthousiasme is nauwelijks te temperen. Alsof het de eerste dag van onze vakantie is, maken Ans en ik de plannen voor deze dag: we gaan naar de Seiseralm. Reden om op te schieten. We moeten voor negen uur op de parkeerplaats zijn, anders mogen we er niet meer op en zullen we gebruik moeten maken van de kabelbaan of de bus. Omdat ik mijn scootmobiel wil meenemen, is alleen de eerste optie voor vandaag geschikt. Kortom, we hebben weinig tijd te verliezen.

Wanneer ik bij Anita en Kees ga informeren, hebben ook zij de plannen voor vandaag al klaar. Anita en Kees kiezen voor het Lago di Molvena. Voor Kees staat dit meer al lang op het verlanglijstje.

Na deze meevaller laten we onze euro's rijkelijk vloeien en trakteren onszelf op een extra kop cappuccino.

Voor vanavond staat er een etentje met Antonia en Johann Dorfmann op het programma. We spreken daarom af, dat we op tijd thuis zijn.

Ans en ik vertrekken op tijd en dat is maar goed ook: het nodige oponthoud is deze ochtend ons deel. Gelukkig zijn we op tijd om rechtstreeks naar de parkeerplaats bij Compatsch te rijden.

Op Compatsch betaal ik bij het oprijden van de parkeerplaats 10 euro en plaats ik mijn CMax keurig in een vak op de ruim bemeten parkeerplaats. Maar wel zo, dat Ans en ik onze scootmobiel goed in en uit kunnen laden. Wanneer we mijn scootmobiel hebben uitgeladen en gemonteerd, gaan we eerst over de weg naar het het uitzichtspunt, waar we de Schlern mooi kunnen fotograferen zonder dat we auto's op de foto krijgen. Wanneer we terug gaan naar een van de terassen voor een kop cappuccino en langs de parkeerplaats komen, hoor ik iemand fluiten. Naar links kijkend, zie ik de parkeerwachter, waaraan we ons parkeerverplichting hebben voldaan, met zojn armen druk gebarend naar mij zwaaien. Ik begrijp er niet veel van, maar vermoed dat ik iets verkeerd heb gedaan. Enigszins timide rijd ik naar de goede man om mezelf te verontschuldigen in het geval dat mij enige blaam treft. Maar nee..., de goeierd wijst ons erop, dat ik, als gehandicapte, gratis mag parkeren. Hij geeft aan dat we onze gehandicapten parkeerkaart voor de ruit moeten plaatsen, het bonnetje terug moeten geven en dat hij dan de tien euro terug zal betalen. Tja..., elk nadeel heeft z'n voordeel. Toch!

Na deze meevaller laten we onze euro's rijkelijk vloeien en trakteren onszelf op een extra kop cappuccino. Nee..., geen extra apfelstrudel. Eentje is genoeg. Tenslotte moeten we op de kilo's letten.

De vraag of mijn scootmobiel dit straks op de terugweg trekt, komt bij mij op.

Na onze cappuccion pauze, gaan Ans en ik goed gemutst op we naar Saltria. Het weer is heerlijk, het uitzicht is fantastisch en het klikken van onze camera's en wat drukke Italianen is het enige wat onze rust verstoord. Onderweg nemen we ruim de tijd voor het maken van foto's en laten onze boterhammer lekker smaken in deze prachtige natuurlijke omgeving: de Seiseralm.

De hulpvaardige man begon goedbedoeld enkele meters achter mij al met zijn uitleg.

Het laatste stuk naar ons doel, Hotel Saltria, gaat behoorlijk steil naar beneden. De vraag of mijn scootmobiel dit straks op de terugweg trekt, komt bij mij op. Wel..., mocht het niet lukken, dan kan ik nog altijd een stukje lopen of Ans het karretje een beetje duwen. Rond de klok van half twee komen we aan bij hotel Saltria. Hadden we onderweg al een mooi uitzicht op de Lang- en Platkofel, hier bij Hotel Saltria, staan we er vlak voor en dicht bij de kabelbaan naar de Williamshütte. Ik besef dat ik dezelfde wandeling in september 2004 geheel, zij het met veel moeite, zelf heb gedaan. Vanaf de Williamshütte zijn we zelfs naar de Platkofelhütte gelopen. Destijds verliep die al zeer moeizaam en ik herinner me nog, hoe moelijk ik mezelf op de terugweg van de Platkofelhütte naar de Williamshütte staande kon houden op die steile helling met zijn rolsteentjes. Ik herinner me ook nog, hoe de man die mij inhaalde, mij erop wilde wijzen hoe ik moest lopen. De hulpvaardige man begon goedbedoeld enkele meters achter mij al met zijn uitleg. Eenmaal langszij, stokte zijn uitleg en bood hij zijn verontschuldigingen aan. Het in- en uitkomen van de stoeltjes van de kabelbaan, werd net zoals op de heenweg, een kwestie van timing en samenwerking dat ik zonder vallen heb overleefd...