Wanneer we rond kwart over zeven opstaan en ik de balkondeuren open, kijk ik tegen een grijs wolkendek aan. De temperatuur is redelijk, maar echt vrolijk word ik er niet van. Nog erger, en daar wordt ik al helemaal niet vrolijk van: mijn ogen zijn weer eens flink geïrriteerd en zitten half dicht.

...de lokroep van een half uurtje niksen is sterker, dan het wegslaan van mijn dekbed en kwiek uit het bed springen. Soms moet je gewoon geen hoger doel willen bereiken.

…, hoeveel dames in Feldthurns gaan gekleed in een rood shirt en een blauwe broek?

...Rond kwart voor negen gaan Ans en ik bij Anita en Kees een kopje koffie drinken. Om kwart over negen komt er voorzichtig een Subaru het erf van onze vakantiewoning oprijden. Ik wordt nieuwsgierig en wanneer uit de auto een kleine slanke dame met rood shirt en blauwe broek uitstapt, ga ik zelfs rechtop op m’n stoel zitten. Want…, hoeveel dames in Feldthurns gaan gekleed in een rood shirt en een blauwe broek? Volgens mijn kleinschalig onderzoek slechts eentje en die ene dame moet Barbara Kerschbaumer zijn. Ik kijk nog eens, en nog eens. Maar wanneer de dame onze richting “Ich suche den Herr Jacobs!” roept, weet ik het zeker. “Hallo Barbara, ich bin es!”

Na een uitbundige begroeting, ontsteekt Barbara haar retoriek. Steevast gebeurt dat met gesloten ogen;...

Hoewel Barbara een leeftijdgenoot is, moet ik met het schaamrood op mijn kaken bekennen, dat Barbara zich een stuk kwieker beweegt dan dat ik dat doe; het zal de buitenlucht wel zijn. In een mum van tijd, staat Barbara bij ons op het balkon. Na een uitbundige begroeting, ontsteekt Barbara haar retoriek. Steevast gebeurt dat met gesloten ogen; niet ongebruikelijk overigens binnen menige geloofsgemeenschap. Zoals gewoonlijk begint Barbara, wanneer ze mij toespreekt, met de volgende openingszin: “Lieber Herr Jacobs! …” Een zin die als muziek in mijn oren klinkt en mij weer even in de waan brengt een belangrijk persoon binnen deze gemeenschap te zijn. Het zijn zalvende woorden die, niet onbelangrijk, mijn humeur ten goede komen. Een glimlach kan ik dan ook niet onderdrukken. Maar…, wat zou er in die tas zitten?...

...gaat haar rechter hand langzaam naar de bovenzijde van haar tas. De ontknoping komt in zicht.

Vooral van die laatste zou ik het liefst meteen een slokje willen nemen.

...Als Barbara na enige tijd haar ogen opent en het einde van haar  mooie woordenstroom in zicht komt, gaat haar rechter hand langzaam naar de bovenzijde van haar tas. De ontknoping komt in zicht. Even later staan voor mij op tafel twee flessen Schnaps en een potje Steinpilzen. Mijn ogen gaan er als het ware uit zichzelf van open staan; de irritatie lijkt spontaan te wijken. Het behoeft geen betoog, dat ik hier enorm mee ingenomen ben: een fles Zirbel en een fles Heidelbeer Schnaps. Vooral van die laatste zou ik het liefst meteen een slokje willen nemen. Wie weet, zou de zwelling aan mijn oog meteen slinken. Heeft Johann Dorfmann niet gezegd dat het een 'Medizin' is?...

Iedereen die mij kent, weet dat ik een bloedhekel heb aan het maken van afspraken

...Wanneer Barbara vertrekt, is het al wat laat geworden. We besluiten om er een rustige dag van te maken en op mijn voorstel willen we een kijkje gaan nemen bij Sandra in Gufidaun. Iedereen die mij kent, weet dat ik een bloedhekel heb aan het maken van afspraken. Dat wij Sandra en Bart zo vaak mislopen ligt dan ook niet aan Sandra, maar neem ik volledig voor mijn rekening. Wanneer we met ons viertjes in Gufidaun aankomen en voor de woning Marialisa staan, blijkt de vogel te zijn gevlogen. Sandra is met Bart op pad. Voor de tweede keer (de eerste keer was op woensdag, 12 juli 2006) stuur ik een sms’je. Deze keer met het mobieltje van Ans omdat ik ongelukkigerwijs mijn mobieltje in de vakantiewoning heb laten liggen. Niet veel later krijg ik al antwoord: Sandra en Bart zijn in Brixen. Jammer, het is niet anders. We maken van de nood een deugd en trakteren onszelf in het restaurant onder Marialisa op een kop cappuccino....

...Niet veel later maken we een wandeling door het leuke dorpje. Zelf kies ik er voor, tegen het advies in van de anderen, om niet met de scootmobiel te gaan. Tja, en dat moet ik bezuren. Wanneer ik twee uurtjes later bij mijn CMax aankom, ben ik totaal gebroken. Maar niet getreurd: we gaan verder en wel naar Ortisei.

Een extra ontmoeting met Sandra en Bart zit er deze vakantie jammer genoeg weer niet in.

De rit naar Ortisei verloopt in het begin wat moeizaam. Wanneer we in het Val Gardena lekker op dreef zijn, zien we nog net, dat Sandra en Bart ons vanaf tegemoetkomende richting voorbij rijden. Nog net kan ik zwaaien. Stoppen is hier geen optie. Een extra ontmoeting met Sandra en Bart zit er deze vakantie jammer genoeg weer niet in...

...Samen met Anita en Kees brengen we de rest van de middag door in het gezellige stadje Ortisei.  Om half zes houden we het voor gezien en rijden terug naar onze vakantiewoning. Immers, om zeven uur worden we alweer bij Marianne verwacht voor een etentje. Enne…, een etentje bij Marianne laten we onszelf zomaar niet ontglippen. Wat er op het menu staat? Wat denk je? Natuurlijk, een heerlijk zelfgemaakt voorgerecht. Heerlijke Knödel met Steinpilzen en salades. Het geheel mogen we wegspoelen met een lekker glas rode wijn. Het zal jullie niet verbazen, dat we wederom met ronde buiken het bed in zijn gerold.