Zaterdag, 29 augustus
Afgelopen nacht heeft het flink geregend. De regenafvoeren van het pension achter onze vakantiewoning, die zo heerlijk hoog boven de grond hangen, hebben mij vannacht met tijden flink wakker gehouden. Het water kletterde zo hard tegen de grond, dat ik mezelf soms dicht bij de Krimmlerfälle waande. Erger, het zorgt ervoor dat mijn blaas meer dan normaal moest worden geledigd. Kortom: het is een onrustige nacht geweest.

Ans en ik zijn vanmorgen op normale tijd (half zeven) opgestaan. Het zal jullie niet verbazen, dat ons teamwork ervoor zorgt, dat wij in een mum van tijd gepakt en gezakt staan. Rond negen uur gaan Ans en ik eens kijken bij de bovenburen. Anita was gisteravond al haar koffers ingepakt en wij tweetjes denken daarom dat Kees en Anita al op ons zitten te wachten. Maar nee hoor. Er is nog weinig klaar. Kees zit nog aan de keukentafel en Anita is haar koffers weer aan het 'herpakken'; niet alles paste er namelijk in. Tja, zo zie je maar weer: die twee kunnen wij nog heel wat leren. Kees is het duidelijk niet eens met de gang van zaken. Voor ons duurt het echter iets te lang en om tien minuten voor tien, stappen Ans op en rijden naar Feldthurns.

De hele Brenner is het file in, file uit. Omdat er bij Klausen weer een file staat, gaan we bij Brixen de Brenner af. Er veel mee opschieten, doen we ook niet. Wanneer we om 14:00 uur in Feldthurns aankomen, regent het op zijn best. We rijden meteen naar het stadsdeel Schnauders. Dit deel hebben we nog nooit gezien. Sterker, zelfs de weg hebben we nog nooit gereden. En die weg gaat steil: maar liefst 15%. In de regen kunnen we de woning echter niet vinden. We vragen het in Schnauders aan twee brandweermannen die buiten de kazerne onder een afdak een praatje met elkaar staan te maken. Nummer 14 is hun niet bekend. Ze vragen naar de naam van de vakantiewoning. Helaas, die weten we niet en het papiertje waar die opstaat, ligt ergens achter in de koffer. Een van de mannen gaat bellen. Ondertussen praten ze wat met elkaar en plotseling zegt een van de twee tegen de ander: "Dass ist doch dein Nachbar!" En jawel hoor, de man die aan het bellen is, knikt instemmend. Hoe kon hij zo dom zijn, het is aan zijn gezicht af te lezen. De goeierd biedt aan om ons voor te gaan. Hij zal voor de inrit stoppen zodat alles als nog goed komt...

... Een enthousiaste Hildegard komt ons begroeten en laat ons de twee vakantiewoningen zien. Van de ene woning is de woonkamer volledig in de oude staat gelaten. Het ziet er bijzonder romantisch uit, maar de stoelen zijn voor mij niet echt geschikt. Ans en ik kiezen daarom voor de andere vakantiewoning. Deze woning ziet er bijzonder netjes en modern uit. De slaapkamer is zo groot, dat er twee grote linnenkasten staan en Ans en ik nog een vreugdedansje kunnen maken.

Snel pakken we onze bagage uit en maken het ons comfortabel en wachten op Anita en Kees. Na anderhalf uur arriveren ook Anita en Kees. Wanneer Anita en Kees klaar zijn, rijden we naar Klausen om inkopen te doen. Terwijl we de parkeerplaats van de Spar in Klausen oprijden, zien we Sandra en Bart. Nadat we elkaar hebben begroet en zijn bij gepraat, doen we gezamenlijk boodschappen. Wanneer we klaar zijn, rijden we naar het centrum van Klausen zodat we onder het genot van een kop cappuccino lekker kunnen bijpraten, want er is in het afgelopen jaar het nodige gebeurd.

Om kwart over zes rijden we naar onze nieuwe woning, maar niet voordat we Marianne en Vinzenz even goedendag zijn gaan zeggen.